Μπορεί ο καθένας να έχει το δικό του τραγούδι-σήμα κατατεθέν για όλες τις περιστάσεις και εποχές, όμως, ας είμαστε ειλικρινείς, αν δεν υπήρχαν και αυτές οι εφήμερες επιτυχίες, πως θα ντύνονταν οι περισσότερες αναμνήσεις μας;

Τι κι αν το all time classic κομμάτι «the wind of change» των Scorpions είναι το soundtrack της ζωής σας, υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες στιγμές που χρωματίστηκαν με τραγούδια που κράτησαν για λίγο. Πριν λίγες μέρες, άλλαζα τους σταθμούς του ραδιοφώνου μέχρι που έπεσα σε ένα τραγούδι-χιτάκι του 2002 που είχα ξεχάσει εντελώς. Ήταν το κάποτε χιλιοπαιγμένο «I wonder where you are» του Σουηδικού συγκροτήματος Da Buzz. 

Ανάμεσα σε στίχους «I wonder where you are» και μουσική που θυμίζει νοτιοαμερικανική νεανική σαπουνόπερα, σχηματίστηκε σαν εικόνα στο μυαλό μου το προαύλιο του δημοτικού και έπειτα άκουγα καθαρά μια συμμαθήτρια να το τραγουδάει σε μια δική της γλώσσα που υποτίθεται ήταν η αγγλική. Ποιος θα ξεχάσει εκείνα τα ερασιτεχνικά βιντεοκλίπς που κάναμε στα δωμάτιά μας βαμμένες με τα καλλυντικά της μαμάς;

Ίσως μια από τις πιο αξιομνημόνευτες εμπειρίες, ήταν εκείνες οι δημοσιογραφικές –και όχι μόνο- εκπομπές που τραβούσαμε με μια τότε κολλητή φίλη στο σπίτι της. Το τι κασέτες γάμων και βαπτίσεων είχαμε καταστρέψει γράφοντας τα ρεζιλίκια μας από πάνω, κανείς δεν ξέρει.

Εγώ ήμουν πάντα η δημοσιογράφος, σοβαρή, κρατούσα σημειώσεις και έπαιρνα συνεντεύξεις από αόρατους ανθρώπους. Κάτι στην πορεία πάντα χάλαγε και η σοβαρή κατά τα άλλα εκπομπή μετατρεπόταν σε πρωινάδικο και εμείς ως εκκολαπτόμενες βασίλισσες της πρωινής ζώνης (τρέμε Μενεγάκη) χορεύαμε τραγουδώντας δυνατά «chuchuka». Ναι, το «chuchuka» είναι πραγματικό τραγούδι, έγινε χιτάκι για κάποιο λόγο μια δεκαετία πριν περίπου και εμείς στην προεφηβεία ακόμα το τραγουδούσαμε με κάθε ευκαιρία.

Μεγαλώνοντας, τα χιτάκια άρχισαν να χρωματίζουν τις ρομαντικές αναμνήσεις. Τι κι αν το «Infinity» ή το «Boom Boom Pow» είναι τα πλέον αντιρομαντικά τραγούδια, αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να ονειροπολήσεις όταν τα πετύχεις σε κανένα rewind στο ραδιόφωνο. Διότι μπορεί εκεί μέσα στο 2008 εσύ να είχες πάει σ’ αυτό το πάρτι όπου ήταν και το παιδί που σου άρεσε και ο dj που δεν είχε καταλάβει κάτι, αντί να παίξει Ραμαζότι, προτίμησε κάτι πιο εμπορικό και εφήμερο.

Ναι, ευτυχώς που υπάρχουν και τα παροδικά χιτάκια. Είναι κι αυτά σαν τις μικρές εμπειρίες μέσα στα χρόνια που δίνουν στη ζωή νοστιμάδα. Κάτι σαν τη ρίγανη στα πατατάκια. Και ποιος ξέρει άραγε τι θα θυμηθούμε όταν ακούσουμε ύστερα από πέντε χρόνια το «Rather Be» των Clean Bandits.