Πριν μερικά χρόνια τέτοια εποχή που ο καιρός ανοίγει, πήγαινα για τρέξιμο στους πρόποδες του Λυκαβηττού. Ειδικά όταν ανακάλυψα ένα συγκεκριμένο δρομάκι-διαδρομή, ο λόφος έγινε ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ απογευματινός προορισμός.

Η πιο όμορφη ώρα είναι όταν δύει ο ήλιος γιατί από εκεί ψηλά βλέπεις την πόλη να αλλάζει χρώματα, το Περιστέρι γίνεται ροζ και η Νέα Ιωνία πορτοκαλί. Μυρίζεις από τα σπίτια του περιφερειακού μυρωδιές ετοιμασίας βραδινού και συναντάς κουρασμένους νεαρούς που μετά το γραφείο έβγαλαν βόλτα το κουτάβι τους ώστε ξεμουδιάσουν και οι δύο νεαροί μαζί.

Σε τέτοιες βόλτες – τρέξιμο έχω σκεφτεί πολλά πράγματα. Σκέφτομαι τους μυς στο σώμα και στα πόδια μου, συμπονώ τα κρακς του αυχένα μου και αναπολώ τις εποχές που διένυα αποστάσεις με την άνεση και την χάρη ενός χαρτιού που το έχει πάρει το αεράκι. Ανάλαφρη και χαριτωμένη. Σκέφτομαι πως δεν είμαι πια ανάλαφρη και χαριτωμένη. Πως δεν τρέχω με κάποιον αρμονικό συγχρονισμό και πως περισσότερο μοιάζω με πάπια που κάποια κατάρα την κάνει fastforward και slow, εναλλασσόμενα. Αλλά παραμένει να αγαπώ να τρέχω. Αγαπώ τις αλλαγές της αναπνοής μου, ακούω στο κεφάλι μου τους χτύπους της καρδιάς μου και νιώθω ότι τα παράπονα των μυών μου μου θυμίζουν ότι ΖΩ!

Η ιστορία μου με το τρέξιμο ξεκινάει από το γυμνάσιο όταν στο μάθημα της γυμναστικής το ζέσταμα ήταν γύροι στο διπλανό γήπεδο ποδοσφαίρου. Δεν ήθελα να σταματήσω, γιατί η σουηδική που ακολουθούσε ήταν πολύ βαρετή. Μου αρεσε να βλέπω τα βήματα μου, τα παπούτσια μου, μια το αριστερό μια το δεξί και την ίδια στιγμή να σκέφτομαι το αγόρι που μου αρέσει.

Αργότερα ως ενήλικη, εργαζόμενη και φοιτήτρια μαζί, έτρεχα στο γυμναστήριο, ανακάλυπτα ότι δεν έχω τις ίδιες αντοχές και σκεφτόμουν το αγόρι που μου αρέσει. Τα παπούτσια δεν με ένοιαζαν πια τόσο, με ένοιαζε να προλάβω να κάνω το μισάωρο μου ώστε μετά να κάνω μερικούς κοιλιακούς και την προπόνηση στο kickbox. Μετά να πάω να κάνω ντους κλπ κλπ.

Χρόνια δουλειάς μετά, έτρεξα πολλά χιλιόμετρα για να διώξω το άγχος. Μετά το τρέξιμο ένιωθα τις ενδορφίνες να εκλύονται στον οργανισμό μου και εγώ να θέλω να χαμογελάω. Ίσως είναι και λίγο αυθυποβολή. Αλλά εγώ περνούσα καλά μ αυτό. Έτρεχα ακόμα και στις διακοπές στην παραλία. Και έτρεξα πολύ. Μια μικρή εξάρτηση με το τρέξιμο η οποία διακόπηκε απότομα από έναν τραυματισμό στο ισχίο. Και δυό χρόνια όχι τρέξιμο. Έβλεπα τα παπούτσια μου να εναλλάσσουν το βήμα τους αργά και για κάμποσο καιρό με πατερίτσες. Και πώς να σκεφτείς έτσι ένα αγόρι;

Μερικά χρόνια μετά, φέτος τον χειμώνα, απέκτησα τον δικό μου διάδρομο στο γραφείο. Με την άδεια του γιατρού ‘’τρέξιμο αλλά όχι σε ανώμαλο έδαφος’’. Κλειστός, πίσω από το banner του site περιμένει υπομονετικά να τελειώσει η μέρα, να φύγουν τα κορίτσια και εγώ να τον αποκαλύψω, να βάλω τα πορτοκαλί Nike μου και να χαθώ τρέχοντας στις σκέψεις μου. Για αξεσουάρ έχει από ένα μπλε 3κιλο βαράκι σε κάθε πλαϊνή θήκη του για να τα κρατάω στο ζέσταμα και προχτές σκέφτηκα πως μοιάζουν με σκουλαρίκια. Τον ονόμασα Γρηγόρη.

Τρέχω πλέον 6 χιλιόμετρα σχεδόν δυο τρεις φορές την εβδομάδα. Πονάω παντού, πονούν μέχρι και τα μαλλιά μου. Δεν μπορώ να ελέγξω την ανάσα μου, είναι σαν να μου φωνάζει ΄΄γέρασες!΄΄ ο ίδιος μου ο εαυτός. Με πιέζω αλλά με καμαρώνω όταν τα καταφέρνω. Μα το αγαπάω το τρέξιμο. Είναι σκληρό και δύσκολο αλλά αν το αγαπάς σου γυρίζει την αγάπη του. Αυτές τις μέρες θα ξανατρέξω στον Λυκαβηττό, μετά από έξι χρόνια. Για λίγο. Να δω την πόλη. Και στις διακοπές θα πάω να τρέξω στο γήπεδο που είναι δίπλα στο παλιό Γυμνάσιο. Να εναλλάσσω τα βήματα μου και να σκέφτομαι το αγόρι που μου αρέσει.