Κάθε τόσο, έρχεται στο προσκήνιο μία ταινία που στόχο έχει να συνεπάρει το κοινό με το ρομαντισμό, το απίστευτο ιστορικό σκηνικό και τελικά σαρώνει τις βαθμολογίες. Φαίνεται πως το κοινό, όσο και να μην το παραδέχεται, χρειάζεται τα ειδύλλια και τον ρομαντισμό στον κινηματογράφο.

Η ταινία ο Άγγλος Ασθενής βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Michael Ondaatje και προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1996, με πρωταγωνιστές τον Ralph Fiennes και τη Juliette Binoche. Κέρδισε 9 Όσκαρ και αγαπήθηκε από το κοινό τόσο πολύ που θεωρήθηκε από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.

Δικαίως, καθώς μεταξύ των βραβείων ήταν κι αυτό της καλύτερης ταινίας.

Οι κριτικοί κινηματογράφου απένειμαν στην ταινία πέντε αστέρια (αναφορικά με τη βαθμολογία), ενθουσιασμένοι από την ιστορία του ήρωα που θυμάται την παθιασμένη σχέση του με την Katharine (Kristin Scott Thomas). Το σκηνικό ήταν ένα ερειπωμένο μοναστήρι στην ιταλική ύπαιθρο και οι αναδρομές έγιναν στη Σαχάρα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Δραματικές τόσο οπτικά όσο και θεματικά.

Το κοινό συμφώνησε σε ένα πράγμα για την ταινία: ήταν η απόλυτη επιτυχία στα box-office παγκοσμίως και ήταν υποψήφια για 12 Όσκαρ, εννέα από τα οποία θα κέρδιζε τελικά, συμπεριλαμβανομένης και της καλύτερης ταινίας και της καλύτερης σκηνοθεσίας. Παρά τις διακρίσεις όμως φαίνεται πως ο ρομαντικός αέρας της ταινίας σύντομα άφησε αδιάφορο το ευρύ κοινό που αρχικά λάτρεψε τον Άγγλο Ασθενή και τελικά ο κόσμος χλεύασε το πλούσιο δράμα της εποχής του Anthony Minghella.

Το τέλος του ρομαντισμού στις ταινίες;

H ταινία όσο άρεσε στο κοινό, τόσο επικρίθηκε εντέλει και η αντίδραση στο ρομαντισμό είχε ήδη αρχίσει, με κριτικές τόσο παθιασμένες και δραματικές όσο και η ίδια η ταινία. Η συγγραφέας Sarah Miller μάλιστα, έγραψε ένα άρθρο ανακαλώντας την αρχική, θετική της κριτική, με τίτλο How The English Patient Almost Ruined My Life λέγοντας:

“Αυτή ήταν μια ταινία για τους καλούς, ως επί το πλείστον, λευκούς ανθρώπους που έλεγαν ανοησίες μεταξύ τους. Βασίστηκε σε ένα μυθιστόρημα με μεγάλες λέξεις και μεγάλα λόγια. Η ταινία είχε πολύ καλούς ηθοποιούς και όλοι συμφώνησαν μεταξύ τους πως έπρεπε η ταινία να θεωρείται καλή. Στην ουσία ήταν μία ανοησία που όλοι επέμειναν πως ήταν συγκλονιστική.”

Ήταν τελικά o Άγγλος Ασθενής ένα από τις τελευταίες σπουδαίες ρομαντικές ταινίες;

Ο Geoff Andrew πιστεύει πως ναι: “Μπορεί να υπήρξαν παρόμοια ειδύλλια όπως αυτό στην ταινία του Minghella, αλλά η απόλυτη ευφυΐα του (ειδικά ως μια διασκευή ενός αρκετά «δύσκολου» βιβλίου), οι όμορφες αποχρώσεις του και η αποφυγή του συναισθηματισμού σημαίνει ότι αυτό το είδος δεν είναι εύκολο. Είναι ταυτόχρονα ρομαντικό και συγκρατημένο, επικό και οικείο, έτσι ώστε να μην μοιάζει ποτέ υπερβολικό. Αυτό, νομίζω, είναι μέρος του μυστικού της επιτυχίας του.”

Καθώς η ταινία γιορτάζει τα 25 χρόνια της, το μυθιστόρημα προσαρμόζεται σε τηλεοπτική σειρά του BBC και ίσως πια να έχει πια ξεθυμάνει η αντίφαση στην οποία έπεσε τότε το κοινό αναφορικά με το ρομαντισμό της ταινίας, ενώ δεν αποκλείεται να υπάρξει και ενδιαφέρον ξανά για την ταινία.

Ή τελικά, ίσως όλοι περνάμε μια ελαφρώς πιο κυνική φάση και είμαστε επιφυλακτικοί με τις ιστορίες αγάπης. Θα δείξει!