“Φαντάσου τον άνθρωπο σαν ένα φυτό, απλώς με πιο πολύπλοκα συναισθήματα” λένε. Η μουσική προάγει την ανάπτυξή του φυτού, το ίδιο και η παρέα άλλων φυτών. Προσαρμόζεται στο περιβάλλον και στις αλλαγές αυτού. Μπορεί να δυσαρεστείται στην αρχή, αλλά τη βρίσκει την άκρη. Το καλοκαίρι χρειάζεται περισσότερο νερό, το χειμώνα λιγότερο. Σε μέρος με ήλιο πολύ, θα πρασινίσει και θα ανθίσει. Σε μέρος πιο σκιερό, θα αναπτυχθεί πιο αργά, αλλά θα συνηθίσει τις νέες συνθήκες και τελικά θα επιβιώσει.

Σαν να ισχύει η παρομοίωση; Έτσι μοιάζει. Και ο άνθρωποι, είναι να αναρωτιέσαι αν κάποιος μας έχει προγραμματίσει να αντιδράμε με την ίδια στριφνή γκριμάτσα, κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά σε μια αλλαγή. Πολλές φορές, ακόμη κι αν αυτή η αλλαγή είναι για καλό μας. Και λογικό. Γιατί η σταθερότητα μας δίνει την αίσθηση της σιγουριάς και της οικειότητας, αφού νιώθουμε καλά με ό,τι γνωρίζουμε.

Ο γάμος είναι πολλά, αλλά δεν είναι δεδομένος

Υπάρχουν όμως και συνθήκες που χρήζουν αλλαγής και αυτό είναι κάτι μπροστά στο οποίο πρέπει να σταθούμε ατρόμητοι. Να δούμε την αλλαγή σαν αυτό που συμβαίνει και στη φύση. Το χειμώνα, τα φυλλοβόλα δέντρα θα ρίξουν τα φύλλα τους και θα μείνουν με γυμνά κλαδιά. Αλλά αυτό δεν είναι παρά η ευκαιρία τους για να αναγεννηθούν την άνοιξη. Όπως στον παγετό, η πολική αρκούδα θα πέσει σε χειμερία νάρκη. Για να είναι σίγουρο πως θα επιβιώσει και θα ξυπνήσει να χαρεί το καλοκαίρι της.

Μια τέτοια συνθήκη αποτελεί ένας δυστυχισμένος γάμος. Ο γάμος δεν είναι συμβόλαιο και σε καμία περίπτωση κάτι δεδομένο. Δεν αποτελεί για ένα ζευγάρι δέσμευση ότι θα είναι μαζί. Αποτελεί δέσμευση ότι θα προσπαθεί να είναι μαζί. Και αυτά τα δύο απέχουν έτη φωτός μεταξύ τους. Αλλά η ζωή δεν είναι πρόβα, είναι δώρο. Και όταν δε μας ικανοποιεί, οφείλουμε να ορθώνουμε ανάστημα και να αλλάζουμε ό,τι μπορούμε να αλλάξουμε.

“Πάρε τον στο γάμο σου, να σου πει και του χρόνου” λένε. Λοιπόν, παίζει και καλύτερο και είναι αληθινό. Μια δικηγόρος με χιούμορ είχε ευχηθεί σε ένα γάμο “Σας εύχομαι να είναι ο τελευταίος”. Σκέψου το, σκέψου λόγω επαγγέλματος τι έχουν δει τα μάτια της. Είναι άλλωστε γεγονός, τα διαζύγια έχουν ξεφύγει από κάθε στατιστική καμπύλη. Σύμφωνα με την Helen Fischer, ανθρωπολόγο και συγγραφέα του βιβλίου “Anatomy of Love: A Natural History of Mating, Marriage and Why We Stray”, κύριο ρόλο σε αυτό έχει διαδραματίσει η οικονομική δύναμη και ο κοινωνικός σεβασμός που χαίρει η γυναίκα στη σύγχρονη κοινωνία.

1. Γιατί ξέρει πως δεν είναι ο γάμος αυτό που την ορίζει ως άτομο

Εργάζεται, έχει το δικό της εισόδημα και αυτοκυριαρχία. Δε θεωρεί το γάμο κοινωνική αναγκαιότητα αλλά ούτε και απαραίτητο για την προσωπική της ευημερία. Γνωρίζει πως είναι μία ολοκληρωμένη οντότητα, που δε χρειάζεται κάποιον για να τη συμπληρώσει, αλλά κάποιον για να τη συντροφεύει. Κι έτσι δεν ανέχεται πια συμπεριφορές που παύουν ό,τι έφερε η ισότητα των φύλων. Μάλιστα, η γυναίκα όταν δηλώνει πρόθεση χωρισμού σε ένα γάμο, τελικά αποδεικνύεται πολύ πιο αποφασισμένη από τον άντρα. Ειδικά όταν πρόκειται για μια γυναίκα δυναμική, ενεργή κοινωνικά και εργασιακά.

2. Δε φοβάται τη μοναξιά

Για να εξελιχθεί στον εργασιακό χώρο, έμαθε περισσότερο να αξιολογεί τον άνθρωπο και λιγότερο να τον κρίνει. Έχει συνειδητοποιήσει ότι για να αγαπήσεις κάποιον και να μπορείς να του προσφέρεις, πρέπει πρώτα να το κάνεις όλο αυτό με τον ίδιο σου τον εαυτό. Έτσι ξέρει πως η ολοκλήρωση κρύβεται μέσα της και έπαψε να την αποζητά σε άλλους. Κατάλαβε πως δεν ψάχνουμε το άλλο μας μισό, γιατί εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε μισοί. Είμαστε ένα ολόκληρο και ναι, θέλουμε να βρούμε άλλο ένα ολόκληρο και να είμαστε δύο. Αλλά το ολόκληρο στέκεται και μόνο του, χωρίς να φοβάται. Άλλωστε, η μοναξιά που νιώθεις σε μια σχέση μη υγιή, τσακίζει κόκαλα πολύ περισσότερο από εκείνη που συχνά νιώθεις όταν κατ’ επιλογή σου είσαι μόνος.

3. Θέλει σεβασμό, όχι συμβιβασμό

Μέσα σε ένα γάμο, συνειδητοποιεί κανείς ότι υπάρχουν κι άλλα πολλά, μετά τα τριαντάφυλλα, τα σημειώματα και τα πρώτα ραντεβού. Υπάρχει η αγάπη και υπάρχει η συντροφικότητα και όλα αυτά είναι δυναμικά, θέλουν προσπάθεια καθημερινή. Χρειάζεται σεβασμός και η γυναίκα το γνωρίζει πλέον ως δικαίωμά της, το κέρδισαν κόποι γενεών ολόκληρων. Χρειάζεται να κάνει υποχωρήσεις και υπομονή. Και μέσα από τα μικρά και τα μεγάλα, μαθαίνει τον εαυτό της, με τα καλά και τα λιγότερο καλά. Συνειδητοποιεί τα λάθη της και με αυτό σαν βάση, προσπαθεί να βελτιωθεί. Αυτό ζητά και από το σύντροφό της. Αν το λάβει, υπάρχει έδαφος για κάτι καλό. Αν όχι, δε θα συμβιβαστεί. Γιατί έχει δει τι είναι αυτό που δε θέλει και μέσα από τη δική της πορεία βελτίωσης ξέρει πως έχει τα εφόδια να αναζητήσει εκείνο που θέλει.

4. Και ξέρει τι είναι αυτό που θέλει

Έχει διαπιστώσει η ίδια ότι τα αγαθά κόποις κτώνται. Αντλεί ικανοποίηση από τη δουλειά της, από την προσοχή και περιποίηση του εαυτού της, από τον κοινωνικό κύκλο που έχει δημιουργήσει. Παίρνει την ευθύνη των πράξεών της και έχει μάθει να επικοινωνεί ουσιαστικά, χωρίς να κατηγορεί και να προκαλεί ενοχές. Η ενέργεια που λαμβάνει από όλα αυτά την καθιστούν πηγή έμπνευσης για το σύντροφό της και αυτό θέλει να βλέπει και σε εκείνον. Ώστε να χτίσουν μαζί μια ουσιαστική σχέση και να βρεθούν έτσι ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία. Ποιο είναι άλλωστε μεγαλύτερο αγαθό από την ευτυχία;

5. Αν έχει επιλέξει το λάθος σύντροφο, ξέρει πως το διαζύγιο θα τη φέρει πιο κοντά στον σωστό

Η οικονομική ανεξαρτησία έφερε τη γυναίκα στη θέση να μη νιώθει εγκλωβισμένη σε ένα γάμο λόγω αβεβαιότητας για το μέλλον. Να μένει επειδή το θέλει, όχι επειδή φοβάται ότι δεν θα μπορέσει να επιβιώσει εκείνη, πόσο δε μάλλον και τα παιδιά της, εάν υπάρχουν. Ούτε βέβαια και να μένει σε ένα δυστυχισμένο γάμο απλά και μόνο γιατί νιώθει από τον περίγυρό της ότι αυτό είναι το σωστό. Σωστό είναι αυτό με το οποίο εκείνη νιώθει καλά μέσα της, και κατόπιν φυσικά ώριμης σκέψης.

Δεν είναι αποφάσεις αυτές που παίρνονται εν βρασμώ. Αλλά δεν έχει και νόημα να επενδύουμε το χρόνο μας σε ένα δρόμο που έχουμε εντοπίσει πως δεν μας οδηγεί σε καλό μέρος. Μάλιστα, σύμφωνα με τη Fisher, πλέον οι περισσότεροι διαζευγμένοι βρίσκουν κάποια στιγμή νέο ταίρι και όταν οδηγηθούν σε δεύτερο γάμο, αυτός είναι πολύ καλύτερος από τον πρώτο. Ακριβώς χάρη σε όλη αυτή την προσωπική διαδρομή και αναζήτηση. Έτσι, έχει πλήρη συνείδηση ότι ένας τοξικός γάμος δεν είναι η μοναδική ευκαιρία που της δόθηκε για αγάπη και οικογένεια, αλλά το εμπόδιο που τη βαστά μακριά από αυτά.