«Αδιαφορία [η] : θηλυκό ουσιαστικό, η έλλειψη ενδιαφέροντος»
Πόλεμοι, φυσικές καταστροφές, τρομοκρατικές επιθέσεις, εκκλήσεις στα κοινωνικά δίκτυα για την αντιμετώπιση θεμάτων υγείας, ανήλικοι αγνοούμενοι. Καθημερινά μπροστά σου ένας όγκος δυσάρεστων ειδήσεων. Στιγμιαία, προκαλείται το αίσθημα της θλίψης, της δυσφορίας, ίσως ψάξεις για κάποιες παραπάνω πληροφορίες, τις περισσότερες όμως φορές, λίγες στιγμές αργότερα, θα προσπεράσεις και πολύ σύντομα θα ξεχάσεις. Είτε πρόκειται για κάποιο δυστύχημα χιλιάδες μίλια μακριά, είτε για μια περίπτωση ωμής βίας στην πόλη ή τη γειτονία, η πλέον συνήθης αντιμετώπιση είναι κοινή: αδιαφορία.
Ο χρόνος που «τρέχει», τα προβλήματα που πολλαπλασιάζονται και η αδυναμία αντιμετώπισής τους, οδηγούν πολύ συχνά σε αποστασιοποίηση από οτιδήποτε μπορεί να λειτουργήσει περαιτέρω επιβαρυντικά. Τόσο ο καθένας ατομικά, όσο και η κοινωνία συνολικά, παρακολουθεί μικρές και μεγαλύτερες καταστροφές αμέτοχη. Ένας παρατεταμένος στρουθοκαμηλισμός προς όσα μπορούν να ταράξουν τη νηνεμία και μια συνεχής αναισθησία για ό,τι δεν αγγίζει την προσωπική σφαίρα επιρροής μας. Όλα είναι αρκετά μακριά, αν δεν είναι αρκετά κοντά για να μας νοιάζει, ακόμη και αν απέχουμε μόλις λίγα μέτρα.
Τι θα γίνονταν, όμως, αν λίγο από το χρόνο που καθημερινά ξοδεύουμε, τον διαθέταμε για να ενδιαφερθούμε; Ίσως ο σχολικός εκφοβισμός να μην υπήρχε αν κάποιος μιλούσε λίγο περισσότερο στους εν δυνάμει θύτες και θύματα ˙ ίσως τα τόσα περιστατικά βίας να υποπολλαπλασιάζονταν αν κάποιος δε γυρνούσε το κεφάλι από την άλλη ˙ ίσως κάτι να είχε σωθεί, που τελικά μόνο του δεν κατάφερε και σίγουρα, κάτι θα είχε γίνει πολύ καλύτερα.
Είναι οι συνθήκες, που δεν ευνοούν την ορθή κοινωνικότητα, είναι και οι άνθρωποι, που κάποιες φορές δε νοιάζονται έως ότου το πρόβλημα γίνει και δικό τους. Λίγο ενδιαφέρον, πραγματική ευαισθησία, σκέψη και κινητοποίηση μπορούν να επιφέρουν την αλλαγή που ο καθένας θέλει να δει στον διπλανό του και εν τέλει τον εαυτό του. Γιατί «μόνος σου θα πας πιο γρήγορα ˙ μαζί θα πάμε πιο μακριά».
