Βάλθηκα να αποδείξω στην στην φίλη μου την Ελένη ότι οι παιδικές χαρές μοιάζουν με την ζωή μας και πήγαμε σε μια παιδική χαρά αποφασισμένες να δοκιμάσουμε όλα τα παιχνίδια. Οι παιδικές χαρές φίλε μου είναι μεγάλο σχολείο για μικρούς και μεγάλους και θα στο αποδείξω ευθύς αμέσως.
Μπροστά στον μύλο σταθήκαμε λίγο διστακτικές αν θέλουμε να ξεκινήσουμε μ αυτόν ή όχι. Σαν να ήταν η πιο σημαντική απόφαση μας. Σαν να καθόριζε όλη μας την ζωή. Κάτσαμε, εκείνη με την λευκή της φόρμα και εγώ με την μπεζ βερμούδα μου χωρίς να μας νοιάζει αν θα λερωθούμε. Βγάλαμε τις σαγιονάρες μας και παίζαμε την άμμο με τα πόδια μας, χωρίς να μιλάμε. «Ναι» ξεκίνησε εκείνη «Η ζωή μας μοιάζει με έναν τεράστιο μύλο, σαν αυτόν εδώ». «Από πολλές απόψεις» της είπα.
Στον μύλο της ζωής κάνεις γύρους. Θα τύχει να δεις μια και δύο φορές τις ίδιες εικόνες και τα ίδια πρόσωπα έτσι όπως γυρίζεις. Θα τύχει να ζαλιστείς από την φόρα αλλά και από τα γέλια. Θα τύχει να θελήσεις να κατέβεις. Και θα τύχει να θελήσεις να ουρλιάξεις. Στο τέλος δύο πράγματα μένουν. Με ποιόν είσαι πάνω στον μύλο και το συμπέρασμα πως η ζωή μας θα είναι κυριολεκτικά ένας μύλος.
Παρατήσαμε τις σαγιονάρες εκεί, κάτω από τον μύλο και τρέξαμε στις κούνιες. Ανεβήκαμε και σταθήκαμε όρθιες πάνω στην κούνια της η καθεμία. «Γιατί οι κούνιες, δεν είναι σαν την ζωή μας;» της φώναξα από δύο κούνιες παρακάτω. «Φυσικά» τσίριξε τραβώντας το αααα σαν παιδί που μαθαίνει την αλφαβήτα.
Αντίστοιχα, στις κούνιες της ζωής μας χρειάζεται να έχεις ενθουσιασμό για να μπορείς να πας ψηλά. Χρειάζεται να μπορείς να πατήσεις δυνατά στα πόδια σου όταν δεν θα είναι κάποιος πίσω σου ώστε να σπρώξεις ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ για να μπορείς να ανέβεις ακόμα και χωρίς βοήθεια. Οι κούνιες όταν χάνουν την ταχύτητα τους μετά από ώρα, σε μαθαίνουν να μην απογοητεύεσαι όταν κάτι τελειώνει και σου θυμίζουν ότι κάθε φορά αρκεί να πεισμώσεις και να πάρεις και πάλι φόρα. Και φυσικά σημαντικό είναι στις κούνιες της ζωής να έχεις κάποιον που να σου δίνει ένα καλό σπρώξιμο όποτε εσύ δεν έχεις την δύναμη να πας μόνος σου λίγο παραπάνω.
Συμφωνήσαμε ότι στις κούνιες θα μπορούσαμε να κάτσουμε με τις ώρες μα η τσουλήθρα μας περίμενε. Έτσι ξυπόλητες όπως ήμασταν ανεβήκαμε ένα-ένα τα χρωματιστά σκαλοπάτια, η Ε. τα μετρούσε με ευλάβεια ξανά και ξανά λες και θα τα έδινε πανελλήνιες. «Και στην τσουλήθρα τι μάθημα μας δίνεις κοπελιά;» ρώτησε.
«Ο Καποδίστριας, κουτή, έλεγε πως κάθε βήμα στην ζωή μας θα πρέπει να μοιάζει με σταθερό πάτημα σε μια σκάλα που ανεβαίνει πολύ ψηλά. Κάθε παραπάνω τόσο πιο σταθερό. Σε κάθε πάτημα και λίγο παραπάνω σκέψη. Αφενός.
Αφετέρου, αφού ανέβεις μερικά σκαλοπάτια σε περιμένει και λίγη διασκέδαση. Δηλαδή, το μάθημα στην τσουλήθρα είναι ότι θέλει λίγη δουλειά και λίγη προσπάθεια τελικά για να απολαύσεις κάτι. Γιατί απόλαυση είναι να αφήνεις το σώμα σου να κάνει στροφές και να παρασύρεται χωρίς να ελέγχεις και πολύ προς τα πού πας. Έστω και για λίγο. Σαν την τσουλήθρα, κουτή!»
Όταν επιστρέψαμε στον μύλο να πάρουμε τις σαγιονάρες μας εκείνος γύριζε ακόμα. Λίγο πιο αργά, αλλά ακόμα γύριζε. Ξέρεις, για να μας θυμίσει ότι η ζωή συνεχίζεται ακόμα και αν εσύ και εγώ δεν είμαστε πάνω στον μύλο.
Συμπέρασμα: Σε όλα τα παιχνίδια της ζωής χρειάζεσαι φόρα και τουλάχιστον έναν δύό καλούς φίλους.
