Εγώ που δεν αγαπώ τα καλοκαίρια, είπα να σου μιλήσω για καλοκαιρινές αναμνήσεις.

Θα μου πεις, είναι δυνατό να υπάρχει άνθρωπος σε τούτη τη γη, που δεν αγαπά τα καλοκαίρια;  Κι όμως! Να΄μαι! Ίσως γιατί δεν αντέχω τη ζέστη και τον ιδρώτα, ίσως γιατί τα καλοκαίρια πάντα μου προκαλούσαν νοσταλγία, ειδικά μετά τον Δεκαπενταύγουστο που όλα ξαφνικά ερήμωναν, έμοιαζαν να παίρνουν το δρόμο της επιστροφής, αφήνοντάς μου μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα. Τώρα ξέρω τι σκέφτεσαι: «μάλλον η κοπέλα δε θα έχει περάσει όμορφες καλοκαιρινές στιγμές, αλλιώς δεν εξηγείται».  Δεν ξέρω αν ισχύει όμως κάτι τέτοιο, έλα μαζί μου και βγάλε συμπέρασμα! Έτοιμος/η;

Ξεκινάμε!

Στο δημοτικό

Το καλοκαίρι για εμένα ξεκινούσε την τελευταία μέρα του σχολείου, τότε δηλαδή που γύρναγα σπίτι βρεγμένη από την κορυφή μέχρι τα νύχια ύστερα από το κυνηγητό και το μπουγέλο με τα χρωματιστά μπαλονάκια που γεμίζαμε με νερό και τα ρίχναμε ο ένας στον άλλο.

Το καλοκαίρι για μενα ήταν η βαλίτσα που έφτιαχνε η μαμά για να πάω κατασκήνωση. Η αγωνία του, αν θα προλάβω να πιάσω το πάνω κρεβάτι στο δωματιάκι, το αστέρι που παίρναμε κάθε εβδομάδα για το καθαρό μας δωμάτιο, ένα βρακί χωρίς ιδιοκτήτη κρεμασμένο στο κλαδί ενός δέντρου, το πρώτο μπλουζ, το σπασμένο τζάμι ύστερα από κυνηγητό, το παγωτό καρτ ντορ καραμέλα μετά τη θάλασσα, το πρώτο φιλί, μια χρυσή αλυσίδα με το ζώδιο του Σκορπιού (όχι, εγώ είμαι Τοξότης), ο πρώτος χωρισμός, οι μουσικές αφιερώσεις, οι υποσχέσεις αιώνιας αγάπης, οι γαργάρες με λεμόνι και αλάτι, η πρωινή προσευχή, το νανούρισμα της διευθύντριας, το πόσα παγωτά έφαγα, το πόσα μπάνια έκανα στη θάλασσα, η μεγάλη αγκαλιά των γονιών μου στο επισκεπτήριο.

Στο γυμνάσιο

Η τεράστια βαλίτσα για το χωριό. Δύο μήνες γεμάτοι βιβλία, παγωτά, χαρτιά με τον παππού, μουσική στο μπαλκόνι, συζητήσεις με τις Γερμανίδες γειτόνισσες (τότε απέκτησα την αγάπη μου για τις ξένες γλώσσες), Savage Garden, βόλτες στη δεξαμενή (έλα ρε γιαγιά, αφού είμαι μεγάλη πια), το πρώτο καρδιοχτύπι. Η διακριτικά ξεκλείδωτη πίσω πόρτα, τα βραδινά φιλιά, τα γέλια με τα ξαδέρφια, η πρώτη μας ραδιοφωνική εκπομπή με τον αγαπημένο ξάδερφο. Ο κυρ-Μέντιος, το μηχανάκι του παππού, τα κόκκινα σταφύλια, οι βόλτες με τις κατσίκες και τη γιαγιά (τότε μου έλεγε πως τις πηγαίναμε στην κατασκήνωση, που να’ ξερα πως για τον τράγο τις προορίζαμε!).

Οι διακοπές με τους γονείς σε κάποιο παραθαλάσσιο μέρος της Ελλάδας . Οι  φωτογραφίες με τα πολύχρωμα φουστάνια μου αγκαλιά με τον μικρό μου αδερφό,  με θέα τη Χώρα κάποιου νησιού. Η Έψα στο Βόλο, η αμηχανία για τις «δύσκολες μέρες του μήνα», τα τηγανιτά καλαμαράκια, τα περίεργα λουλούδια στη θάλασσα της Ερέτριας, το κόκκινο μικρό rover μας, το σεντόνι κρεμασμένο στο παράθυρο του αυτοκινήτου για να μη με ενοχλεί ο ήλιος, η μυρωδιά του αντηλιακού, το καρπούζι μετά το φαγητό στην ταβέρνα.

Στο λύκειο

Η πρώτη δυσφορία «πάλι στο χωριό θα πάω;», η μελαγχολία για την πρώτη σου σοβαρή σχέση που αφήνεις πίσω στην Αθήνα, το καρτοτηλέφωνο του χωριού δίπλα στον πλάτανο που αν είχε αυτιά θα είχε κοκκινίσει, η ηλιοθεραπεία με το περιοδικό cosmopolitan στο χέρι, το τεράστιο μαύρο κινητό έρικσον με την πράσινη οθόνη, ο ύπνος στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, το άγχος πριν και μετά τις Πανελλήνιες.

Οι διακοπές με το αγόρι σου, την κολλητή και το αγόρι της στη Ζάκυνθο –φυσικά χωρίς να το ξέρουν οι γονείς-, οι διακοπές στην Πάρο με αγαπημένη φίλη, τα βράδια στη Χαλκιδική με κιθάρα και Bob Marley, το πανηγύρι του χωριού τον Δεκαπενταύγουστο, το Gordon Space, το Bacardi Melon, οι βόλτες με το μηχανάκι και το ανέμισμα των μαλλιών, η χαμένη πετσέτα στη θάλασσα, ο ύπνος με sleeping bag στη βεράντα, το καθάρισμα της  αγαπημένης παραλίας από τα σκουπίδια. Το μάζεμα των κοχυλιών, η προπόνηση στην παραλία και το τέλειο συναίσθημα του να πέφτεις τρέχοντας καταϊδρωμένος στο δροσερό νερό.

Στο πανεπιστήμιο

Τα καλοκαίρια ως φοιτητής είναι αυτά που ζεις πιο έντονα, ίσως γιατί νομίζεις πως «you rule the world», ίσως γιατί δε χρειάζεται να λες ψέματα στους γονείς για το που βρίσκεσαι και το τι… δεν κάνεις, ίσως γιατί το σώμα και η ψυχή είναι αχόρταγα εκείνη την περίοδο.

Διακοπές λοιπόν στη Μύκονο με τους συμφοιτητές, τσακωμοί για το που θα βγούμε, χωριάτικη σαλάτα στο τραπέζι, μπύρα στο χέρι, χορός μέχρι το ξημέρωμα, γέλια, φλερτ, μυστικά, μυρωδιά μανταρινιού στα χέρια και τσιγαρίλα στα μαλλιά. Ελεύθερο κάμπινγκ με το άλλο σου μισό στη Δονούσα, διακοπές στην Πάρο και τη Νάξο, ύπνο κάτω από τ’αστέρια στη Μύκονο, νύχτες όλο… χμ αγάπη. Τριήμερες αποδράσεις στο χωριό για να δεις τους παππούδες, για να πιεις κρασί με τον παππού και να φας τηγανόψωμα από τη γιαγιά. Διακοπές με την οικογένεια; Ούτε γι’αστείο! «Δεν προλαβαίνω ρε μαμά!»

Εργασία και χαρά

Πλέον το μόνο που μετράς είναι οι μέρες άδειας και όχι τα πόσα μπάνια έκανες. Θα πας στο χωριό αλλά αφού πρώτα έχεις πάει διακοπές με το έτερον ήμισυ ή τους κολλητούς. Αναπολείς το πόσο ερωτευμένη – και ηλιοκαμένη- ήσουν στη Μαγιόρκα, το ηλιοβασίλεμα στο Ημεροβίγλι, τα ουζάκια στην Ίο, τις χαλαρές κουβέντες στο μπαλκόνι, τα σχέδια για το επόμενο ταξίδι, το σημειωματάριο στο τραπέζι έτοιμο να καταγράψει τις σκέψεις σου.

Κουβεντούλα με τους παππούδες σου, καφέ στο μπαλκόνι με τη μαμά, φαγητό με την οικογένεια, μπάνιο στη Φοινικούντα με φίλους που δε μιλάνε την ίδια γλώσσα με τη δική σου, μπύρες στην παραλία με φίλους από το σχολείο που στα 15 σου δεν έκανες παρέα και τώρα είστε αυτοκόλλητοι, βραδινό μπάνιο στη θάλασσα με τον παιδικό σου έρωτα κάτω από την πανσέληνο του Αυγούστου, check in με θέα τη θάλασσα, Facebook status update, αγχωμένα γέλια για τις μέρες που περνούν γρήγορα, για τις καλοκαιρινές στιγμές που φεύγουν τρέχοντας, για τους καλοκαιρινούς έρωτες που δε θα αντέξουν στην πόλη, για το μαύρισμα που με τόσο κόπο απέκτησες και σε μια βδομάδα από την επιστροφή σου θα έχει εξαφανιστεί. Και χαμόγελο, χαμόγελο για τις όμορφες αναμνήσεις από τις διακοπές, από εκείνες τις λίγες ξέγνοιαστες μέρες που όλα φαίνονται και είναι ιδανικά…

Ναι, το καλοκαίρι τα πάντα είναι ιδανικά, ιδανικά και… δανεικά.