Μεγάλη υπόθεση να έχεις αναμνήσεις, δε συμφωνείς; Μεγάλο πράγμα να ζεις την κάθε σου στιγμή, να δίνεις και να δίνεσαι και ύστερα να πέφτεις για ύπνο με ένα χαμόγελο και τη σκέψη πως και σήμερα, άδραξες τη μέρα. Αυτά είναι που μένουν εξάλλου, σωστά; Αυτά είναι που θυμόμαστε όταν όλα τα άλλα ξεθωριάζουν. Σωστά. Όταν φεύγουν άνθρωποι από τη ζωή σου, αυτά είναι τα μόνα που μένουν.

Το πρώτο χαμόγελο που ανταλλάξατε, η πρώτη –ή και εκατοστή- αγκαλιά που δώσατε ο ένας στον άλλον, τα φιλιά και τα ξενύχτια –όταν σε κοίμιζε ας πούμε. Όπως κατάλαβες, δεν μιλάμε ακριβώς για κάποιο σύντομο love story που μπορεί να έληξε. Αν και πολλοί μπορεί να νιώσουν την ταύτιση. Η αγάπη βλέπεις, δεν έχει όριο, περιορισμούς και ειδικά φράγματα που γράφουν «ωπ, μέχρι εδώ εσύ, τώρα μιλάμε για άλλους». Η αγάπη είναι ανυπέρβλητη και μπορεί να σε κάνει να ταυτιστείς με οποιοδήποτε τρόπο και για οποιοδήποτε λόγο. Μιλάμε, λοιπόν, για τις ψυχές εκείνες που ταξίδεψαν. Τις γενναίες εκείνες ψυχές που έφυγαν, αφήνοντας μας εδώ πίσω να περιμένουμε τα καλύτερα να έρθουν.

Ήρθαν όμως;

Ο καθένας έχει μία διαφορετική απάντηση. Άλλοτε θα είναι θετική, άλλοτε αρνητική, ενώ άλλες φορές, κάπου στη μέση. Γιατί κάπου στη μέση είναι και όλο αυτό που νιώθεις, έτσι; Δεν ξέρεις αν πρέπει να χαρείς που έκανε επιτέλους αυτό το ταξίδι ή να λυπηθείς που κουνούσες απλά ένα άσπρο μαντήλι καθώς έφευγε. Είναι κάτι, όμως, που ξέρει –προσωρινά τουλάχιστον- πως να σε κάνει να αποφασίσεις. Οι αναμνήσεις σου.

Είναι μεγάλο πράγμα να σε μαθαίνει κάποιος τις πρώτες σου λέξεις. Το να περπατάς. Το να τρέχεις και να κάνεις ποδήλατο, παρόλο που ήσουν ένα μικροσκοπικό πλάσμα που καλά καλά δεν ήξερε να μιλάει. Θυμάσαι τότε που σου είπε πως ο χυμός πορτοκάλι φέρνει καούρα το βράδυ; Δεν ξέρω, πείτε με τρελή, εγώ ακόμα δεν πίνω χυμό το βράδυ. Γιατί σίγουρα, όποιος έχει το θάρρος να δημιουργήσει τέτοιο θεώρημα, θα σε έμαθε και εσένα να έχεις το ίδιο θάρρος. Και να μην δέχεσαι ο,τι σε καταπιέζει. Να λες και κανένα όχι πού και πού. Να λες πάντα την αλήθεια, γιατί καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται. Και να αγαπάς τους γύρω σου.

Θυμάσαι τότε που σου είπε πως είσαι η πριγκίπισσα του/της; Ο ήρωας του/της; Αλήθεια έλεγε. Ακόμα είσαι. Απλά πρέπει να το υπενθυμίζεις εσύ στον εαυτό σου πια. Και όχι επειδή κανένας άλλος δεν θα βρεθεί να στο πει, απλά επειδή κάθε άνθρωπος έχει ένα μοναδικό τρόπο να λέει τα πράγματα. Κράτα αυτό το μοναδικό τρόπο μέσα σου από κάθε άνθρωπο και τίποτα δεν θα αλλάξει.

Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Ίσα που προλαβαίνουμε να τους πούμε αυτά που νιώθουμε. Συνήθως το αναβάλουμε, «το αφήνουμε για αύριο μωρέ», το αφήνουμε για την επόμενη φορά που θα τους δούμε. Μέχρι που δεν τους ξανά βλέπουμε. Η ζωή δεν είναι μικρή. Ας μην κατηγορούμε για χιλιοστή φορά κάποιον άλλο, ας μην τα ρίξουμε πάλι στη ζωή. Εμείς είμαστε απλώς αυτοί που νομίζουμε ότι έχουμε άπλετο χρόνο μπροστά μας. Αλλά δεν τον έχουμε. Βάζουμε εγωισμό, λογική, πείσμα μπροστά και δεν πάμε να δώσουμε μία αγκαλιά σε αυτόν/ή που έχουμε απέναντί μας. Γιατί φοβόμαστε, θυμώνουμε και δεν θέλουμε να ρίξουμε τα μούτρα μας. Μέχρι που το ταξίδι γίνεται πραγματικότητα και τα μούτρα μας… ένα με το πάτωμα.

Ίσως εσύ, όμως, να προλαβαίνεις να δώσεις αυτή την αγκαλιά. Μην χάνεις χρόνο.

featured photo: unsplash.com