Πόσες φορές μετά από μία δύσκολη μέρα σου έχει γεννηθεί η επιθυμία να χαθείς στις σελίδες της αγαπημένης σου ποιητικής συλλογής; Μπορεί συχνά, μπορεί και όχι. Άλλωστε, πολλοί άνθρωποι μέχρι να βιώσουν μία πιο περίπλοκη κατάσταση, συνηθίζουν να λένε πως «η ποίηση δεν είναι για όλους» Έρχεται κάποτε η στιγμή, όμως, που τελικά ανακαλύπτουμε πως, ναι. Τα ποιήματα είναι για όλους. Και είναι κυρίως για εσένα, που ονειρεύεσαι να αλλάξεις τον κόσμο, μα μέχρι να το πάρεις απόφαση, να βγεις έξω, και να διεκδικήσεις, χρειάζεσαι ένα γλυκό σπρώξιμο. Από αυτά που θυμίζουν χάδι.
Ποια είναι, λοιπόν, τα ποιήματα που θα σε βοηθήσουν, έστω και λίγο, να βάλεις το λιθαράκι σου σε αυτήν την πολυπόθητη αλλαγή του κόσμου;
If I Should Have A Daughter – Sarah Kay
«Θα υπάρξουν ημέρες σαν και αυτές. Θα υπάρξουν ημέρες σαν και αυτές, είπε η μαμά μου. Θα υπάρξουν ημέρες που θα ανοίξεις τα χέρια σου, για να αγγίξεις, και θα καταλήξεις μόνο με μώλωπες και γρατζουνιές. Που θα βγεις έξω από τον τηλεφωνικό θάλαμο, και θα προσπαθήσεις να πετάξεις, κι εκείνοι οι άνθρωποι που θα θέλεις να σώσεις, θα είναι οι ίδιοι που πατούν πάνω στην κάπα σου και σε εμποδίζουν. Που οι μπότες σου θα γεμίσουν με το νερό της βροχής, και θα είσαι βρεγμένη και γεμάτη απογοήτευση ως τα γόνατα. Όλες αυτές τις ημέρες θα έχεις ένα παραπάνω λόγο να πεις ευχαριστώ. Γιατί, ακόμη και τότε, δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο, από τον τρόπο που ο ωκεανός αρνείται να σταματήσει να φιλά την ακτογραμμή, ανεξάρτητα από το πόσες φορές τον έχει σπρώξει προς τα πίσω.»
Σβήσε Τα Μάτια Μου – R. M. Rilke
«Σβήσε τα μάτια μου. Μπορώ να σε κοιτάζω, τ’ αυτιά μου σφράγισέ τα, να σ’ ακούω μπορώ. Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να ‘ρθω σ’ εσένα, και δίχως στόμα, θα μπορώ να σε παρακαλώ. Κόψε τα χέρια, θα σε σφιχταγκαλιάζω, σα να ήταν χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά. Σταμάτησέ μου την καρδιά, και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι. Και αν κάμεις το κεφάλι μου συντρίμμια, στάχτη, εγώ μέσα στο αίμα μου θα σε έχω πάλι.
Μτφρ. Κωστής Παλαμάς
Ενός Λεπτού Σιγή – Ντίνος Χριστιανόπουλος
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπά σας, κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά, έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας, ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας, έστω και μια φορά; Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή, για τους απεγνωσμένους;
Η μαμά είναι ποιήτρια – Γλυκερία Μπασδέκη
Ω, ναι – η μαμά είναι σπουδαία ποιήτρια
όλη τη μέρα μαγειρεύει κόμματα, σκουπίζει χρόνους, σιδερώνει πτώσεις
αντί να δει Δευτέρα, βλέπει Τρίτη
λέει το πλυντήριο ωκεανό, τη χύτρα υπερωκεάνειο.
Η Σατραπεία – Κ. Π. Καβάφης
Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος για τα ωραία και μεγάλα έργα η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα ενθάρρυνση κ’ επιτυχία να σε αρνείται. Να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες, και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες. Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις (η μέρα που αφέθηκες και ενδίδεις), και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα, και πηαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του, και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια. Και συ τα δέχεσαι μ’ απελπισία αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις. Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει. Τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών. Τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε. Την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους. Αυτά πού θα στα δώσει ο Αρταξέρξης, αυτά πού θα τα βρεις στη Σατραπεία, και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.
