Πρόσφατα κυκλοφόρησε άλλη μία ταινία με δύο λευκές γυναίκες πρωταγωνίστριες που φορούν κορσέδες και ξαφνικά ανακαλύπτουν ότι είναι τρελή η μία για την άλλη. Στην πραγματικότητα, αυτή η πρόταση θα μπορούσε να περιγράψει εύκολα πολλές άλλες ταινίες των τελευταίων χρόνων. Σε αυτήν την περίπτωση, όμως, πρόκειται για το The World to Come με πρωταγωνίστριες τις Katherine Waterstone και Vanessa Kirby.
Τέτοιου είδους ταινίες είναι σημαντικές, αλλά όχι όταν εξετάζουν μία μόνο χρονική περίοδο
Αν σε ρωτήσω να πεις ποια ήταν η τελευταία ταινία που είδες να διαδραματίζεται στο παρόν και να έχει δύο πρωταγωνίστριες που ερωτεύονται, θα δυσκολευτείς να απαντήσεις. Αν σε ρωτήσω για ιστορικά δράματα, οι επιλογές είναι πολλές. Το The Favorite του Γιώργου Λάνθιμου, το πρόσφατο Ammonite, το καθηλωτικό Portrait of a Lady on Fire, το Carol με το love story ανάμεσα στη Cate Blanchett και τη Rooney Mara ή το βιογραφικό Colette με την Keira Knightley.
Τα καλά νέα είναι ότι ολοένα και περισσότερες οσκαρικές ηθοποιοί επιλέγουν queer ρόλους. Από την Kate Winslet μέχρι την Olivia Coleman, όλες τους φέρνουν ένα διαφορετικό αέρα στα queer love stories των προηγούμενων αιώνων. Αυτό που προβληματίζει, όμως, κοινό και κριτικούς είναι το γιατί πρέπει να αναφερόμαστε πάντοτε σε προηγούμενους αιώνες. Ειδικά όταν στην εποχή μας είναι αναγκαία η εκπροσώπευση της queer κοινότητας.
Ένα επιχείρημα υπέρ των ταινιών αυτών θα ήταν το ότι πρέπει να καταλάβουμε ότι οι queer γυναίκες δεν εμφανίστηκαν ξαφνικά τον 21ο αιώνα
Τα queer love stories με ανθρώπους κάθε φύλου υπήρχαν πάντοτε, άσχετα που τότε δεν υπήρχαν όροι για να τα περιγράψουν. Αυτός, λοιπόν, είναι ένας αρκετά καλός λόγος ώστε περισσότερες ιστορικές ταινίες να εξερευνούν τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Ωστόσο, όταν το λεσβιακό σινεμά δεν έχει λάβει ακόμα την αναγνώριση που του αξίζει, είναι ΟΚ να μιλάμε πάντα με ιστορίες του 18ου και 19ου αιώνα; Γιατί όλες οι πρωταγωνίστριες σε αυτές τις ταινίες είναι λευκές; Και γιατί να μην έχουμε πιο συχνά ιστορίες όπως το Happiest Season με την Kristern Stewart;
Όλα αυτά τα ερωτήματα προκύπτουν αν παρατηρήσει κανείς καλά τις queer ταινίες των τελευταίων χρόνων. Και δε θα πρέπει ίσως να αγνοούμε ότι και οι ταινίες λειτουργούν ως ένα οποιοδήποτε άλλο προϊόν. Οι συγκεκριμένες “διαφημίζονται” πάντοτε ως ανεξάρτητες και πιο arthouse. Ωστόσο, δεν παύουν να λένε mainstream ιστορίες απαγορευμένης αγάπης με mainstream πρωταγωνίστριες. Αυτό αμέσως τις κάνει πιο προσβάσιμες, αλλά και πιο εύπεπτες στο ευρύ κοινό.
Έτσι, μπορούμε όντως να μιλάμε σήμερα για την επιρροή που ασκούν οι συγκεκριμένες ταινίες. Παράλληλα, όμως, μπορούμε να ελπίζουμε στην εμφάνιση περισσότερων με queer γυναίκες του σήμερα.
