Άνθρωποι παντού. Ματιές αισθησιακές. Ματιές γεμάτες ιστορίες. Βλέμματα καθηλωτικά, βλέμματα που φανερώνουν τεράστιο πόνο, βλέμματα γεμάτα ζωή και κυρίως νόημα.

Ματιές και μάτια που έχουν κάτι να σου πουν, κι ας μην θέλουν να σου πουν απαραιτήτως και τίποτα. Θα τα έχεις παρατηρήσει αυτά τα μάτια, δεν μπορεί. Αυτά που συνοδεύονται συνήθως και με ένα χαμόγελο στα χείλη και μια γλυκιά κουβέντα με αγάπη απλά και μόνο για μια καλημέρα.

Άνθρωποι με μάτια ορθάνοιχτα

Άνθρωποι που πιστεύουν σε κάτι ανώτερο. Ένα ανώτερο «εγώ», ένα ανώτερο «εσύ», ένα ανώτερο «εμείς». Άνθρωποι με πίστη για το καλύτερο που θα έρθει. Άνθρωποι με εμφανή αντοχή στα δύσκολα, άνθρωποι με δύναμη που δεν τους σταματάει τίποτα. Άνθρωποι ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα, με μια αύρα υπέροχα καθηλωτική. Από εκείνες που δεν ζηλεύεις, δεν τρομάζεις, δεν αναρωτιέσαι. Από εκείνες που επιτέλους μπορείς αλλά και θέλεις να θαυμάζεις. Μάλλον δεν είναι και τόσο δύσκολο να τους βρω λες και συνεχίζεις να κοιτάζεις ψηλά. Στο φως που αγαπάς, εκεί, προς το φεγγάρι.

Εκείνοι που τα πράγματα τους ήρθαν αλλιώς

Εκείνοι που το δικό τους «αλλιώς» ήταν αναπάντεχο και δύσκολο και έτσι πίστεψαν πως θα μείνουν για μια ζωή έτσι. Είναι αυτοί που ήθελαν τόσο πολύ να χαμογελάσουν κι όμως οι συνθήκες δεν τους βοήθησαν. Είναι αυτοί που είχαν το θάρρος να κατακτήσουν τον κόσμο και τελικά κατέκτησαν με δυσκολία μόνο ένα μέρος αυτού. Άνθρωποι που έκαναν τα πάντα για να ζωντανέψουν τα όνειρα τους και τα είδαν να σβήνουν ξαφνικά, χωρίς την συγκατάθεση τους. Άνθρωποι σαν εμάς, άνθρωποι που σίγουρα κάτι σου θυμίζουν και μου θυμίζουν.

Άνθρωποι – ήρωες. Εκείνοι που έζησαν λάθη του παρελθόντος να καταλήγουν λάθη στο «τώρα» κι αν τους ρωτήσεις μάλλον δεν θα διστάσουν να σου πουν πως είναι έτοιμοι να πάνε πίσω στον χρόνο για να τα αλλάξουν όλα.

Το ξέρεις και το ξέρω πως το να σηκώσουμε το βλέμμα ψηλά είναι ευκολότερο και πιο ξεκούραστο για το κεφάλι μας. Γιατί αλήθεια πες μου, ποιος θέλει να έχει το βλέμμα του στραμμένο προς τα κάτω; Το κίτρινο του φεγγαριού είναι ομορφότερο από το γκρι της ασφάλτου. 

Οι αυτό-παγίδες και τα συναισθήματα placebo

Όπου αυτό-παγίδες και συναισθήματα placebo, συμπλήρωσε με καταπάτηση του «εγώ», συμπλήρωσε με σιωπή, ανασφάλειες, φόβους και φοβίες. Έναν έντονο και ατέρμονο συναισθηματικά εσωτερικό φόβο του να τολμήσουμε το πιο απλό και ταυτοχρόνως πιο σύνθετο: Να είμαστε ο εαυτός μας.

Αν όμως καταφέρουμε να ικανοποιούμε συνεχώς τις ανάγκες των άλλων; Αν πετύχουμε αυτό που θεωρητικά θα μας αναδείξει σε κάτι καλύτερο κοινωνικά; Αν κάνουμε μονίμως όσα περιμένουν οι άλλοι από εμάς; Αν αναδείξουμε συμπεριφορές που είναι προσαρμοσμένες σε κοινωνικά στερεότυπα; Αν τα κάνουμε όλα αυτά, τότε ναι, να είσαι βέβαιος και βέβαιη πως θα είναι πλέον αναγκαίο κακό το να μην καταφέρουμε να αγγίξουμε ποτέ την ευτυχία.

Και το μεγαλύτερο κακό; Να μην μπορούμε να «χαθούμε» κοιτάζοντας το φεγγάρι. Το δικό μας φεγγάρι.

Το φεγγάρι είναι πάντα εκεί κι ας μην το βλέπουμε πάντα

Ίσως εσύ, ίσως εγώ, ίσως όλοι μας να αρνούμαστε ή και να αδιαφορούμε κάποιες φορές να το δούμε. Να δούμε το φεγγάρι με απώτερο σκοπό να ξανά συναντηθούμε ειλικρινά με τις σκέψεις μας. Προσωπικά η δίκη μου εμπειρία κάθε φορά που επιλέγω να «χαζέψω», να χαθώ και να με ξανά βρω, μου έχει μάθει πολλά. Κυρίως για τον εαυτό μου.

Μου έχει μάθει πως το να ξαναγεννιέμαι από τις στάχτες μου απαιτεί να δεχθώ να μπω σε μια πολυφασική διαδικασία με τον εαυτό μου. Απαιτεί να σκεφτώ εμένα, εκείνους και ύστερα πάλι εμένα, για εμένα όμως και για κανέναν άλλο. Απαιτεί να μου επιτρέψω να αφεθώ στη στιγμή, σε κάθε προσωπική στιγμή που δεν μου έδωσε την ευκαιρία άλλες φορές στο παρελθόν να τις ζήσω. Απαιτεί να μου ζητήσω συγγνώμη και μια και δυο φορές αν χρειαστεί.

Απαιτεί να μου πω ευχαριστώ. Απαιτεί, επιμένει και τελικά τα καταφέρνει. Τα καταφέρνει κάθε φορά να με κάνει να πιστεύω πως όλα τελικά είναι ένας κύκλος, σαν και αυτό. Σαν το φεγγάρι.

Όλα είναι κύκλος

Αν δεν το πιστεύεις, κοιτά ψηλά και θα αντικρίσεις είτε έναν γεμάτο κύκλο είτε έναν μισοάδειο. Υπάρχουν παντού κύκλοι, μέσα μας αλλά και έξω μας. Στη φύση, στους ανθρώπους αλλά και στη ψυχή μας. Κύκλοι που προσπαθούν να κλείσουν και άλλοι που ευελπιστούν να ανοίξουν. Κύκλοι σαν το φεγγάρι.

Κύκλοι σαν το μισοάδειο ή μισογεμάτο φεγγάρι, αναλόγως την φάση που θα το πετύχουμε. Κύκλοι που μας μαθαίνουν ότι τα μαθήματα ζωής δεν δίνονται από τα εύκολα και τα δεδομένα, αλλά κυρίως από τα δύσκολα και τα άγνωστα. Κύκλοι που χρειάζονται επιμονή, συνειδητοποίηση και εμπιστοσύνη. Κύκλοι με κέντρο τον εαυτό μας. Αυτοί είναι οι πιο όμορφοι κύκλοι τελικά γιατί θυμίζουν κάτι από το φεγγάρι. Το δικό μου και δικό σου φεγγάρι, κι ας βρίσκετε χαμένο πολλές φορές κάπου ανάμεσα στα αστέρια.

Βγάλε για σήμερα λοιπόν την πανοπλία σου κι αν θέλεις πετά μια από τις χιλιάδες μάσκες σου στα σκουπίδια. Ξέρεις, αυτές με το πλατύ χαμόγελο που από χιλιόμετρα φαίνονται πάνω τους οι ρωγμές και οι χαρακιές που τις ακούμπησαν. Δεν θα δει κάνεις το πρόσωπο σου αν αποφασίσεις να κοιτάξεις ψηλά. Δεν θα σε βρει κάνεις στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, παρά μόνο ο εαυτός σου.

Κι όταν σε βρεις, εκεί στην άλλη πλευρά την πιο φωτεινή, ας δώσουμε υπόσχεση και εσύ και εγώ να περιμένει ο ένας τον άλλο στο ίδιο σημείο. Το όλο φως, το πέρα για πέρα αληθινό. Τι λες;