Θυμάμαι ακόμα την ημέρα που η μητέρα μου –κάπου στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού- μου ανακοίνωνε πως θα ήταν καλό να ξεκινήσω να ασχολούμαι με κάποιο άθλημα ή χορό. Θυμάμαι επίσης και την ημέρα που μου έλεγε πως έπρεπε να διαλέξω μια δεύτερη ξένη γλώσσα στο φροντιστήριο.

Ίσως να περίμενε να διαλέξω μπαλέτο, ροζ τουτού και γαλλικά. Ίσως και όχι! Δεν το ξέρω. Ξέρω μόνο πως παρόλο που αγαπούσα τη χρυσόσκονη και έπαιζα για χρόνια με τις Barbie μου ποτέ μου δε μπόρεσα να αγαπήσω τη γαλλική γλώσσα και τα μπαλέτα.

Το όνειρο κάθε ρομαντικής μανούλας εγώ δυστυχώς δε μπορούσα να το πραγματοποιήσω. Και μπορεί στην πορεία αφήνοντας τις Barbie να ξεκίνησα να βλέπω ρομαντικές κομεντί, να άρχισα να συνηθίζω τα κορδελάκια, τα φιογκάκια και τα ροζ κραγιόν αλλά για χρόνια ατελείωτα ήμουν αυτό που λέμε αγοροκόριτσο. Στα πόδια μου δεν μπήκαν ποτέ πουέντ γιατί πολύ απλά διάλεξα να φορέσω «καρφιά» για να τρέχω στο πορτοκαλί ταρτάν (ναι ναι, διάλεξα να κάνω στίβο) και η δεύτερη ξένη γλώσσα που επέλεξα ήταν τα Γερμανικά τα οποία μου ηχούσαν στα αυτιά πολύ πιο όμορφα από τα γαλλικά (ja ja και όμως).

Ναι σου λέω, ήμουν αγοροκόριτσο και όσο μεγάλωνα φαινόταν όλο και περισσότερο. Φαινόταν στις κινήσεις μου, στον τρόπο που μιλούσα, στις παρέες μου –κυρίως αγόρια- στις συνήθειες μου, στη μουσική που άκουγα. Άκουγα low bap όταν οι φίλες μου μάθαιναν απέξω τα τραγούδια της Celine Dion και μισούσα τα λουλουδάκια, τα φουστάνια και πριγκίπισσες της Disney. Μέχρι που στη ζωή μου μπήκε εκείνη…

Ήταν μια περίοδος όπου είχα βάλει στόχο να δω τις 100 καλύτερες κινηματογραφικές ταινίες όλων των εποχών. Κάπου στο νούμερο 45 σταμάτησα. ΄Ηταν το Breakfast at Tiffany’s. Μετά από εκείνα τα 115 λεπτά δεν κατάφερα  ποτέ να ολοκληρώσω τη λίστα γιατί πολύ απλά είχα φάει κόλλημα. Κόλλημα με την Audrey. Με την ερμηνεία της, με τη θηλυκότητά της. Ήθελα να δω όλες τις ταινίες της. Μου άρεσε το χιούμορ και η γυναικεία της τσαχπινιά. Και ναι ήθελα να της μοιάσω.

‘Ηθελα να γίνω σαν κ εκείνη. Γυναίκα. Θηλυκό. Άρχισα να διαβάζω στα κρυφά συνεντεύξεις της, να βλέπω τις ταινίες της και να γράφω σε ένα τετραδιάκι όλες τις φράσεις που έλεγε. Τη λάτρευα. Τη λάτρευα γιατί ήταν καστανή σε ένα κόσμο γεμάτο ξανθές. Γιατί θεωρούσε πως δεν είχε όμορφο πρόσωπο, γιατί ήξερε πως δεν είναι τέλεια.  Γιατί σε μια εποχή που η γυναίκα έπρεπε να δείχνει ευάλωτη εκείνη ήταν κυρία του εαυτού της, δυναμική και ανεξάρτητη. Και είχε και χιούμορ.

Για χάρη της έβαλα το πρώτο μου ζευγάρι ψηλές γόβες και εκείνη τη γαλάζια φούστα. Για χάρη της έμαθα να μιλάω ευγενικά και γλυκά στα αγόρια (χα χα) και να αγαπώ τα μικρά σκυλάκια. Από εκείνη έμαθα και τη Ρώμη. Εκείνη με έκανε γυναίκα (όσο αυτό είναι δυνατό). Για χάρη της έδωσα μια δεύτερη ευκαιρία στο χρώμα ροζ.

Για χάρη της λοιπόν, σήμερα 85 χρόνια μετά τη γέννησή της γράφω αυτό το κείμενο και για χάρη της μοιράζομαι μαζί σου την αγαπημένη μου φράση της:

Pick the day. Enjoy it – to the hilt. The day as it comes. People as they come… The past, I think, has helped me appreciate the present – and I don’t want to spoil any of it by fretting about the future.