Η Lauren Bacall αναρωτήθηκε στην ταινία “To have and to have not” του 1944 ‘Έχεις ένα σπίρτο;’ και ακριβώς το ίδιο έκανα κι εγώ το 1995, όταν σε ηλικία 14 ετών αποφάσισα πως ήθελα να μάθω τι γεύση έχει το τσιγάρο ενώ παράλληλα να ξεφορτωθώ την παρθενιά μου, καθώς τη θεωρούσα τουλάχιστον υπερεκτιμημένη.

Ξεκίνησα να καπνίζω στην Γ’ Γυμνασίου και συνέχισα, όχι επειδή μου έλειπε στη συνέχεια το τσιγάρο, αλλά επειδή το απολάμβανα. Έτσι λοιπόν όποτε άναβα ένα τσιγάρο δεν το άναβα επειδή μου έλειπε οργανικά, αλλά για να το απολαύσω. Η σχέση μου μαζί του δεν ήταν εξάρτησης, ήταν πάθους.

Όποτε ήθελα το έκοβα, όποτε ήθελα το ξανάρχιζα, είχαμε τα on και τα off μας όπως κάθε παθιασμένη σχέση άλλωστε. Bέβαια ο Mark Twain που έκανε το ίδιο, αυτοτρολαρίστηκε με την εξής φράση: “Το να κόψεις το κάπνισμα είναι το ευκολότερο πράγμα. Εγώ το ‘χω κόψει τουλάχιστον δέκα φορές.” Προσωπικά δεν το έχω κόψει δέκα, αλλά δυο, ωστόσο είμαι σε καλό δρόμο να τον φτάσω.

“Το κάπνισμα σου επιτρέπει να νομίζεις πως κάτι κάνεις, παρόλο που δεν κάνεις τίποτε.”, Ralph Waldo Emerson

Κάτι άλλο που δεν ήταν συγκεκριμένο στη σχέση μου με το τσιγάρο ήταν ο αριθμός των τσιγάρων που κάπνιζα καθημερινά: μπορεί να ήταν μηδενικός μπορεί να ήταν διψήφιος. Κάπως έτσι, αλλάζοντας διάφορες μάρκες τσιγάρων και καπνού πορεύθηκα μέχρι τα 26 μου που έκανα την πρώτη μεγάλη διακοπή από το κάπνισμα. Έτσι απλά, όπως μια ημέρα άναψα ένα τσιγάρο, μια άλλη το έσβησα και δεν ξανάναψα άλλο. Πέρασα χωρίς να καπνίζω καθόλου τρία χρόνια ώσπου μια μέρα, ή ακόμα πιο συγκεκριμένα νύχτα, ενώ διάβαζα για το τελευταίο μάθημα του πτυχίου μου στη Φιλοσοφική, άναψα ξανά ένα τσιγάρο. Ξεκίνησα λοιπόν το τσιγάρο στα 14 και πατώντας τα 30 ήμουν 12 χρόνια καπνίστρια, 3 χρόνια μη καπνίστρια.

“Αν είχα να διαλέξω ανάμεσα σε μια τελευταία γυναίκα και σ’ ένα τελευταίο τσιγάρο, θα διάλεγα το τσιγάρο. Το πετάς πιο εύκολα.”, Serge Gainsbourg

Στα 32 μου καθώς κάπνιζα ένα τσιγάρο, συνειδητοποίησα ότι βαρέθηκα να τρέχω να πλένω τα χέρια μου και τα δόντια μου κάθε φορά που έσβηνα μια γόπα επομένως ακόμα μια φορά, έσβησα στο τασάκι εκείνο το τσιγάρο και διέκοψα το κάπνισμα για 7 ολόκληρα χρόνια. Δεν μου έλειψε ούτε μια φορά, δεν χρειάστηκα ούτε ένα τσιρότο νικοτίνης, δεν χρησιμοποίησα ποτέ μου ηλεκτρονικό τσιγάρο, δεν έκανα βελονισμό, ο οργανισμός μου παθολογικά δεν εξαρτήθηκε ποτέ του από τη νικοτίνη. Η ψυχή μου όμως ναι. Ξανά άναψα τσιγάρο στα 39 μου χρόνια, την ημέρα που έχασα τον πατέρα μου. Και τότε σιγουρεύτηκα ότι η σχέση μου με τον καπνό είναι ψυχολογική.

“Μαντεύω το παρελθόν μιας γυναίκας από τον τρόπο που κρατάει το τσιγάρο της και το μέλλον ενός άντρα από τον τρόπο που κρατάει το ποτό του.”, Sacha Guitry

Αν τα βάλω κάτω, μέσα σε 27 χρόνια από την πρώτη φορά που ζήτησα ένα σπίρτο για να ανάψω ένα τσιγάρο μέχρι σήμερα, κάπνισα τα 17 και έκανα διάλειμμα τα 10. Σήμερα καπνίζω από ένα έως πέντε τσιγάρα την ημέρα και αυτά συνήθως συγκεκριμένες ώρες και με συγκεκριμένες συνήθειες όπως μετά το φαγητό ή μαζί με ένα ποτό. Θα έλεγα πως αντιμετωπίζω τον καπνό ως συνοδευτικό. Το ιδανικό θα ήταν κατά τη γνώμη μου να το περιορίσω σε ένα την ημέρα το οποίο κάπως το έχω στο μυαλό μου ότι δεν βλάπτει και σκοπεύω να το κάνω. Το θετικό με εμένα είναι ότι μου είναι σχετικά εύκολο καθώς αν δεν καπνίζω δεν βασανίζομαι.

Αν δεν έχω μαζί μου τσιγάρα δεν θα πρέπει οπωσδήποτε να βρω.

Όσον αφορά τη Worldnottobaccoday θα κλείσω με μια φράση της Michelle Pfeiffer “Συνήθιζα να καπνίζω δύο πακέτα την ημέρα και σιχαίνομαι που δεν είμαι πια καπνίστρια. Αλλά δεν θα θεωρήσω ποτέ τον εαυτό μου μη-καπνίστρια, γιατί πάντα βρίσκω τους καπνιστές τους πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους στο τραπέζι.”