Ο Αντώνης Κωνσταντουδάκης είναι ένας νέος καλλιτέχνης που τον τελευταίο καιρό πραγματοποιεί τα πρώτα βήματά του τόσο στον χώρο του κινηματογράφου, όσο και στον χώρο του θεάτρου και της τηλεόρασης και υπόσχεται πολλά. Αντιμετωπίζει την πραγματικότητα με νηφαλιότητα, αναζητά σ΄ αυτήν τις πηγές έμπνευσής του και εμπιστεύεται τις συγκυρίες που μας οδηγούν “εκεί που πρέπει”. Πατάει και με τα δύο πόδια στη γη, παρόλο που κάθε πτυχή της ζωής του έχει μια διπλή υπόσταση…

Έχεις δύο επαγγελματικές ιδιότητες. Μίλησε μας λίγο για κάθε μία ξεχωριστά.

Τα πρωινά εργάζομαι ως Οικονομολόγος και Τραπεζικός υπάλληλος και τις υπόλοιπες ώρες αφοσιώνομαι στην τέχνη ως Σκηνοθέτης και Σεναριογράφος του κινηματογράφου. Κάτι σαν διπλή ζωή, Peter Parker και Spiderman! Δύο ακρότητες που εκφράζουν τον κόσμο μου. Στην ζωή του Οικονομολόγου, εργάζομαι 10 χρόνια στον Τραπεζικό χώρο, έχω σπουδάσει αντίστοιχα αρκετά χρόνια, κάτοχος Μεταπτυχιακού τίτλου του Πανεπιστημίου Πειραιά, υποψήφιος Διδάκτορας στο University of Surrey στο Λονδίνο και Project Manager για πολλά χρόνια σε μεγάλη Ελληνική Τράπεζα. Στην παράλληλη ζωή, έχω γράψει και γυρίσει μία ταινία μεγάλου μήκους, το «Κελί», μία ταινία μικρού μήκους την «Ακρόαση», ένα διαφημιστικό σποτ για την Unesco Πειραιά και Νήσων που αφορούσε τα σπίτια φιλοξενίας αστέγων και βραβευτήκαμε ως ομάδα και προσφάτως ολοκληρώσαμε γυρίσματα για πιλοτικό τηλεοπτικής σειράς, με ένα πολύ μεγάλο cast και ένα πρωτότυπο σενάριο για τα ελληνικά δεδομένα. Τέλος ετοιμάζω να ανεβάσω τις πρώτες θεατρικές παραστάσεις που έχω γράψει.

Η τέχνη πότε και πως προέκυψε;

Πιστεύω ότι η τέχνη δεν είναι κάτι που προκύπτει, αλλά υπάρχει μέσα σου. Προσωπικά από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ως παιδί, το σινεμά και το θέατρο ήταν μέρος της ζωής μου. Από την μία πλευρά η Αγγλίδα μητέρα μου, που με μύησε στο Hollywood μέσω άπειρων ταινιών που βλέπαμε μαζί κάθε βράδυ, κάτι σαν ιεροτελεστία στην παιδική μου ηλικία και από την άλλη ο πατέρας μου, που με πήγαινε κάθε καλοκαίρι Επίδαυρο και κάθε χειμώνα σε θεατρικές παραστάσεις ή στην Λυρική σκηνή ή γενικά σε κάθε είδους παράσταση. Επιπλέον τα περισσότερα καλοκαίρια της εφηβείας μου, τα πέρασα σε ένα κτήμα στο Πόρτο Χέλι, ανάμεσα από ορχήστρες και μουσικούς που ετοίμαζαν καθημερινά συναυλίες κλασικής μουσικής και εγώ βοηθούσα στην οργάνωση, μοιράζοντας προγράμματα και κόβοντας εισιτήρια. Οπότε δεν νομίζω ότι σου προκύπτει η τέχνη αλλά η συζήτηση θα έχει περισσότερο να κάνει με την χρονική στιγμή που ξεκίνησε η προσωπική ενασχόληση με την τέχνη. Η ενασχόληση είναι όταν συνειδητοποιείς, όταν σου γεννάτε η ανάγκη να εκφραστείς και όταν έρχεται η στιγμή που ξυπνάει μέσα σου ένα τόσο δυνατό συναίσθημα, που δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να αφοσιωθείς σε αυτό. Για μένα αυτό το συναίσθημα γεννήθηκε το καλοκαίρι του 2013, όταν στην ζωή μου ήρθε μία ανατροπή, ένα σοκ σε προσωπικό επίπεδο. Ήταν σαν ένας απινιδωτής, που σε χτυπάει με πολύ ρεύμα και ξυπνάς μέσα από τον λήθαργο σου. Αυτός ο απινιδωτής σε εμένα μου ξύπνησε την συγγραφική ιδιότητα και εμπνεύστηκα το πρώτο σενάριο, το «Κελί», το οποίο ήταν η αρχή της ενασχόλησής μου. Είναι αυτές οι ιδέες που σου έρχονται ένα βράδυ, στο μεταίχμιο του ύπνου ή της πραγματικότητας και αφού εισβάλει στο μυαλό σου, δεν ηρεμείς εάν δεν το γράψεις. Έτσι και εγώ, βράδυ μίας καλοκαιρινής Κυριακής του 2013, το είδα στο μυαλό μου και το επόμενο πρωινό το έγραψα ολόκληρο. Στην συνέχεια, επηρεασμένος και με την προτροπή ενός φίλου, αποφάσισα να το κάνω ταινία μεγάλου μήκους. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έκανα κάτι τέτοιο και φυσικά είχα μεγάλη ανασφάλεια στην αρχή. Όσο όμως ζούσα την προετοιμασία, όσο μάθαινα και έβρισκα τους τρόπους, με μάγεψε, μπήκε μέσα μου και στην πορεία συνέχισα να γράφω και να δημιουργώ. Κατάλαβα ότι το αγαπάω και με εκφράζει απόλυτα. Δεν θα ξεχάσω την χαρά της πρώτης ακρόασης, την χαρά της πρώτης πρόβας και φυσικά την πρώτη μέρα γυρισμάτων. Αυτό μου έδωσε σκοπό και νόημα, και ανακάλυψα τι πραγματικά θέλω να κάνω στην ζωή μου.

Κάνεις πολλά και διαφορετικά πράγματα με αξιώσεις. Πως τα καταφέρνεις; Πως γίνεται αυτό πρακτικά στην καθημερινότητα;

Ο μόνος τρόπος για να τα καταφέρεις είναι να πειράξεις τους νόμους της φυσικής! Ναι, μεγάλωσα τον χρόνο! Στην κυριολεξία, μεγάλωσα τον χρόνο που ζω. Όλα στην ζωή θέλουν θυσίες, ειδικά αυτά που αξίζουν πιο πολύ. Εφόσον αποφάσισα να κυνηγήσω αυτά που με εκφράζουν, να πραγματοποιήσω όλα αυτά που θέλω, έπρεπε να αλλάξω τους ρυθμούς μου. Έκοψα κακές συνήθειες, όπως απογευματινή ξεκούραση, ύπνο νωρίς το βράδυ και έβαλα τον εαυτό μου στους ρυθμούς που απαιτούνται για να πετύχεις όλα όσα στοχεύεις. Ανακάλυψα ότι στην παλιά ζωή μου σπαταλούσα απίστευτο χρόνο κάνοντας τίποτα! Αυτό από μόνο του μικραίνει την ζωή. Πλέον εκμεταλλεύομαι κάθε ώρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή. Φυσικά ευχή θα ήταν η μέρα να είχε 30 ώρες, θα βόλευε ιδιαίτερα αλλά εντάξει, μην είμαστε και πλεονέκτες! Πέραν όμως της πλάκας, δεν είναι καθόλου εύκολο να τα συνδυάζεις, αλλά προς το παρόν είναι ανάγκη.

Τα αγαπάς όλα το ίδιο;

Δεν μπορώ να πω ψέματα, την τέχνη την αγαπάω πολύ περισσότερο από τα Οικονομικά! Ελπίζω να μην μου κρατήσουν μούτρα για αυτή την δήλωση στην πρωινή δουλειά μου! Δεν κάνω όμως εκπτώσεις, θέλω με όσα ασχολούμαι, να τα κάνω όσο καλύτερα μπορώ.

Μπορεί ένας άνθρωπος να είναι καλός σε πολλά πράγματα ταυτόχρονα;

Είναι μία δύσκολη απάντηση και κάτι στο οποίο μόνο όσοι σε κρίνουν μπορούν να απαντήσουν. Το αποτέλεσμα της δουλειάς μου θεωρώ με κρίνει ως καλό ή κακό, σε όλα όσα ασχολούμαι. Είμαι της άποψης ότι πρέπει να κυνηγάς όσα θες να πετύχεις, αλλά να έχεις την εσωτερική δύναμη να παραδέχεσαι τις αδυναμίες σου ή ακόμα την μη δυνατότητα επίτευξης των όσων στοχεύεις. Θέλω να πω, εάν κάποιος είναι καλός σε κάτι, δεν μπορεί να το ορίσει ο ίδιος, αλλά όσοι θα κρίνουν το αποτέλεσμα της δουλειάς του ή της δημιουργίας του. Δεν αποκλείω όμως κάτι όσον αφορά την ερώτησή, γιατί γενικά στον κόσμο μπορείς να συναντήσεις ανθρώπους που είναι επιτυχημένοι σε πάρα πολλά, ανθρώπους που μπορούν να είναι επιτυχημένοι σε ένα πράγμα και ανθρώπους που είναι μέτριοι ή και κακοί σε πολλά ή λίγα.

Η διαφήμιση πως έγινε; Ήταν δική σου πρωτοβουλία;

Η διαφήμιση της Unesco Πειραιά και Νήσων προέκυψε όπως τα περισσότερα στην ζωή, από συμπτώσεις και συγκυρίες. Ήταν συγκυρία που πραγματοποιούσαμε πρόβες εκείνο το διάστημα στο κτήριο της Unesco και ήταν συγκυρία που μίλησα με την γραμματέα του προέδρου για να κλείσω αίθουσα, την ίδια στιγμή που η συγκεκριμένη κοπέλα είχε απηυδήσει που δεν έβρισκε κάποιον να γυρίσει ένα φιλανθρωπικό διαφημιστικό για τα σπίτια φιλοξενίας αστέγων. Μοιραία οπότε, της μπήκε η ιδέα να κάνει την πρόταση στην ομάδα μας, μοιραία βρεθήκαμε και μοιραία η ιδέα, μας ενθουσίασε όλους. Για εμάς ήταν μία πολύ δυνατή και ξεχωριστή εμπειρία. Το πρώτο πράγμα που ζήτησα ήταν να επισκεφτούμε τα σπίτια φιλοξενίας αστέγων για να μας έρθει η έμπνευση για την διαφήμιση. Η αλήθεια είναι ότι όσα είδαμε ήταν σοκαριστικά και η πραγματικότητα, όπως πάντα, ξεπερνάει την φαντασία. Όλοι ακούμε καθημερινά για τα προβλήματα των αστέγων, για τα βάσανα που περνάνε, για την δυσμένεια της ζωής τους. Όταν τα βλέπεις όμως με τα ίδια σου τα μάτια, συνειδητοποιείς την απόλυτη σκληρή αλήθεια. Το πρώτο δωμάτιο που οι εργαζόμενοι μας έδειξαν ήταν οι ντουζιέρες. Ήταν κάτι που δεν μου είχε περάσει προσωπικά από το μυαλό, δηλαδή το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν ούτε ένα μπάνιο, όταν εμείς έχουμε την δυνατότητα να μπαινοβγαίνουμε 2 και 3 φορές την μέρα, ή να σπαταλάμε άφθονο νερό χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν είναι μόνο η πείνα, δεν είναι μόνο τα φάρμακα, είναι και το μπάνιο ένα από τα ζητήματα της καθημερινής τους αναζήτησης. Κάτι άλλο σοκαριστικό είναι οι νεόπλουτοι, που ακούμε συνέχεια άλλα δεν το συνειδητοποιούμε. Συγκεκριμένα στο σπίτι φιλοξενίας αστέγων στον Πειραιά, συναντάς πολλούς ανθρώπους, με σκισμένα ρούχα, ταλαιπωρημένους, άυπνους, πεινασμένους, αλλά με ένα tablet στο χέρι, αυτό που τους έμεινε δηλαδή στην ζωή, να προσπαθούν να ακούσουν λίγο μουσική για να χαλαρώσουν ή να ψάχνουν στις αγγελίες για δουλειά. Ήταν αυτές οι εικόνες που μας συγκλόνισαν εμένα και την συνεργάτιδά μου την Ελβίνα Μποτονάκη και μας έδωσαν την έμπνευση της διαφήμισης. Αξίζει ένα μεγάλο μπράβο τόσο στον πρόεδρο κύριο Μαρωνίτη όσο και σε όλα τα παιδιά που εργάζονται εκεί, κάτω από αντίξοες συνθήκες, κάποιοι εθελοντικά κιόλας, για να περιποιούνται τους αστέγους, να προσφέρουν φαί, ψυχολογική υποστήριξη, ένα χαμόγελο. Η διαφήμιση δημιουργήθηκε με αυτόν τον πυλώνα, δηλαδή τον εθελοντισμό. Όσοι εργάστηκαν το έκαναν ως προσφορά προς την Unesco και θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά, την Ελβίνα Μποτονάκη που το γράψαμε και το σκηνοθετήσαμε μαζί, τον Μιχάλη Σαράντη, την Ρεβέκκα Γιαννάκη, την Βενετία Ψωμιάδου που έπαιξαν στον διαφημιστικό, τον Δημήτρη Γκρίλλα που το τράβηξε και έκανε το μοντάζ, την Ζήνα Ευθυμιάδη που έκανε το μακιγιάζ, την Στέλλα Σαμιώτη που παραχώρησε την φωνή της στην τηλεοπτική εκδοχή και την Βανέσσα Γούπιου που βοήθησε όλες τις μέρες των γυρισμάτων. Όλοι εργάστηκαν με πολύ αγάπη και ενθουσιασμό και αυτό βγήκε στο αποτέλεσμα.

Η ευρεία αποδοχή της αποτελεί κινητήριο δύναμη;

Η Διαφήμιση παίχτηκε στο Metro, στον ΗΣΑΠ και σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια. Ήταν μεγάλη επιβράβευση η αποδοχή και ιδιαίτερα τα σχόλια που ακούσαμε για την διαφήμιση από τα τηλεοπτικά κανάλια. Πάνω από όλα όμως, και χωρίς να θέλω να ακουστώ κλισέ, η δύναμή μας ήταν η σκέψη ότι συνεισφέραμε και εμείς με τον δικό μας τρόπο σε αυτό. Παράλληλα με το διαφημιστικό, ενεργοποιήσαμε τον χώρο της τέχνης, με την ημέρα προσφοράς και γυρισμάτων, όπου συγκεντρώσαμε ρούχα, παιχνίδια, τρόφιμα και φάρμακα από τους ανθρώπους της τέχνης και κάναμε γύρισμα ντοκιμαντέρ με δηλώσεις τους για την προσφορά. Επίσης, δώσαμε την δυνατότητα σε έναν καλλιτέχνη street artist να προσφέρει, να δώσει χρώμα στα σπίτια των αστέγων, με μία πανέμορφη δημιουργία του σε έναν άσπρο τοίχο εντός του σπιτιού φιλοξενίας στον Πειραιά. Όλη αυτή η διαδικασία για εμένα και την ομάδα μου, ήταν μία απίστευτη ώθηση για να συνεχίσουμε όλα όσα κάνουμε. Όπως αναφέραμε και στο διαφημιστικό, η προσφορά είναι η πιο γλυκιά υποχρέωση όλων μας και δεν σταματάει ποτέ ούτε περιορίζεται σε εποχικότητα, όπως για παράδειγμα να γινόμαστε φιλάνθρωποι τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα.

Πως ήταν η δημιουργική διαδικασία των ταινιών που έκανες;

Είναι ο παράδεισός μου! Η δημιουργική διαδικασία μίας ταινίας είναι το ναρκωτικό μου! Παίρνεις μία ιδέα από το μηδέν και δημιουργείς κάτι τόσο σπουδαίο από το τίποτα! Είναι σαν την πρώτη σταγόνα της βροχής, που πέφτει σε ένα σημείο και μετά πέφτει άλλη μία δίπλα της και άλλη μία και άλλη μία και ξαφνικά, οι σταγόνες ενώνονται και δημιουργούν μία λιμνούλα. Είχαν εξ αρχής στόχο αυτό, να δημιουργήσουν δηλαδή την λιμνούλα που θα είναι το αποτέλεσμα. Όλες αυτές οι σταγόνες έχουν ανάγκη η μία την άλλη για να είναι το σύνολο σωστό. Έτσι και στις ταινίες. Ξεκινάς μόνος, σιγά-σιγά βρίσκεις τους συνεργάτες, το συνεργείο, τους ηθοποιούς, τους χώρους, τον εξοπλισμό και σιγά-σιγά δημιουργείς την λίμνη σου. Σε μία τέτοια παραγωγή, όλοι είναι το ίδιο σημαντικοί, το ίδιο απαραίτητοι όπως εσύ ο ίδιος. Από τον σκηνοθέτη, μέχρι τον ηθοποιό, από την μακιγιέζ μέχρι τον φροντιστή που θα σου φέρει έναν καφέ, όλα είναι μία αλυσίδα για να βγει το τέλειο αποτέλεσμα. Κάθε κρίκος με την ίδια βαρύτητα και αξία.

Πόσο εύκολη είναι η ενασχόληση με την τέχνη στην εποχή μας;

Ζούμε σε μία πολύ κρίσιμη και δύσκολη περίοδο, τόσο οικονομική όσο και κοινωνική. Η τέχνη πριν την κρίση ήταν ήδη δύσκολη ως ενασχόληση. Ως φυσικό αποτέλεσμα είναι να έχει γίνει ακόμα πιο δύσκολη. Σοβαρές οικονομικές δυσκολίες αναγκάζουν όλους όσους ασχολούνται με την τέχνη να δουλεύουν παράλληλα σε οποιαδήποτε δουλειά μπορούν να βρουν, που πλέον ακόμα και η εξεύρεση δουλειάς είναι από μόνη της δύσκολη. Μέσα σε όλη όμως αυτή την κρίση, θεωρώ ότι είναι η περίοδος των ευκαιριών. Η κρίση μας έφερε πολλές δυσκολίες, μας έδωσε όμως και κάτι πολύ αισιόδοξο. Την χρήση του μυαλού για να ξεπεράσεις τις δυσκολίες. Πλέον όλοι έχουν προσγειωθεί, έχουν κατανοήσει τις δυσκολίες και βρίσκουν πιο δημιουργικές και καινοτόμες λύσεις για να υλοποιήσουν τους στόχους τους. Παρουσιάζονται ευκαιρίες σε νέα παιδιά να εκφραστούν, να δημιουργήσουν, ανοίγουν αρκετές πόρτες σε νέες ιδέες και αντιλήψεις. Θεωρώ δηλαδή, ότι μέσα από τις δυσκολίες, έχει προκύψει και κάτι πολύ θετικό που μας δίνει κουράγιο και αισιοδοξία για το μέλλον.

Πες μας λίγα λόγια για το σήριαλ που ετοιμάζεις;

Αυτή είναι ίσως η πιο δύσκολη ερώτηση, καθώς πρέπει να πω λίγα λόγια, για κάτι τόσο μεγάλο! Η σειρά που ετοιμάζουμε και ολοκληρώσαμε ήδη το πιλοτικό, αφορά ένα ψυχολογικό θρίλερ, σε ένα ψυχιατρείο! Δεν μπορώ να πω περισσότερα ακόμα, καθώς είμαστε στην διαδικασία διαπραγμάτευσης με τα τηλεοπτικά κανάλια. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι είναι στα πρότυπα σειρών του εξωτερικού, με κινηματογραφικά πλάνα και λήψεις. Έχουμε συγγράψει μαζί με την συγγραφική μου ομάδα, την Στέλλα Σαμιώτη και την Ελβίνα Μποτονάκη, όλα τα επεισόδια της πρώτης σεζόν, ενώ έχουμε μία επιστημονική ομάδα υποστήριξης της σειράς από ψυχολόγους και συγκεκριμένα το γραφείο ψυχολογικής υποστήριξης «Ψυχορροπία» της Εύης Καπασακαλίδη και Άννας Ντίζου καθώς και την υποστήριξη του ψυχολόγου Ιάκωβου Σιανούδη και της κοινωνικού λειτουργού Κωνσταντίνας Γιακαμόζη. Στήριξη που μας έδωσε τον ρεαλισμό σε ένα τόσο δύσκολο και ευαίσθητο πεδίο, όπως είναι αυτό των ψυχολογικών διαταραχών. Επιπλέον είχα την χαρά και τιμή να συνεργαστώ με ένα πολύ δυνατό cast, που αποτελείται από 29 άτομα και συγκεκριμένα, την Βανέσσα Γούπιου, την Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, τον Χάρη Εμμανουήλ, τον Δημήτρη Γκουτζαμάνη, την Θάλεια Παπακώστα, τον Παναγιώτη Σούλη, τον Δημήτρη Λιόλιο, τον Βασίλη Ζώη, την Υρώ Μακρή, την Βάσια Χρονοπούλου, την Ελβίνα Μποτονάκη, την Στέλλα Σαμιώτη, την Άννα Μιχαλοπούλου, την Μαρία-Νεφέλη Δούκα, την Χριστίνα Αππανά, την Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη, την Βαρβάρα Χριστοφή, την Μάρω Θεοδοσίου, την Άννα Χανιώτη, την Αγγελική Ανδρίτσου, την Χρηστίνα Γαρμπή, την Ελίνα Γιαννάκη, την Ρεβέκκα Γιαννάκη, την Ερασμία Τσίπρα, την Πηνελόπη Καστρινού, την Χρύσα Μπαρμπαρούση, την Ελίνα Μαντζαβίνου, την Ελευθερία Αντωνοπούλου και τον Κωστή Σαββιδάκη. Είμαστε ενθουσιασμένοι με το αποτέλεσμα και η συνέχεια αναμένεται πολύ ξεχωριστή!

Πως είναι να συντονίζεις και να εργάζεσαι με ένα τόσο πολυάριθμο επιτελείο;

Ήταν μία απίστευτη πρόκληση να είσαι σε ένα σετ με 50 ανθρώπους και να πρέπει να συντονίσεις το γύρισμα. Όλοι όμως όσοι συμμετείχαν σε αυτό, επέδειξαν απίστευτο επαγγελματισμό, συντονισμό και σοβαρότητα, με αποτέλεσμα να βγει ένα υπέροχο αποτέλεσμα και χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες. Νομίζω ότι στους καιρούς που ζούμε, για τα ελληνικά δεδομένα, ήταν κάτι πολύ σημαντικό να συνεργάζεσαι σε ένα έργο με τόσους ανθρώπους, που όλοι τους ξεχωριστά και όλοι μαζί πιστεύουν σε σένα και το αποτέλεσμα που θα βγει. Με τίμησαν όλοι ανεξαιρέτως και ήταν η μεγαλύτερη ανταμοιβή μου.

Ποια θέματα σε γοητεύουν και σε οδηγούν στην δημιουργία; Γιατί;

Η έμπνευση μου έρχεται από το οτιδήποτε. Δεν μπορώ να το ορίσω, βλέπω μία εικόνα, ακούω μία φράση, σκέφτομαι ένα πρόσωπο και χτίζω ένα ολόκληρο σενάριο στο μυαλό μου, το οποίο πρέπει κάθε φορά να το γράψω απευθείας, ειδάλλως χάνεται από το επόμενο. Κατά βάση οι δημιουργίες μου σχετίζονται με το απρόοπτο, με το ανατρεπτικό και με το σκοτάδι. Μέχρι στιγμής με εκφράζουν πλήρως τα ψυχολογικά θρίλερ και οι κοινωνικοδραματικές καταστάσεις. Το γιατί, είναι θέμα ψυχανάλυσης! Όλοι μας εκφράζουμε πάντα κάτι που μας βασανίζει, μας λείπει, μας ερεθίζει. Προς το παρόν η γραφή και η δημιουργία μου επεκτείνεται σε αυτά τα πεδία, στο μέλλον κανείς δεν ξέρει!

Στο θέατρο τι ετοιμάζεις;

Το θέατρο είναι κάτι που με μαγεύει αλλά σαφώς διαφορετικό και πολύ πιο δύσκολο για μένα σε σχέση με τον κινηματογράφο. Παρά ταύτα, είμαι ήδη σε πρόβες για την πρώτη μου θεατρική παράσταση, έχοντας σημαντικότατη βοήθεια από την συνεργάτιδά μου Άννα Μιχαλοπούλου, ενώ στα σκαριά προετοιμάζουμε και δεύτερη! Είναι μία πρόκληση και μία νέα αναζήτηση για μένα, που το βλέπω με απόλυτο σεβασμό και αγάπη!

Το θέατρο είναι μία πρόκληση και μία νέα αναζήτηση για μένα, που το βλέπω με απόλυτο σεβασμό και αγάπη!

Επόμενα σχέδια; Κρύβεις κι άλλες εκπλήξεις;

Επόμενα σχέδια είναι η διεκδίκηση διάκρισης για την ταινία μικρού μήκους «Ακρόαση» σε φεστιβάλ του εξωτερικού, η διανομή της ταινίας μεγάλου μήκους «Κελί» σε αίθουσες του σινεμά, η σειρά «ID» να φτάσει εκεί που της αξίζει και… αφήνω τα υπόλοιπα κρυφά για να υπάρχει και σασπένς! Οι εκπλήξεις είναι μέρους του παιχνιδιού και φυσικά θα υπάρξουν πολλές στο μέλλον… μην ξεχνάς, μόλις τώρα αρχίσαμε!

Ποια από τις δουλειές σου ξεχωρίζεις; Γιατί;

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμία δουλειά ως πιο καλή από μία άλλη. Κάθε δουλειά αφορά ένα κείμενο, μία ιδέα, μία έκφραση, που για μένα είναι σαν ένα παιδί. Έτσι τα βλέπω όλα, σαν παιδιά μου. Μπορεί ένας γονιός να ξεχωρίσει κάποιο από τα παιδιά του? Τα αγαπάει και πρέπει να τα αγαπάει όλα το ίδιο, με τα θετικά και τα αρνητικά τους, με τα προτερήματα και τα μειονεκτήματα τους, αλλά πάντα το ίδιο. Φυσικά με την πάροδο του χρόνου και όσα περισσότερα παιδιά αποκτάς, γίνεσαι πιο ώριμος και πιο έμπειρος πατέρας. Σίγουρα αποφεύγεις λάθη στην ανατροφή τους και γίνεσαι καλύτερος, αλλά πάντα όλα τα αγαπάς το ίδιο.

Αναλαμβάνεις το μεγαλύτερο κομμάτι των παραγωγών σου. Γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι θέμα οράματος;

Η αλήθεια είναι ότι ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματά μου είναι ο συγκεντρωτισμός! Είναι και η μόνιμη παρατήρηση στις αξιολογήσεις της Τράπεζας, όλα τα χρόνια που δουλεύω! Θέλω να έχω τον έλεγχο των πάντων, όχι τόσο για να μπαίνω στα «χωράφια» των άλλων, όσο γιατί έχω την ανάγκη να ξέρω γιατί και πως γίνεται κάθε τι σε αυτό που κάνω και έχω αναλάβει. Από την άλλη, μην γελιόμαστε, είμαι πολύ νέος στον χώρο και βρίσκομαι στα πρώτα μου βήματα στον κινηματογράφο. Ως εκ τούτου, δεν έχω την δυνατότητα να κερδίσω ακόμα την εμπιστοσύνη μίας μεγάλης εταιρείας παραγωγής που θα πιστέψει σε μένα και θα αναλάβει να οργανώσει την δημιουργία μου. Μέχρι να γίνει αυτό, τα κάνω εγώ.

Ποιους καλλιτέχνες θαυμάζεις;

Δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο να σου πω την αλήθεια. Εγώ μεγάλωσα με ταινίες του Hollywood και μόνο! Είμαι μεγάλος fan του Αμερικάνικου κινηματογράφου αλλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω σκηνοθέτη ατομικά, μπορώ να ξεχωρίσω ταινίες διαφόρων σκηνοθετών. Έχω μία αδυναμία στον Alfred Hitchcock ως καινοτόμο στις ταινίες τρόμου, στον Tim Burton που με εκφράζει απόλυτα η σκοτεινή οπτική του και γενικά όσους κρατούν μία δική τους αισθητική και τολμούν να κάνουν το καινούργιο. Δεν μου αρέσουν οι αντιγραφές και τα αναμενόμενα. Η ψυχαγωγία βρίσκεται στο un-expected, στο απρόοπτο και στην ανατροπή!

Έχουν αξία όλα όσα κάνουμε αν δεν τα μοιραζόμαστε; Εσύ, με ποιους επιλέγεις να τα μοιράζεσαι;

Η τέχνη για μένα έχει δύο παραμέτρους. Είναι η προσωπική έκφραση και η ψυχαγωγία του κόσμου. Εάν δεν μοιράζεσαι την δημιουργία σου με τον κόσμο τότε καλύτερα να μην ασχολείσαι με τον κινηματογράφο ή το θέατρο. Από τα αρχαία χρόνια αν το σκεφτείς, το θέατρο ήταν η ψυχαγωγία του κόσμου. Κανείς δεν έφτιαχνε κάτι για τον εαυτό του. Τα μηνύματα και η έκφραση θα πρέπει να απευθύνονται στον κόσμο, στο κοινό και να κρίνεσαι από αυτό. Η κρίση σε κάνει καλύτερο, σε ωριμάζει, σου δίνει δύναμη να δουλέψεις περισσότερο την επόμενη φορά. Εγώ προσωπικά θέλω να μοιραστώ κάθε δημιουργία μου με όλο τον κόσμο, είτε αυτό μου στοιχίσει είτε όχι.

Δείτε την διαφήμιση που έγινε για την Unesco εδώ.