«Φυλάμε τσίλιες;», της λέω και εγώ τρέχω στο ψυγείο για το δεύτερο παγωτό. Εκείνη κάνει ότι δεν με σιγοντάρει αλλά το βλέμμα της είναι μια στο βιβλίο μια στην πόρτα μήπως και μπει η μαμά. Ίσα που φτάνω στην κατάψυξη.
Το αρπάζω. Γελάει. Κρυφά φυσικά. Τρέχω και κάθομαι απολαμβάνοντας τη σκανταλιά μας. Μα κυρίως τον σύμμαχό μου. Δεν μου το αποκαλύπτει ποτέ αλλά το βλέμμα της τα προδίδει όλα.Μεγαλώνω
Για εκείνη όμως είμαι ακόμα λίγα μέτρα πιο κοντή από την πόρτα της κατάψυξης. Δίνω Πανελλήνιες και εκείνη είναι ο πρώτος μου καφές και η τελευταία μου επανάληψη στην Ιστορία λίγο πριν πέσω για ύπνο. Της χρωστάω μέρος της επιτυχίας μου. Αν όχι για την ίδια την επιτυχία, σίγουρα για την υπομονή της στα νεύρα μου, το άγχος μου, την έλλειψη ύπνου, το φόβο ότι δεν θα τα καταφέρω…
Μεγαλώνω λίγο ακόμα. Για εκείνη είμαι πάλι το ίδιο κοριτσάκι που προσπαθεί να φτάσει το παγωτό από την κατάψυξη. Εγώ σχεδόν στα 22. Ερωτεύομαι κι εκείνη το καταλαβαίνει. Δεν μιλάει. Βάζουμε να φάμε, το αγαπημένο μας. Καρπούζι με φέτα στο μπαλκόνι του εξοχικού. Μου λέει μόνο «μ’ αρέσει που σε βλέπω χαρούμενη». Της χαμογελάω σαν να της λέω «είναι καλό παιδί». Προσθέτει ένα «να ναι καθαρός στα μάτια και στα χέρια…» και τελειώνουν όλα εκεί. Τα είπαμε όλα. Μετά φάγαμε το καρπούζι με τη φέτα.
Ο καιρός πέρασε και μεγαλώσαμε αρκετά
Εγώ άλλαξα επάγγελμα, διάλεξα να κάνω το όνειρό μου κι εκείνη ήταν εκεί. Να φοβάται μη πέσω, να ανησυχεί μην απογοητευτώ, να μου θυμίζει τι αξίζω και πόσο πρέπει να πιστεύω στον εαυτό μου. Είναι εκεί ακόμα και είμαι ευγνώμων που την έχω δίπλα μου σε τέτοιους καιρούς.
Η γιαγιά δεν είναι ένα ακόμη πρόσωπο στη ζωή σου. Όταν υπάρχει και είναι παρούσα παίζει κομβικό ρόλο για όλη σου την πορεία. Κι όσα κι αν έρθουν και πάνε, όσα κι αν ζήσετε παρέα, φόβους, αποτυχίες, χαρές και εξελίξεις, για εκείνη θα είσαι πάντοτε το ίδιο κοριτσάκι που προσπαθεί να φτάσει το παγωτό απ’ την κατάψυξη…
