Κάποιοι μεγαλώνουμε με την αίσθηση ευθύνης να μην πιούμε παραπάνω και οδηγήσουμε, να μην πάμε με πυρετό επίσκεψη στη γιαγιά μας, να σταματάμε στη διάβαση, να μην αφήνουμε τα παιδιά στο μπροστινό κάθισμα ακόμα και για απόσταση 5 μέτρων, και κάποιοι άλλοι είμαστε «πάμε κι όπου βγει».

Μαζί με τους τελευταίους κι αυτοί που τους διόρισαν ή τους άφησαν χαριστικά στη θέση τους ή τους ανέχονται, κι αυτοί στην κατηγορία «πάμε κι όπου βγει» ανήκουν και δεν είναι λιγότερο υπεύθυνοι.

Μικροί ανθρώπινοι Xάροι που ζουν ανάμεσά μας και που θα εξοργιστούν αν τους κάνεις παρατήρηση πράττοντας επιδεικτικά προς την κατεύθυνση που θέλουν, γιατί μπορούν να «πάνε κι όπου βγει».

Μία φιλοσοφία διαχρονικά κουκουλωμένη από τόνους έλλειψης ατομικής ευθύνης, επαγγελματισμού και προσωπικών θεμελίων. Το «πάμε όπου βγει» γίνεται γρήγορα «βόηθα Παναγιά» και «είχαμε άγιο». Για όσους είχαν τελικά άγιο, αφού δεν έχουν όλοι. Και συχνά αυτοί που δεν έχουν άγιο είναι αυτοί που εξαρχής δεν φέρουν καμία ευθύνη. 

Αν σήμερα κι εσύ νιώθεις θυμωμένος με την υπενθύμιση ότι ζεις κατά τύχη, είναι γιατί μάλλον ανήκεις στους πρώτους, σε εκείνους που δεν μεγάλωσαν ρομαντικοποιώντας την ανευθυνότητα.

Σε εκείνους που επιλέγουν τη λογική, το θάρρος της προσωπικής ευθύνης και τη γενναιότητα να μην αφήνουν τα πράγματα στην τύχη τους. Που δεν ζουν ”χειροκίνητα.”

«Μισώ τους αδιάφορους. Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της Ιστορίας […] Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν… » έγραψε ο Αντόνιο Γκράμσι.