Λίγες ημέρες μετά τα Όσκαρ και όλοι μιλάνε για το αγαπημένο Dallas Buyers Club και το 12 Years a Slave. Για τη μεγάλη νίκη της Cate Blanchett και του Matthew McConaughey και την απογοήτευση –της πρώτης μεγάλης μου αγάπης- του Leonardo DiCaprio. Γιατί όμως κανείς δε μιλάει για το ιταλικό φίλμ Grande Bellezza ή αλλιώς Τέλεια Ομορφιά; Στο κάτω κάτω ολόκληρο όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας κέρδισε! Τι, δεν το είχες πάρει χαμπάρι; Να, στα λόγια μου έρχεσαι! Και επειδή δεν είσαι ο μόνος που δεν είχε ακούσει για το συγκεκριμένο έργο και το όσκαρ το οποίο κέρδισε, λέω να σου πω εγώ πέντε πράγματα.

Θα αναρωτιέσαι γιατί με έχει πιάσει τόση πρεμούρα με την Grande Bellezza του Paolo Sorrentino. Θα σου εξηγήσω αμέσως. Πρώτον, γιατί αγαπώ πολύ τις ταινίες του Fellini και η συγκεκριμένη έχει  αναμφίβολα «φελινικό άρωμα». Δεύτερον, γιατί λατρεύω τη Ρώμη και η Τέλεια Ομορφιά έχει γυριστεί εκεί, στη μία και μοναδική «αιώνια πόλη». Και τρίτον γιατί μου αρέσουν οι ταινίες που χωρίς να το πάρεις είδηση σε βάζουν σε διαδικασία προβληματισμού, σκέψης και ψυχανάλυσης.

Δε θα σου πω ψέματα, την ταινία την είδα μόλις πριν λίγες μέρες, παρόλο που στους κινηματογράφους είχε βγει στα τέλη Νοέμβρη. Την κατέβασα στο pc μου αρχές Γενάρη, όχι γιατί είχα διαβάσει τις κριτικές αλλά γιατί θα έφευγα για Ρώμη και ήθελα να δω ό,τι ταινία είχε γυριστεί τα τελευταία χρόνια στην ιταλική πρωτεύουσα ώστε να μπω στο κλίμα. Ομολογώ πως είχα δει μόνο τα πρώτα 20 λεπτά και την είχα σταματήσει βιαστικά γιατί μου είχε φανεί βαρετή. Την ξαναέπιασα λοιπόν την επόμενη ημέρα των Όσκαρ μόνο και μόνο επειδή είχε βραβευτεί και είχα περιέργεια να καταλάβω το γιατί.

Η ταινία ξεκινάει με εικόνες από την ηλιόλουστη Ρώμη οι οποίες μπερδεύονται με τις μελωδίες εκκλησιαστικής μουσικής και τα ποπ ιταλικά μπιτάκια που ακούγονται στο πάρτυ για τα 65^α γενέθλια του πρωταγωνιστή Jep Gambardella, πρώην συγγραφέα και γνωστού δημοσιογράφου.

Ο Jep έχει έρθει στην πρωτεύουσα για να ζήσει το όνειρο. Στα 20 του γράφει ένα βιβλίο και αφού γίνεται γνωστός ξεκινάει να ζει τη ζωή του πηγαίνοντας σε κοσμικά πάρτυ και γνωρίζοντας τη σύγχρονη υψηλή τάξη, την αφρόκρεμα της Ρωμαϊκής ελίτ. Αναλώνεται σε περιστασιακές σχέσεις, κάνει παρέα με διανοούμενους που δε σκέφτονται, με συγγραφείς που δεν έχουν έμπνευση, με ποιητές που δεν έχουν φωνή. Μια «ανθρώπινη πανίδα» απογοητευμένη και παράλληλα απογοητευτική η οποία δεν πιστεύει σε τίποτα, δεν ασχολείται με τίποτα, δεν την ενδιαφέρει τίποτα παρά μόνο οι γιορτές και τα πάρτυ μέσα στα οποία κρύβει τον εσωτερικό της ψυχικό θάνατο.

Ο πρωταγωνιστής λοιπόν, στα 65 του πλέον, κουρασμένος από όλα αυτά και συνειδητοποιώντας πως ο χρόνος δεν είναι πια με το μέρος του,  προσπαθεί να καταλάβει γιατί νιώθει κενός γιατί δε βίωσε ποτέ τον πραγματικό έρωτα, γιατί δεν έχει έμπνευση για να γράψει ξανά. Μέσα από βραδινές, μελαγχολικές βόλτες στα σοκάκια της Ρώμης και μέσα από ανούσιες και χωρίς περιεχόμενο συζητήσεις στην τεράστια βεράντα του σπιτιού του, η οποία έχει θέα το Κολοσσαίο, αναζητά την τέλεια ομορφιά, το μεγάλο πάθος. Έρχεται αντιμέτωπος με το θάνατο και τη φυγή αγαπημένων προσώπων, πηγαίνει σε εκθέσεις υψηλής τέχνης, περιφέρεται σε δεξιώσεις και γάμους, συναναστρέφεται μποτοξαρισμένες κυρίες και γευματίζει σε ακριβά ρεστοράν χωρίς όμως να νιώθει τίποτα. Όλα είναι τόσο αδιάφορα, χωρίς νόημα.

Μέχρι τη στιγμή που εμφανίζεται μια γριά «αγία» σαν άλλη Μητέρα Τερέζα  και με μια φράση της του ανοίγει τα μάτια.  Όταν τη ρωτάνε με τι τρέφεται, εκείνη απαντάει «Μόνο με χόρτα, γιατί αυτά έχουν ρίζες». Και κάπου εκεί ο Jep συνειδητοποιεί πως η επιστροφή στις ρίζες του, η επιστροφή στο χαμένο είναι του, η ανάμνηση του πρώτου του εφηβικού έρωτα είναι αυτά που του έλειπαν, αυτά που τον γέμιζαν πραγματικά συναισθήματα και αυτά που κατάφεραν να τον οδηγήσουν και πάλι στο να ξεκινήσει να γράφει.

Η “Grande Bellezza” λοιπόν, είναι μια έντονη και παράλληλα περίεργη ταινία η οποία σε αναγκάζει να μπεις σε διαδικασία ενδοσκόπησης, σε προβληματίζει, σου δημιουργεί ερωτηματικά και παράλληλα σου ανοίγει και τα μάτια. Ένα δύσκολο έργο για το οποίο οι απόψεις διίστανται. Ίσως γι’αυτό δεν πολυσυζητήθηκε παρόλο που κέρδισε ολόκληρο Όσκαρ. Ο πολύς προβληματισμός μάλλον δεν είναι τόσο εμπορικός, δεν πουλάει αρκετά! Ποιος ξέρει;! Εγώ πάντως, σε σενα που δεν το έχεις δει, στο προτείνω! Αν πάλι το έχεις δει, στείλε να μου πεις τη γνώμη σου έχω περιέργεια να μάθω τη δική σου ερμηνεία του έργου.

Και κάπου εδώ σε αφήνω με μια από τις φράσεις του αγαπητού Jep Gambardella:

Η πιο σημαντική ανακάλυψη που έκανα κλείνοντας τα 65, είναι ότι δε γουστάρω να χάνω χρόνο κάνοντας πράγματα που δε μου αρέσουν και δε με ενδιαφέρουν.