Το μυθιστόρημα «Eκατό Xρόνια Mοναξιά» θεωρείται επάξια η κορωνίδα της συγγραφικής πορείας του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Κυκλοφόρησε το 1967 καθιερώνοντάς τον ως έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της εποχής μας και χαρίζοντάς του το 1982 το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Για τον Μάρκες, οι αναμνήσεις από τα παιδικά του χρόνια κοντά στους παππούδες του αποτέλεσαν το πρώτο υλικό για τα Eκατό Xρόνια Mοναξιά.

Μεταφερόμαστε, λοιπόν, στο φανταστικό χωριό Μακόντο και παρακολουθούμε την εξέλιξη της οικογένειας Μπουενδία. Δεν πρόκειται για μια ιστορία, αλλά για πλήθος ιστοριών που δένονται μεταξύ τους, καθώς όλες έχουν σαν βάση τα πρόσωπα και τη ζωή της πολυπληθούς οικογένειας του Μπουενδία. Κεντρική μορφή στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα είναι ο αγωνιστής της ελευθερίας, ο συνταγματάρχης Αουρελιάνο Μπουενδία, με την επιβλητική του προσωπικότητα και την πολυτάραχη ζωή του.

Το στοιχείο που σε απορροφά καθώς διαβάζεις το βιβλίο είναι ο περίτεχνος τρόπος με τον οποίο ο Μάρκες πλέκει το φανταστικό και το μυστηριακό με το ρεαλιστικό και το καθημερινό. Από τη μια, γίνεται λόγος για τη μικρή Ρεβέκκα που τρώει τοίχους και χώμα, την Ωραία Ρεμέδιος που αναλήφθηκε στους ουρανούς, τη μαύρη μαγεία που έχει τη δύναμη να επηρεάζει ζωές, τα χαρτιά της Πιλάρ Τερνέρα που προβλέπουν επακριβώς το μέλλον, το Μακόντο στο οποίο η βροχή κράτησε «τέσσερα χρόνια, έντεκα μήνες και δυο ημέρες», τους νεκρούς που ζωντανεύουν και κάνουν βόλτες μέσα στο σπίτι, τη γυναίκα του γενάρχη, την Ούρσουλα, που έζησε γύρω στα εκατόν δέκα πέντε με εκατόν είκοσι χρόνια καθώς και άλλα πολλά. Και από την άλλη, ο συγγραφέας περιγράφει με ρεαλιστικό τρόπο την πολιτική κατάσταση που επικρατούσε στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, στις αρχές του εικοστού αιώνα. Οι αιματηροί αγώνες των φιλελεύθερων ενάντια στους συντηρητικούς, ο έλεγχος της εξουσίας από τον στρατό, η απαγόρευση της κυκλοφορίας μέχρι κάποια ώρα, οι νοθευμένες εκλογές, η διεκδίκηση των δικαιωμάτων των εργατών της μπανάνας που είχε τραγικό τέλος, είναι κάποια από τα στοιχεία που μας δείχνουν και την έντονα πολιτικοποιημένη πένα του Μάρκες. Επιπλέον, από την αρχή ως το τέλος, είναι αισθητή η παρουσία της μοναξιάς. Η μοναξιά της εξουσίας, η μοναξιά του έρωτα, η μοναξιά ενός σπιτιού που έσφυζε από ζωή και που στο τέλος έμεινε ένα ερείπιο παραδομένο στις ορέξεις της φύσης, ένα χωριό που έμεινε εγκαταλειμμένο αναπολώντας τις ένδοξες εποχές του.

Θα κλείσω την περιγραφή αυτού του κλασικού μυθιστορήματος, το οποίο όλοι αξίζει να έχουμε στην βιβλιοθήκη μας, με την τελευταία φράση του βιβλίου: «Οι γενιές οι καταδικασμένες σε εκατό χρόνια μοναξιά δεν έχουν δεύτερη ευκαιρία πάνω στη γη».

Θα το βρεις από τις εκδόσεις Λιβάνη