Το ελληνικό σινεμά χωρίζεται σε δύο κατηγορίες. Στις καλές ταινίες που ελάχιστοι επιλέγουν να δουν και στις όχι και τόσο καλές που πολλοί επιλέγουν να δουν. Αυτή η δυσάρεστη νοοτροπία δημιούργησε το φαινόμενο των ταινιών με τα εκατοντάδες χιλιάδες views που δεν γνώρισαν αντίστοιχη εισπρακτική επιτυχία. Κορωνίδα αυτών αποτελούν φυσικά τα Φθηνά Τσιγάρα που έχουν ένα φανατικά ερωτευμένο κοινό μαζί τους και 700 χιλιάδες προβολές. Στους αθηναϊκούς κινηματογράφους, όμως, δεν είχαν γνωρίσει την απήχηση που θα περιμέναμε με την κατοπινή μας γνώση. Παρακάτω λοιπόν, θα βρείτε μερικές από τις ελληνικές ταινίες που κανονικά θα έπρεπε να δούμε στο σινεμά.

Σπιρτόκουτο (2002)

Το σινεμά του Γ. Οικονομίδη δεν είναι απλή υπόθεση. Ο κόσμος που δημιουργεί και οι χαρακτήρες που τον πλαισιώνουν φαίνονται σμιλεμένοι με υπερβολές, αλλά δεν είναι παρά υπερβολικά ειλικρινείς. Στο Σπιρτόκουτο, μία καυτή καλοκαιρινή μέρα σε ένα σπίτι χωρίς κλιματισμό, οι σχέσεις των μελών μιας ελληνικής οικογένειας φτάνουν στα όρια τους. Οι χαρακτηριστικοί διάλογοι με τις συνεχείς βωμολοχίες και την νευρική ένταση φτάνουν στο ζενίθ τους. Αυτό το σπίτι μπορεί να είναι οπουδήποτε στην Ελλάδα. Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να είναι οι γείτονες μας, οι συγγενείς μας ή εμείς οι ίδιοι. Σχεδόν δύο δεκαετίες πίσω κι όμως φαίνεται να μην έχουν αλλάξει και πολλά.

Στρέλλα (2009)

Ο Π. Κούτρας, δημιουργός της Στρέλλας και άλλων υπέροχα ιδιαίτερων ταινιών, έχει  χαρακτηριστεί ως ο Έλληνας Αλμοδοβάρ. Στην εν λόγω ταινία οι επιρροές και ο φόρος τιμής στον μεγάλο δημιουργό είναι εμφανή χαρακτηριστικά αλλά όχι τα πάντα. Η Στρέλλα είναι μία σύγχρονη ηρωίδα μίας ζωής με τραγικά στοιχεία αρχαίου δράματος. Όμως, η δύναμη που διέπει τον λόγο και τις πράξεις της μετατρέπει την τραγικότητα σε επανάσταση. Η ταινία λατρεύτηκε από κοινό και κριτικούς εντός και εκτός Ελλάδος και η πρωταγωνίστρια Μίνα Ορφανού καταχειροκροτήθηκε. Μέχρι λοιπόν, η ορατότητα να γίνει από αίτημα γεγονός, αγκαλιάστε την Στρέλλα.

Συγχαρητήρια στους Αισιόδοξους? (2013)

Ο ήχος στους δρόμους των Εξαρχείων έγινε η μουσική υπόκρουση της ενηλικίωσης της ηρωίδας της Κ. Βούλγαρη. Σε μια Αθήνα της επόμενης μέρας, η Ηλέκτρα προσπαθεί να στηρίξει τον σύντροφο της που καταδικάζεται για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. Παράλληλα, θα ήθελε οι γονείς της να είναι περισσότερο γονείς απ’ ότι ελεύθερα πνεύματα για να την βοηθούν ουσιαστικά. Τέλος, λαμβάνει μία σχεδόν καθημερινή δόση αισιοδοξίας από την επαφή της με ένα μικρό αγόρι που προσέχει. Ανάμεσα σε όλα αυτά εκείνη προσπαθεί να βρει τι πραγματικά κάνει σε μια χώρα που φαίνεται να κυνηγάει την ουρά της. Η γλυκύτητα στην στάση της και η ειλικρινής προσπάθεια της είναι πραγματικά ένα αισιόδοξο δείγμα.

Κοινός Παρονομαστής (2014)

Σε ένα μικρό καφενείο ενός χωριού, ο ιδιοκτήτης και τρεις πελάτες ξεκινούν έναν ανοιχτό διάλογο επί παντός. Οι άνδρες έχουν εντελώς διαφορετική προσέγγιση σε θέματα ζωής και οι προσωπικότητες τους κυρίως απέχουν. Το ιδιαίτερο με αυτή την ταινία είναι πως παρουσιάζει τέσσερις διαστάσεις της ανδρικής προσωπικότητας μέσω της ελεύθερης έκφρασης απόψεων. Θα μπορούσαμε να πούμε πως βλέποντας την ταινία είναι σαν να παρακολουθούμε μία συζήτηση μεταξύ των θείων, των πατεράδων και των παππούδων μας. Απλά με την ειλικρίνεια που θα εξασφαλίζαμε αν οι ίδιοι δεν ήξεραν ότι τους ακούμε.

1968 (2018)

Η αξέχαστη νύχτα του 1968 που η Α.Ε.Κ. αναδείχθηκε σε Κυπελλούχος Ευρώπης κινηματογραφήθηκε από τον Τ. Μπουλμέτη. Σε ένα κατάμεστο Καλλιμάρμαρο με 80.000 φιλάθλους η Α.Ε.Κ. επικράτησε της Σλάβιας Πράγας με 89 – 82. Ο πρώτος ελληνικός σύλλογος που κατέκτησε ευρωπαϊκό τίτλο έχει πίσω του μια βαριά ιστορία ξεριζωμού και ελληνικής ψυχής. Η ταινία είναι ένα μάγμα μαρτυριών, ντοκουμέντων και βαθιά συγκινητικών σκηνών εποχής. Εκείνη η νύχτα ήταν ιστορική για όλους ανεξαρτήτως ομάδας. Ιστορικό θεωρείται και το πάθος που κυριαρχεί αυτό τον λαό όταν αποφασίζει να ενωθεί για οποιονδήποτε σκοπό.

featured image: Άγγελος Μάντζιος