Κάνεις τον απολογισμό του μήνα, του έτους ή της δεκαετίας- ακόμα πιο βαρύ. Ξεκινάς πάντα με το ποιος είμαι και τι θα έπρεπε να έχω κάνει μέχρι σήμερα. Όλα καλά μέχρι εδώ. Η ερώτηση που προέχει και θα σου κάνω εγώ είναι η εξής:

Ποιος είναι αυτός που καθορίζει πραγματικά τις απαντήσεις σου; Είσαι εσύ ή μήπως έχεις διορίσει αρμόδιο για αυτόν τον ρόλο κάποιον τυχαίο περαστικό;

Το θέμα είναι στο τέλος της ημέρας να είσαι εσύ πρώτα περήφανη για ό,τι έκανες, κατάφερες, έχασες ή κέρδισες το 24ωρο που μεσολάβησε. Αυτό είναι το στοίχημα και για αυτό παλεύουμε όλοι. Δεν έχει σημασία τι θα σου πει ο δίπλα, αν θα σε παρηγορήσει για κάποια αποτυχία ή αν θα επιβραβεύσει τα κατορθώματά σου. Ναι, φυσικά και αυτά είναι απαραίτητα, τα θέλουμε και μακάρι να έχουμε ανθρώπους δίπλα μας- κυρίως στις χαρές μας, εκεί πίστεψέ με είναι πιο δύσκολο. Όμως ανεξάρτητα από το πόσο θα σε ανακουφίσει μια κουβέντα, η μόνη δύναμη που αντλείς για να πας παρακάτω έρχεται από το τι τελικά πιστεύεις εσύ για εσένα.

Κι αν τελικά τα έχεις καταφέρει και ο μόνος “κριτής” είσαι εσύ, αρχικά συγχαρητήρια.

Όμως πριν προλάβεις να λιθοβολήσεις τον εαυτό σου ρώτα στ’ αλήθεια τον εαυτό σου τι μπορεί να κάνει. Ρώτα τον δηλαδή, αν ο λόγος που απογοητεύτηκες δεν ήταν για κάτι που μπορούσες να κάνεις διαφορετικά ή όχι. Με λίγα λόγια σταμάτα να είσαι τόσο αυστηρός κριτής γιατί σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να αναλάβουν άλλοι για σένα.

Αν σε βασανίζει όμως το αρχικό μας ερώτημα τότε θα πρέπει να δεις πολύ σοβαρά τη νοσηρότητα του να ζεις για την αποδοχή των άλλων. Βάλε όρια. Βάλε τα όρια που είναι απαραίτητα για την υγιή σχέση σου με τον εαυτό σου και τους γύρω. Βάλε τα όρια και μην αφήνεις κανέναν να τα ξεπερνάει. Στο τέλος της ημέρας μένεις μόνος, εσύ με αυτόν. Μη το ξεχνάς.