“Πιστεύεις ότι ένας άνθρωπος μπορεί να ταιριάξει σε μια πόλη με βάση το χαρακτήρα του?” Αυτή η ερώτηση μου ήρθε εχθές το βράδυ στο email μου και σταμάτησα ό,τι άλλο έκανα για να απαντήσω. Ομολογώ πως δυσκολεύτηκα αλλά θεωρώ πως σε κάποιο συμπέρασμα κατέληξα και θα το μοιραστώ μαζί σου καλή μου Θ. και φυσικά με όποιον υπομονετικό άνθρωπο έχει την περιέργεια ή την όρεξη να μάθει!

Καλώς ή κακώς, όλοι μας γεννηθήκαμε σε κάποιο μέρος, σε μια μεγάλη πόλη, σε ένα χωριό, σε ένα νησί της Ελλάδας, σε κάποια πόλη του εξωτερικού από γονείς μετανάστες ή από μαμά ξένη και μπαμπά Έλληνα ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Δε μας ρώτησε κανείς αν θέλαμε να γεννηθούμε εκεί, αυτό μας έδωσαν αυτό πήραμε.

Κάποιοι από εμάς συμφιλιώθηκαν με αυτό, αγάπησαν το μέρος που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν και αποφάσισαν να το αγκαλιάσουν και να “χτίσουν” τη ζωή τους γύρω από το συγκεκριμένο κομμάτι γης ή να πω πάνω σε αυτό; Άλλοι πάλι, αναγκάστηκαν να φύγουν είτε γιατί θέλησαν να σπουδάσουν σε μια άλλη πόλη, σε μια άλλη χώρα είτε γιατί η πόλη τους δεν τους έδινε πλέον δυνατότητες εργασίας ή εξέλιξης. Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι -οι πιο ρομαντικοί- που τα άφησαν όλα πίσω για να ακολουθήσουν ένα μεγάλο έρωτα, ένα μεγάλο όνειρο, μια προσωπική τρέλα.

Άρα το πρώτο συμπέρασμα είναι πως αν πραγματικά θέλουμε να φύγουμε από το μέρος στο οποίο βρισκόμαστε αυτήν εδώ τη στιγμή που μιλάμε, μπορούμε να το κάνουμε! Δεν είμαστε δεμένοι πουθενά, δε φοράμε αλυσίδες. Οι μόνες αλυσίδες είναι αυτές του μυαλού. Για άλλους είναι τα αγαπημένα πρόσωπα που φοβούνται να αφήσουν πίσω, για άλλους τα υλικά αγαθά που ενώ αγόρασαν με κόπο τώρα καλούνται να τα παρατήσουν για να φύγουν μακριά. Αυτά σου λέω πως λύνονται! Και στο λέω εγώ που μεταξύ 2008 και 2012 ήμουν στη γύρα, εκτός Ελλάδας. Σίγουρα κάποια πράγματα άλλαξαν, ακόμα και κάποια συναισθήματα αλλά -όπως έχω ξαναπεί- τα άτομα που θέλουμε και θέλουν να είναι στη ζωή μας δε φεύγουν όσο μακριά και να φύγουμε εμείς οι ίδιοι.

Πάμε όμως τώρα στο οικονομικό. Ναι, αυτό το παραδέχομαι, είναι ένα σημαντικό κόλλημα που μπορεί να σε κρατήσει πίσω ενώ εσύ θες να πας τόσο απεγνωσμένα μπροστά! Το μυστικό είναι το εξής: Αν τώρα δουλεύεις κάπου που για διάφορους λόγους δε σε γεμίζει, ψάξε για κάτι άλλο που θα μπορούσε να σου φέρει μεγαλύτερα έσοδα. Αν αυτό το θεωρείς αδύνατο, τότε κάνε ένα πλάνο και δες πόσο διάστημα θα χρειαστεί μέχρι να μαζέψεις το χι ποσό για να μετακομίσεις. Σε διαβεβαιώ, αν το βάλεις στόχο, ακόμα και ένα ή δύο χρόνια να υπολογίζεις πως σου χρειάζονται για να μαζέψεις τα λεφτά για το ταξίδι σου, θα μείνεις και θα κάνεις υπομονή. Όσο και να ζορίζεσαι, όσο και να νιώθεις πως δε σε χωράει ο τόπος. Δες τη big picture, το μακρινό που όμως είναι στο χέρι σου να γίνει κοντινό.

Αν πάλι θες να φύγεις από την πόλη ή τη χώρα σου ακριβώς επειδή δεν έχεις μια δουλειά (και συνεπώς ούτε λεφτά), μην πέφτεις ψυχολογικά! Πάλι υπάρχουν τρόποι! Πού θα ήθελες να ζήσεις; Έχεις κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό σου; Αν ναι, ψάξε για γνωστούς στη συγκεκριμένη περιοχή. Αν δεν έχεις κανέναν, μπες σε groups, σε communities στο facebook και άρχισε να αλληλεπιδράς με ανθρώπους που ζουν στο μέρος που θα ήθελες να ζήσεις. Πίστεψε με οι περισσότεροι από αυτούς δε θα έχουν πρόβλημα να σε φιλοξενήσουν για ένα νορμάλ (μικρό) χρονικό διάστημα. Τι φοβάσαι; Εδώ λέμε ότι θες να αλλάξεις ζωή, θες να ζήσεις κάπου αλλού! Είναι πολύ σημαντικό να μάθεις να παίρνεις τέτοια risks!

Αν λοιπόν καταφέρεις να μαζέψεις για το πρώτο δίμηνο τα λεφτά της διαβίωσής σου το μόνο που σου μένει είναι να ξεκινήσεις να ψάχνεις για δουλειά στο νέο περιβάλλον. Θεωρώ δεδομένο πως έστω αγγλικά μιλάς (αν φεύγεις εκτός Ελλάδας) βέβαια σου προτείνω σιγά σιγά να μάθεις και τη γλώσσα της χώρας στην οποία πας, θα σου ανοιχτούν πολύ περισσότεροι δρόμοι, να το θυμάσαι! Πώς θα μάθεις τη γλώσσα χωρίς να καταχρεωθείς; Με ένα tandem, έναν ντόπιο δηλαδή (συνήθως φοιτητή) ο οποίος θα ήθελε να μάθει και τη δική σου γλώσσα. Έτσι ξεκινάτε να βγαίνετε παρέα, να κάνετε πράγματα μαζί και να μιλάτε σιγά σιγά ο ένας τη γλώσσα του άλλου. Καλέ πιάνει σου λέεω, εμείς το κάναμε στην Ισπανία αυτό!

Αν τώρα δεν έχεις καθόλου εισόδημα αλλά θες και πάλι να φύγεις από το μέρος που μένεις γιατί δεν αντέχεις άλλο να ζεις εκεί, γιατί νιώθεις κουρασμένος ψυχολογικά, γιατί απλά δεν βρίσκεις νόημα στο να είσαι σε ένα μέρος που δε σε γεμίζει, εγώ και πάλι σου έχω λύση! Φύγε με κάποιο εθελοντικό πρόγραμμα. Θα έχεις εξασφαλισμένη διαμονή και πολλές φορές και κάποιο μικρό μισθό που θα σου εξασφαλίζει τα βασικά έξοδα! Τι δεν το είχες σκεφτεί; Εμ, γιατί είμαι εγώ εδώ; Από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία υπάρχουν άπειρες εθελοντικές οργανώσεις και γραφεία που ασχολούνται με τέτοιες δράσεις και χαίρονται να βοηθούν. Αν θες περισσότερες λεπτομέρειες, στείλε μου email να το ψάξουμε παρέα!

Και φτάνουμε στο αρχικό ερώτημα. Πώς επιλέγω τη χώρα ή την πόλη που θέλω να πάω; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη πόλη που ταιριάζει στα θέλω μου, σε αυτό που είμαι μέχρι τώρα;

Εγώ θα σου τα χωρίσω σε βήματα:

Το πρώτο βήμα είναι να γράψεις σε μια λίστα τα πιο πιθανά και κοντινά μέρη που θα ήθελες να ζήσεις, σε μια δεύτερη λίστα γράψε τα πιο απίθανα.

Το δεύτερο βήμα είναι να καταλήξεις να έχεις μπροστά σου μόνο 3 πόλεις που θα μπορούσες να φανταστείς τον εαυτό σου εκεί.

Το τρίτο είναι να οργανώσεις  ένα ταξίδι για 2-3 ημέρες ώστε να πάρεις μια πρώτη γεύση από το κάθε μέρος! ( Πλέον τα αεροπορικά έξοδα είναι αρκετά λίγα καθώς υπάρχουν κατά καιρούς πολλές ενδιαφέρουσες προσφορές από διάφορες αεροπορικές εταιρείες.) Σίγουρα δε θα είναι αρκετό για να βγάλεις συμπεράσματα αλλά θα έχεις πάρει μια πρώτη γεύση και θα έχεις πάρει τα πρώτα vibes που θα σε βοηθήσουν να προτιμήσει το ένα ένα μέρος περισσότερο από το άλλο.

Και κάπου εδώ θα σου πω το εξής. ‘Οσο σίγουρος/η και να είσαι για το μέρος που θες να πας, δεν μπορείς να ξέρεις από πριν αν θα αντέξεις, αν θα σου αρέσει, αν θα ταιριάζει με το “εγώ σου”. Εγώ όσο και να προσπάθησα δε δέθηκα ποτέ αρκετά με το βορρά της Ιταλίας. Έζησα, σπούδασα, δούλεψα εκεί αλλά πάντα ένιωθα ότι κάτι δεν μου κόλλαγε, πολύ κρύο, πολλή οργάνωση, πολύ άγχος; Δεν ξέρω! Απλά δεν ήταν για μενα η συγκεκριμένη πόλη.

Αντίθετα, αγάπησα πολύ τα πρόσωπα που βρέθηκαν εκείνη την περίοδο δίπλα μου και ακόμα και τώρα -που για λόγους εργασίας γύρισα στην Ελλάδα- εκείνο το μέρος που ήταν τόσο διαφορετικό από εμένα, μακροπρόθεσμα το αγάπησα. Όχι γιατί ήταν ΤΟ Μιλάνο αλλά ήταν το μέρος που ξεκινώντας μόνη μου, χωρίς να μιλάω καν ιταλικά, έμαθα, αγάπησα, με αγάπησαν, σπούδασα, βρήκα δουλειά, έγινα μέρος ενός συνόλου και εξελίχθηκα. Εξελίχθηκα σε αυτό που είμαι σήμερα και εξελίσσομαι έχοντας στο μυαλό μου αυτό που θέλω να γίνω αύριο.

Άρα αγαπημένη μου Θ. κατα βάθος, το θέμα μας δεν είναι το μέρος που θα επιλέξουμε αλλά η σιγουριά και η αποφασιστικότητα που πρέπει να έχουμε ώστε να επιβιώσουμε και να υποστηρίξουμε με νύχια και με δόντια την απόφασή μας αυτή. Είτε πάμε στη Βενεζουέλα είτε στην Ελάτη Τρικάλων είτε μετακομίζουμε στο απέναντι σπίτι.