Είμαι μια γυναίκα που δεν έκρυψε ποτέ την ηλικία της και τις αισθητικές επεμβάσεις που έχει υποβληθεί. Απέχω πολύ από τη νοοτροπία που θέλει μερικές γυναίκες να μην απαντούν στην ερώτηση “πόσο χρονών είσαι” και να απαντούν “παίρνω βιταμίνες, πίνω νερό και κοιμάμαι καλά” όταν τις ρωτούν “τι έκανες και δείχνεις ανανεωμένη”.
Δεν λέω ότι όσες έχουν αυτή τη νοοτροπία είναι λάθος, ξεκαθαρίζω που τοποθετούμαι.
Έτσι λοιπόν, θα μοιραστώ μαζ σου την εμπειρία μου από τις δυο αισθητικές επεμβάσεις στις οποίες υποβλήθηκα, πριν από πολλά χρόνια: Πριν δεκαοχτώ για την ακρίβεια έκανα ρινοπλαστική και πριν δέκα έκανα αυξητική μαστών. Πέρασαν κιόλας τόσα χρόνια και παρόλα αυτά τα θυμάμαι όλα σαν να έγιναν χθες. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι και τόσο ανώδυνα.
Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι δεν υποβλήθηκα σε καμιά από τις δυο αυτές πλαστικές επεμβάσεις επειδή είχα κάποιο σοβαρό πρόβλημα ή κάποια δυσμορφία
Το έκανα εντελώς οικειοθελώς, επειδή ήθελα να βελτιώσω την εικόνα μου- κατά τη γνώμη μου πάντα. Συγκεκριμένα, στα 22 μου χρόνια, ήθελα να αποκτήσω μια ελαφρώς γαλλική μύτη και να μην έχω την ίσια ‘αρχαιοελληνική’ όπως λέγεται, αυστηρή μύτη, γλυκαίνοντας έτσι τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου. Η αλήθεια είναι πως όσο πιο μικρή είσαι σε ηλικία, τόσο πιο εύκολα παίρνεις μια τέτοια απόφαση καθώς έχεις σύμμαχο την ‘άγνοια κινδύνου’.
Αυτό το λέω, διότι αν με ξαναρωτήσεις τώρα, θα το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να ξαναέμπαινα στο χειρουργείο για κάτι που απλά δεν μου πολυαρέσει πάνω μου. Θα το έκανα μόνο αν ήταν απόλυτα ανάγκη. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι μετάνιωσα για ότι έκανα, απεναντίας, χαίρομαι που πρόλαβα να τα κάνω τότε που ακόμη δεν το θεωρούσα τόσο δύσκολο.
Έκανα λοιπόν την πολυπόθητη ρινοπλαστική μου στις 14 Φεβρουαρίου 2003
Θυμάμαι πως το πρόβλημα δεν είχε να κάνει με τον πόνο, αυτός ήταν υποφερτός, αλλά με τα ταμπόν που υπήρχαν μέσα στη μύτη μου, τα οποία με ανάγκαζαν να αναπνέω από το στόμα, κάτι που μετά από μερικές ώρες ήταν ανυπόφορο, διότι ένιωθα πως δεν μου αρκούσε το οξυγόνο για να ζήσω. Δεν ξέρω εάν τόσα χρόνια μετά, έχει αλλάξει κάτι όσον αφορά αυτή την τακτική με τα βουλωμένα ρουθούνια, τότε όμως έμεινα με αυτά τα βαμβάκια μέσα στη μύτη μου για περίπου τρία εικοσιτετράωρα και αν δεν μου τα έβγαζαν εκείνη την στιγμή που πλέον είχα φτάσει στα όριά μου, θα τα τραβούσα μόνη μου. Το πρόσωπό μου είχε γεμίσει μώλωπες, το οίδημα ήταν έντονο και όταν με πρωτοείδα ξυπνώντας από τη νάρκωση δεν πίστευα ότι θα αυτό το θέαμα θα έφτιαχνε.
Βέβαια όλα αυτά μετά από περίπου δεκαπέντε ημέρες είχαν εξαφανιστεί εντελώς και απέμενε το χρονικό διάστημα μέχρι η μύτη μου να πάρει το τελικό της σχήμα- κάτι που υπολογίζω ότι είχε διάρκεια 6 μήνες περίπου.
Το αποτέλεσμα μου άρεσε και με το που έγιναν τα αποκαλυπτήρια της νέας μου μύτης ένιωθα ότι είχα γεννηθεί με αυτή. Βέβαια δεν είχε γίνει κάποια υπερβολή, θα μπορούσα όντως να έχω γεννηθεί έτσι. Δε μετανιώνω σε καμιά περίπτωση που έκανα αυτή την εγχείρηση, αλλά ειλικρινά, δεν θα την ξαναέκανα, εκτός αν ήταν πραγματικά τεράστια ανάγκη και ο λόγος είναι αποκλειστικά το αναπνευστικό κομμάτι.
Ο πόνος επαναλαμβάνω πως είναι ανεκτός έως και αμελητέος σε σχέση με το βασανιστήριο της βουλωμένης μύτης. Δεκαοκτώ χρόνια μετά, δεν άλλαξε τίποτα από το αρχικό αποτέλεσμα της επέμβασης ή τουλάχιστον οι διαφορές μάλλον είναι πολύ μικρές που ούτε εγώ η ίδια δεν μπορώ να τις παρατηρήσω. Συμπερασματικά θα έλεγα ότι άξιζε τον κόπο να υποστώ μια φορά όλη αυτή την ταλαιπωρία. Τώρα όμως που γνωρίζω, πολύ δύσκολα θα το επαναλάμβανα. Επίσης ήμουν τυχερή και δεν είχα δύσκολη ανάνηψη από τη νάρκωση, ανταποκρίθηκα πολύ καλά.
Αυξητική μαστών έκανα στις 12 Οκτωβρίου 2010 και εκεί πραγματικά ταλαιπωρήθηκα αρκετά
Η μία επέμβαση δεν έχει καμιά σχέση με την άλλη στο θέμα του πόνου. Είχα αποφασίσει να αυξήσω το μέγεθος του στήθους μου περίπου ενάμιση νούμερο και έδωσα μεγάλη σημασία στον τύπο των ενθεμάτων που χρησιμοποίησα. Προτίμησα τα πιο ακριβά και με τις υψηλότερες προδιαγραφές τα οποία είναι μάλιστα και ισόβια – εκτός αν συμβεί κάποιο ατύχημα και καταστραφούν. Εδώ θα ήθελα να τονίσω τη σημασία της ποιότητας των ενθεμάτων: Αν ενδιαφέρεσαι να κάνεις αυτό το χειρουργείο, το τελευταίο στο οποίο πρέπει να κάνεις οικονομία είναι τα ενθέματά σου. Επένδυσε στα καλύτερα που μπορείς, γιατί θα βρίσκονται μέσα στο σώμα σου πιθανότατα για όλη σου τη ζωή. Τοποθέτησα τα δικά μου πάνω από το μυ, πράγμα που σημαίνει ότι η τομή έγινε κάτω από το μαστό και δεν κόπηκε ο θωρακικός. Αυτό σημαίνει πρακτικά δυο πράγματα: Η ουλή δεν φαίνεται και ο πόνος είναι λιγότερος από το να είχα κόψει και το συγκεκριμένο μυ. Όταν πονούσα τόσο πολύ – για περίπου έναν ολόκληρο μήνα- μετά το χειρουργείο, δεν μπορούσα να διανοηθώ πως θα ήταν εάν τον είχα κόψει κιόλας.
Ξύπνησα λοιπόν από τη νάρκωση- στην οποία και πάλι ανταποκρίθηκα άριστα- με ένα στήθος πρησμένο εξωφρενικά, τυλιγμένο με γάζες και δυο σωληνάκια, τις λεγόμενες παροχετεύσεις, οι οποίες επέτρεπαν στους μαστούς να αποβάλλουν αίμα και διάφορα σωματικά υγρά που κατέληγαν σε δυο σακουλάκια, για περίπου τρία εικοσιτετράωρα μετά την επέμβαση. Ο γιατρός τα έλεγχε κάθε μέρα και όταν στέγνωσαν τα αφαίρεσε. Λίγες ημέρες αργότερα έκοψε και τα ράμματα. Το στήθος μου πονούσε πολύ καιρό απλά ο πόνος σιγά σιγά μειωνόταν.
Μπορώ να πω ότι για περίπου τρεις με τέσσερις μήνες δεν ήμουν εντελώς καλά, ένιωθα ενοχλήσεις. Επίσης ήμουν άτυχη και η αίσθηση στη μία θηλή μου δεν επανήλθε στο απολύτως φυσιολογικό-μια παρενέργεια που αναγράφεται στο φυλλάδιο οδηγιών και την γνώριζα, αλλά δεν πίστευα ότι θα τύχει σε εμένα. Το σχήμα των μαστών μου στην αρχή ήταν εξαιρετικά επιτηδευμένο, με τα χρόνια όμως άλλαζε σιγά σιγά και έφτασε σε ένα σημείο, σήμερα, δέκα χρόνια μετά να μοιάζει σαν φυσικό, χρειάζεται πολύ προσπάθεια για να καταλάβει κάποιος ότι έχω βάλει σιλικόνη. Όσο για την ουλή δεν φαίνεται καν.
Η διαφορά αυτής της πλαστικής επέμβασης από την ρινοπλαστική είναι ότι το αποτέλεσμα είναι μεταβαλλόμενο. Η μύτη έχει ένα αμετάβλητο σχήμα το οποίο στους περίπου έξι μήνες θα το δεις και τελείωσε, αυτό θα είναι στη συνέχεια αν δεν το ξαναπειράξεις. Με το στήθος δεν είναι ακριβώς έτσι. Ίσως ευθύνονται και οι ορμονικές αλλαγές του οργανισμού, η βαρύτητα, ή η αυξομείωση του βάρους, όμως τα στήθη όντως αλλάζουν ακόμα κι αν μέσα τους έχει μπει ένθεμα σιλικόνης. Δεν θα έλεγα ότι μετάνιωσα ούτε αυτή την επέμβαση αν και ο πόνος που ένιωθα όλο το μετεγχειρητικό διάστημα με έκανε να νιώσω τότε εξαιρετικά δυσάρεστα. Δεν πονάνε μόνο οι μαστοί, πονάει και η κοιλιά καθώς δεν μπορείς ούτε να γυρίσεις στο κρεβάτι, μήτε καν να σηκώσεις τα χέρια σου τις πρώτες ημέρες μετά την επέμβαση κι αυτό οφείλεται στις τομές που γίνονται στους κοιλιακούς μύες.
Αν θα το ξαναέκανα;
Παρόλο που το σχήμα όπως είπα αλλάζει και μπορεί να αλλάξει κι άλλο, θεωρητικά μπορεί μελλοντικά να μην μου αρέσει και να μπω στη διαδικασία να ξανασκεφτώ κάποια διόρθωση, όμως ο πόνος είναι τόσο απαγορευτικός -για εμένα τουλάχιστον- που δεν ξέρω αν θα έμπαινα στη διαδικασία δεύτερη φορά. Μάλλον θα έπρεπε να είναι όντως μεγάλη ανάγκη.
Συμπερασματικά θα μου έλεγα ένα μεγάλο μπράβο που αποφάσισα να κάνω και τις δυο αυτές επεμβάσεις γιατί όντως βελτίωσαν την εμφάνισή μου αλλά ακόμα περισσότερο την ψυχολογία και την αυτοπεποίθησή μου. Στην ερώτηση αν θα σας πρότεινα να τις κάνετε δεν θα σας απαντήσω ούτε θετικά ούτε αρνητικά. Αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από εσάς. Εγώ απλά σας περιέγραψα όσο πιο ειλικρινά μπορούσα το πως ήταν η δική μου εμπειρία από το νυστέρι του πλαστικού χειρουργού. Αν κάποιος θέλει κάτι πάρα πολύ, τότε μάλλον τα αρνητικά λειαίνονται και τα θετικά οξύνονται, αυτό πιστεύω. Απλά κατόπιν εορτής, μπορεί να αξιολογήσει καλύτερα το αν θα το επαναλάβει διότι πλέον ξέρει πάνω κάτω τι θα συναντήσει. Πριν το κάνει, δεν γνωρίζει άρα μπορεί να νομίζει ότι θα κάνει και περίπατο. Σε κάθε περίπτωση, αν γύριζα το χρόνο πίσω, ναι, θα τα ξαναέκανα την πρώτη φορά και τα δυο. Για την δεύτερη θα ζοριζόμουν και οι λόγοι είναι ότι τώρα ξέρω τι θα αντιμετωπίσω. Σε κάθε περίπτωση ναι, έχω πολύ ωραίο προφίλ και πολύ ωραίο ντεκολτέ. Ας σταθώ σε αυτά που τα βλέπω κάθε μέρα, ο πόνος όπως ήρθε, έτσι και έφυγε.
