Σου θυμίζει τον ίδιο του τον εαυτό, όταν ήταν μικρός, αφού συμμετείχε στις πιο επιτυχημένες σειρές της εποχής εκείνης. Μόλις το καταλάβεις, θα διακρίνεις ότι το διαπεραστικό βλέμμα που έχει από παιδί, δεν έχει αλλάξει καθόλου.
Φέτος, τον βρίσκουμε ανάμεσα σε τηλεόραση και θέατρο, καθώς συμμετέχει στη νέα σειρά της ΕΡΤ «Ηλέκτρα» και στη θεατρική παράσταση «Unfriend» στο Νέο Ακάδημο.
Μου μιλάει ανάμεσα σε πρόβες και γυρίσματα, για τις εμπειρίες του, επαγγελματικές και προσωπικές. Αναφέρεται σε θέματα ψυχικής υγείας, προβλήματα που έχει αντιμετωπίσει στον χώρο, αλλά και για όλα όσα έχουν φτιάξει τον χαρακτήρα του, τόσο άνετα και αφιλτράριστα, που το «φίλε» που χρησιμοποιεί γίνεται η αφορμή για να πω, πως ναι τον θέλω για φίλο μου, όπως ακριβώς θα τον θελήσει όποιος διαβάσει όλα όσα μοιράζεται μαζί μου.
Άρη, υπήρξε κάποια στιγμή που σε τρόμαξε το επάγγελμα που έχεις επιλέξει;
Τρομακτική είναι η ανασφάλεια που υπάρχει. Ανά πάσα στιγμή μπορεί μια παράσταση να κατέβει, μια σειρά να κοπεί. Για παράδειγμα πέρυσι είχα κλείσει μια σειρά για την οποία ακύρωσα μάλιστα και άλλες προτάσεις. Η εν λόγω σειρά εν τέλει ακυρώθηκε τέλη Σεπτέμβρη, αφήνοντας τους συντελεστές της στα κρύα του λουτρού. Εκεί ναι, τρόμαξα.
Έχω γνώση για την ανασφάλεια, παίρνω τα ρίσκα μου, είμαι ηθοποιός σε αυτή χώρα σε αυτή την ηλικία, το 2023. Αλλά επειδή η ζωή δεν ξέρεις πως τα φέρνει έχω μάθει να μην κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια, να είμαι στο εδώ και τώρα.
Είναι γεγονός ότι συμμετέχεις είτε με κάποιο βασικό ρόλο είτε σαν guest πάντα σε σειρές, που όσον αφορά τα νούμερα τηλεθέασης, σημειώνουν μεγάλη επιτυχία. Αυτό συμβάλλει στο να θεωρήσεις ότι κάνεις μια επιτυχημένη πορεία στον χώρο ή έχεις δικά σου standards για να «μετρήσεις» την επαγγελματική σου αλλά και προσωπική σου επιτυχία;
Δεν παρακολουθώ τα νούμερα τηλεθέασης. Είναι μεγάλη παγίδα. Δεν ξέρω αν αυτά «μετράνε» την επιτυχία. Για εμένα επιτυχία είναι αρχικά να περνάω καλά στη δουλειά μου. Το λέω αυτό γιατί για πολλά χρόνια η νόρμα ήταν να μην περνάμε καλά οι ηθοποιοί. Ήταν δεδομένο ότι θα υπάρχει κάποιο είδος καταπίεσης. Δε λέω έχω κερδίσει και πράγματα ακόμα κι από καταπιεστικούς σκηνοθέτες, απλά πιστεύω ότι θα μπορούσα να τα κερδίσω πιο … αναίμακτα. Υπήρξε οπερατέρ σε μια δουλειά που έκανα, που με κορόιδευε πίσω από την κάμερα για παράδειγμα και με έκανε να μη θέλω να πατήσω το πόδι μου στο γύρισμα. Μπορώ να θεωρήσω αυτό το project επιτυχία ακόμα και αν έκανε καλή τηλεθέαση; Όχι.
Επιτυχία επίσης για μένα σημαίνει και να μην κρίνω ένα ρόλο , να μη φοβάμαι να υποδυθώ έναν χαζό μη και χαλάσει η εικόνα μου. Όταν αυτό δεν το φοβάσαι, είναι μέρος της επιτυχίας. Κάποτε μου είπαν «να σέβεσαι τον ρόλο και όχι τον εαυτό σου στη σκηνή».
Επιτυχία είναι να μπορώ να γίνομαι δημιουργικός μέσα σε κάτι , να έχω τη δυνατότητα να αλλάζω ολοκληρωτικά. Αυτό προσπαθώ , σε κάθε ρόλο να αλλάζω και συνήθως ξεκινάω από την εμφάνιση. Και προσπαθώ οι περισσότεροι ρόλοι που έχω υποδυθεί να είναι διαφορετικοί, να υπάρχει ποικιλία.
Επιτυχία είναι αν ένας ρόλος που κάνω ν’ ακουμπήσει έναν θεατή. Να γελάσει ή να συγκινηθεί. Γιατί όπως και να το κάνουμε δεν υπάρχει τέχνη χωρίς θεατή.
Ανέφερες άσχημες συμπεριφορές στην προηγούμενη απάντηση, ενώ σπάνια ακούμε κάτι τέτοιο από το αντρικό φύλο…
Πολλοί άντρες, συμπεριλαμβανομένου και εμού, έχουμε δεχτεί παρενόχληση στον χώρο μας. Ίσως κάποιοι από εμάς να το διαχειριστήκαμε αλλιώς μέσα μας. Ίσως να μην είχαμε το κουράγιο που είχαν οι γυναίκες και οι άντρες που βγήκαν και μίλησαν και μπράβο σε όσες και όσους το έκαναν, γιατί θέλει πολύ δύναμη για να το κάνεις και να πατήσεις πόδι σε έναν δυνάστη.
Δεν είναι όμως μόνο στον χώρο μας. Παντού έχεις να διαχειριστείς παλιανθρώπους, η ζωή είναι και λίγο ζούγκλα. Φυσικά με τις καταγγελίες έχει γίνει ήδη η αρχή για κάτι καλύτερο. Υπάρχει πλέον μια μεγαλύτερη ευγένεια. Βλέπεις ότι πλέον μετράνε πολλοί τα λόγια τους και τις πράξεις τους.
Αυτή τη σεζόν για σένα, συμπίπτει η τηλεόραση (Ηλέκτρα) και το θέατρο (Unfriend). Συμπίπτουν και οι ρόλοι που θα υποδυθείς;
Η σειρά που είμαι τώρα, είναι μια σειρά εποχής και ονομάζεται «Ηλέκτρα» σε σκηνοθεσία της Βίκυς Μανώλη. Διαδραματίζεται σ’ ένα νησί, που δεν υπάρχει και το όνομα του είναι Αρσινόη. Εγώ υποδύομαι έναν αστυνομικό, τον Μίμη, που είναι βοηθός του διοικητή της αστυνομίας, και οι 2 τους προσπαθούν να εξιχνιάσουν εγκλήματα που έχουν συμβεί στο νησί.
Στο θέατρο, συμμετέχω σε μια μαύρη σύγχρονη κωμωδία, που ονομάζεται «Unfriend», όπου ένα ζευγάρι φιλοξενεί στο σπίτι του μια γυναίκα όπου υποψιάζονται ότι είναι serial killer. Εκεί είμαι ο αστυνομικός της υπόθεσης (ξανά).
Είμαι πολύ ευτυχισμένος για αυτές τις 2 δουλειές, καθώς στη σειρά της ΕΡΤ, έτυχε και συνεργάζομαι μαζί με 2 αγαπημένους καθηγητές που είχα στη δραματική σχολή, τους οποίους εκτιμώ πολύ, τον Δρόσο Σκώτη και τον Γιώργο Συμεωνίδη. Αντίστοιχα στο θέατρο με σκηνοθετεί ο Αντώνης Γαλέος, που ήταν επίσης καθηγητής μου, και τον θεωρώ έναν από τους πιο αξιόλογους ανθρώπους που έχουμε στο θέατρο. Είναι πολύ συγκινητικό να βρίσκομαι και να συνεργάζομαι μαζί τους μετά από τόσα χρόνια. Το απόλυτο κερασάκι είναι η Κατερίνα Διδασκάλου, με την οποία έχω τη χαρά να συνεργάζομαι και στο θέατρο και στη σειρά. Μου δίνεται η ευκαιρία να παρατηρώ από κοντά πως λειτουργεί μια τέτοια ηθοποιός, και πως μεταχειρίζεται διαφορετικά αυτά τα 2 μέσα, γιατί ως σωστός ηθοποιός πρέπει να είμαι και λίγο «κλέφτης» παρατηρώντας.
Οι ρόλοι δεν συμπίπτουν, ο ένας αστυνομικός είναι της δεκαετίες του 70’ και ο άλλος έρχεται από το 2020. Το κοινό που έχουν αυτοί οι 2 αστυνομικοί είναι ότι παίζονται από τον ίδιο ηθοποιό.
Ποιο είναι το κλειδί για να συνδυάσεις αυτά τα 2 μέσα;
Παλαιότερα δεν ήταν καθόλου εύκολο να τα συνδυάσω, γιατί δεν ήξερα να διαχειρίζομαι τον χρόνο μου και την ενέργεια μου. Με ξόδευα πολύ. Φέτος τα πράγματα είναι πιο στρωτά στο μυαλό μου. Έχω καλύτερη εμπειρία και κυρίως ξέρω πολύ καλύτερα τι θέλω.
Στο βιογραφικό σου, βρίσκουμε και ταινίες. Σε συναρπάζει εξίσου και αυτό το κομμάτι;
Μου αρέσει πάρα πολύ ο κινηματογράφος. Μου αρέσει πιο πολύ από όλα, γιατί έχει μια ενδιαφέρουσα λεπτοδουλειά, μια διαδικασία τελείως διαφορετική. Κοίτα και τα 3 είναι διαφορετικά μέσα, και τα 3 έχουν ενδιαφέρον, όλα έχουν τη γλύκα τους, απλά αισθάνομαι τον κινηματογράφο σαν μια πιο μεγάλη πρόκληση και με εξιτάρει. Μπορεί εγώ να μην έχω κάνει πολλά στον κινηματογράφο, αλλά θεωρώ ότι υπάρχει στην Ελλάδα έντονα, και ότι έχουμε και πολύ καλούς σκηνοθέτες να τον στηρίξουν.
Η εμπειρία σου στο Sarajevo Film Festival, πως ήταν, και ποιο πιστεύεις ότι ήταν το σημαντικότερο πράγμα που κέρδισες από αυτή;
Εγώ ήμουν στη γενιά που μας πήραν μέσα στον Covid. Τη περάσαμε τη φάση με Masterclasses και acting school μέσω zoom, με το μαγιό και τη παντόφλα πίσω από την οθόνη. Την επόμενη χρονιά είχαν την καλοσύνη να μας καλέσουν να πάμε εκεί και έτσι έγινε ένα πολύ ενδιαφέρον τμήμα με 2 χρονιές talent actors . Δε νομίζω ότι μπορώ να βάλω σε λίστα αυτά που κέρδισα. Ήταν μια τρομερή εμπειρία, με αξιόλογους coaches , πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες, ανταλλαγή ιδεών και πολιτισμών.
Μια πολύ ωραία εμπειρία που έχω από εκεί ωστόσο, ήταν όταν ένας φίλος Έλληνας σκηνοθέτης ο Ανδρόνικος Δημόπουλος, ο οποίος σπούδαζε εκεί ένα διάστημα, μια μέρα μου είπε «άστα και πάμε να σου δείξω που πάνε οι γνώστες».
Και πήραμε ταξί, βγήκαμε αρκετά έξω από την πόλη και ανεβήκαμε ένα βουνό.Καταπράσινο.Εκεί ήταν ο Drago (η κάπως έτσι) μια τρομερή φιγούρα ανθρώπου ,ο γερο-Μαθιός, γεννιάδα , λίγο παχουλός, που είχε μια καλύβα στο βουνό. Σε αυτήν λοιπόν τη καλύβα έφτιαχνε παραδοσιακό φαγητό για τους «καλεσμένους» και ο καθένας άφηνε ό,τι ήθελε από λεφτά .Δεν υπήρχε κατάλογος. Έφτιαχνε ένα πιάτο και το σέρβιρε.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση η απλότητα και το ήθος αυτού του ανθρώπου. Ζούσε πολύ λιτά, με τα ζωάκια του, στο βουνό του, με το χαμόγελο του.
Συνεχίζοντας με τα βιογραφικά, στο bio του προσωπικού σου λογαριασμού στο Instagram αναφέρεις «struggling to handle my ADHD», ενώ και σε παλαιότερη συνέντευξη σου έχεις δηλώσει ότι η ΔΕΠΥ σε χαρακτηρίζει σαν καλλιτέχνη. Πως επέλεξες, σε μια κοινωνία που ακόμα δεν έχει εξοικειωθεί εντελώς με την ψυχική υγεία, να μιλήσεις ανοιχτά για αυτό;
Ναι το έχω βάλει για να προφυλάξω τον κόσμο από μένα. Είναι μια αλήθεια, ναι, έχω διάσπαση, και όποιος με γνωρίζει μπορεί να το καταλάβει. Έχω φάει πολύ «ξύλο» από το σχολείο μέχρι και στο θέατρο για αυτό. «Οι μπαταρίες δεν τελειώνουν;» ρώταγαν κοροϊδευτικά τη μάνα μου οι δάσκαλοι στο δημοτικό. Εγώ διαγνώσθηκα σε μεγάλη ηλικία, αλλά δε νομίζω ότι άλλαξε κάτι όταν το έμαθα. Δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπεσαι. Για κανένα πρόβλημα ψυχικής υγείας, όχι όπως παλιά που τα κρύβαμε κιόλας.
Δεν υπάρχει αλήθεια κάποια σκέψη από πίσω όταν το έγραψα στο Instagram. Όλα ξεκίνησαν από ένα βίντεο που έφτιαξα που κάνω ένα κόλπο με δαχτυλίδια. Για το οποίο έχω φάει και σφαλιάρες κατά καιρούς επειδή μου πέφτει και κάνει θόρυβο. Γιατί για χρόνια έπαιζα με το δαχτυλίδι αντί για κομπολόι ας πούμε. Είχα πει που λες στην ψυχολόγο μου ότι το έχω σταματήσει πλέον, εκείνη αμέσως γούρλωσε τα μάτια και μου είπε. «Άρη, να το ξανά ξεκινήσεις» γιατί, άκου να δεις, λέει, είναι εξωρυθμιστικός παράγοντας για τη διάσπαση. Όλο αυτό που βράζει μέσα σου εκτονώνεται εκεί. Έλα ρε φίλε λέω, τόσο καιρό είχα βρει τη λύση και δε το ξέρα; E και μαζί με το βίντεο, το έβαλα και στο bio να το βλέπεις φάτσα φόρα μη και με γνωρίσεις ποτέ και σου σπάσω τα νεύρα και πεις πως δε σε προειδοποίησα κιόλας.
View this post on Instagram
Η διάσπαση στην εποχή μας με την τόσο γρήγορη κινητικότητα θαρρώ καλλιεργείται. Σε μένα έχει γίνει ακόμα χειρότερη. Αλλά υπάρχουν λύσεις. Εγώ δυσκολευόμουν πάρα πολύ να ζητήσω βοήθεια, δεν ήθελα να πάω σε ψυχολόγο. Όχι για τη διάσπαση. Αυτό ήταν το λιγότερο. Αυτό δεν ενοχλεί εμένα αλλά τους άλλους γύρω μου.
Για πολλά χρόνια ένιωθα/νιώθω μια θλίψη, δεν ξέρω αν είναι κατάθλιψη. Αλλά το κερασάκι ήρθε όταν ένα πολύ κοντινό και αγαπημένο μου πρόσωπο αυτοκτόνησε πριν ένα χρόνο. Εκεί φίλε μαύρισαν όλα. Το προσπάθησα λίγο μόνος αλλά δε τσούλαγε.
Μου είχε μείνει τόσο άσχημη γεύση, γιατί μια μέρα πριν φύγει τον συζητάγαμε με κάτι φίλους και ήθελα να τον πάρω να του πω ένα «σ ’αγαπώ ρε φίλε». Αλλά δεν πρόλαβα. Το ήξερε ότι τον αγαπάω αλλά ήθελα να του το πω ξανά του μ***κα.
Να μιλάτε παιδιά. Να μιλάτε πριν να είναι αργά. Βγάλτε το από μέσα σας.
Θα ακουστώ γέρος, αλλά θαρρώ ότι στη θλίψη της εποχής φταίει και το ίντερνετ. Είμαστε η γενιά με τις χαρούμενες φωτογραφίες και τις μίζερες ζωές. Το Instagram είναι ένα ψέμα. Κι εγώ εκεί πουλάω κάτι άλλο, δεν είμαι όπως με βλέπεις εδώ τώρα. Όλοι νομίζουμε ότι εκεί περνάμε καλά, είμαστε ωραίοι . Κι εγώ θυμάμαι ότι εκείνο το καλοκαίρι, ήμουν στην παραλία και έκλαιγα, και μου έστελναν όλοι «τι ζωάρα κάνεις». Αμ δε!
Για αυτό παιδάκια, μη φοβάστε, αφού ο καθένας μας έχει και τη διαταραχούλα του, μη ντραπείτε, ζητήστε βοήθεια.
Ανοιχτά έχεις μιλήσει και για τη σεζόν που βρέθηκες στην «Τρελή Οικογένεια». Σε προσωπικό σου post ανέφερες, ότι πρόκειται για πραγματική οικογένεια. Είναι τελικά οι άνθρωποι που κάνουν μια συνεργασία ξεχωριστή;
Εγώ τότε ήμουν μικρός, είχα πολύ πίεση, ένα σινάφι ηθοποιών κακολογούσε όσους ηθοποιούς έπαιζαν τότε στη τηλεόραση. Με τη σχολή τα είχα βρει πολύ δύσκολα, στο γύρισμα κάποιοι δεν μου φερόντουσαν σωστά… Ήταν μια χρονιά που ζορίστηκα πάρα πολύ, δεν μπορούσα να το διαχειριστώ εύκολα, πάθαινα κρίσεις πανικού, υπερκόπωση και όλα τα ωραία. Υπήρξαν λοιπόν και αυτοί οι άνθρωποι που ακούσανε όλη μου τη γκρίνια, με αγάπη. Οι άνθρωποι είναι που κάνουν τις δουλειές ξεχωριστές. «Δεν υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα από τον άνθρωπο» που λέει και ο Τσέχωφ στη «Βιερότσκα» και το πιστεύω.
Βρίσκεσαι στον χώρο από πολύ μικρή ηλικία. Αυτό πως σε έχει βοηθήσει επαγγελματικά αλλά και προσωπικά;
Για εμένα όταν ξεκίνησα ήταν ένα παιχνίδι. Έτσι είχα την υποκριτική στο μυαλό μου. Δεν υπήρχαν τα social media, η δύναμη όλη ήταν στην τηλεόραση. Σίγουρα απέκτησα έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης,
αναγκαστικά γιατί έπρεπε κάπως να ανταπεξέλθω σε όλο αυτό που έκανα. Δεν ξέρω πόσο με βοήθησε αυτό στη μετέπειτα πορεία μου στην υποκριτική. Σίγουρα τα παραπάνω χιλιόμετρα που έχω διανύσει στη σκηνή και στην κάμερα, με έχουν βοηθήσει να καταλάβω πράγματα, να διαχειρίζομαι αλλιώς καταστάσεις και να αποκτήσω αυτοματισμούς που για εμένα λειτουργούν.
Βλέποντας τις δουλειές που έκανες όταν ήσουν ακόμα παιδί, πως νιώθεις; Διακρίνεις το ταλέντο σου στην υποκριτική;
Δεν βλέπω τον εαυτό μου στις δουλειές που έκανα μικρός. Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν ξέρω πως να σου απαντήσω. Δεν ξέρω πως να καθορίσω το ταλέντο, και πόσο μάλλον πάνω μου. Αυτό που ξέρω είναι ότι έχω μια Α αισθητική, την οποία την καλλιεργώ και εξελίσσω όσο μεγαλώνω. Το παράδοξο είναι ότι όσο μεγαλώνει ένας ηθοποιός μπορεί να γίνει χειρότερος. Όταν είσαι μικρός βλέπεις τα πράγματα πιο αθώα, είσαι αυθόρμητος, και αυτό δεν μπορεί να το νικήσει καμία τεχνική. Όταν σκύψεις πάνω από την τέχνη, την αποδομήσεις και αρχίσεις να μαθαίνεις την τεχνική της, μετά θα σπαταλήσεις όλη σου τη ζωή στο να βρεις την αθωότητα που έπαιζες όταν ήσουν παιδί.
Αισθάνομαι ότι μετά τη σχολή δεν έπαιζα «καλά», γιατί προσπαθούσα να βάλω σε αυτό που είμαι όλα τα εργαλεία που μου δόθηκαν. Δεν μπορώ να «νικήσω» την αθωότητα και την φυσικότητα που είχα όταν έπαιζα και ήμουν ακόμα παιδί.
View this post on Instagram
Εκτός από την υποκριτική, ασχολείσαι και με τη μουσική. Θα ήταν για εσένα ένας κορυφαίος ρόλος κάποιος που θα συνδύαζε και τα 2;
Θεωρώ ότι το θέατρο είναι πολλές τέχνες μαζί. Στο «Μινόρε» συνδύασα υποκριτική και τραγούδι .
Για μένα ήταν πολύ σημαντική συνεργασία, ήταν «σταθμός». Αγαπηθήκαμε σαν θίασος και έκανα πολύ ουσιαστικές φιλίες.
Είναι από τις πιο ωραίες δουλείες που έχω κάνει. Και ο κόσμος του ρεμπέτικου θεωρώ ότι έχει πολύ πολιτισμικό πλούτο. Έκανα πράγματα που αγαπώ, έπαιζα μπουζούκι, τραγουδούσα, ήταν όντως ιδανικό.
Το κοινό σε βλέπει μέσα από τους ρόλους σου, ο πραγματικός όμως Άρης πως είναι; Πες μου μια ταινία, ένα τραγούδι και ένα βιβλίο που σε χαρακτηρίζουν σαν άνθρωπο.
Δεν νομίζω ότι μπορώ να βρω κάτι τόσο στοχευμένο. Μπορώ να σου πω τι είδα, διάβασα και άκουσα και μου έκανε εντύπωση; Ούτως ή άλλως rule breakers δεν είμαστε εδώ;
Ταινίες έχω καιρό να δω , δεν μπορώ με τίποτα να στρωθώ να δω μόνος μου, το μυαλό μου ξεφεύγει πολύ. Παρόλο που έχω στη ταινιοθήκη μου μεγάλα «τέρατα» του κινηματογράφου, η καρδία μου είναι nerd. Είμαι παιδί του Lord of the rings και του Star Wars. Αγαπάω Lion King, έχω κλάψει με τους « Απόντες» του Νίκου Γραμματικού, αγάπησα τη blues μέσα από το «Cadilac records». To τελευταίο διάστημα έχω μόνο comfort σειρές Brooklyn 99, Family Guy, Rick n Morty και τώρα πρόσφατα μπήκα στον κόσμο του one piece.
Το τελευταίο καιρό τα 2 αγαπημένα μου τραγούδια είναι «Watch the world burn» από Falling in reverse και το «Τραγούδι της ξενιτιάς» του Μπιθικώτση.
Φέτος το καλοκαίρι διάβασα πολύ Τσιφόρο. Παίζει να είναι ο μόνος συγγραφέας που έχω διαβάσει τόσα πολλά βιβλία του.
Ένα από τα αγαπημένα μου είναι το «Τζιμ κακής ποιότητας». Τώρα διαβάζω «Τα παιδιά της πιάτσας» του ιδίου.
View this post on Instagram
Τι επιφυλάσσει το μέλλον; Που στοχεύεις να φτάσεις σαν καλλιτέχνης;
Για να το παίξουμε και λίγο μάγκες , θα σου πω ότι στοχεύω να φτάσω όπου δεν μπορώ.
Για την ώρα είμαστε «Ηλέκτρα», και «Unfriend», στο μέλλον δε ξέρω τίποτα, δε κάνω σχέδια, είμαι ελεύθερος.
#RuleBreakers … Εσένα τι θα σ’ έκανε να σπάσεις τους κανόνες του σήμερα;
Τι σημαίνει σπάω τους κανόνες; Θεωρώ ότι δεν σπάω απαραίτητα τον κανόνα, αλλά σίγουρα τον τσιγκλάω. Ασυναίσθητα. Πάντα ήμουν ο δικηγόρος του διαβόλου. Μπορώ να αντιληφθώ και να δεχθώ κάτι μόνο αν βρω ένα αντιπαράδειγμα.
Αλλά πιο πρακτικά θα πω ότι σε εποχές που ο κανόνας είναι να είσαι αγενής για να επιβιώσεις εγώ επιλέγω την ευγένεια.
«Κινούμαι πάντα αντίθετα σε σχέση με τις μάζες. Έχω βγάλει από τα μάτια μου τις γάζες»
