Συζητούσα πρόσφατα με μία φίλη (το όνομα της οποίας σκοπίμως δεν αναφέρω, γιατί φοβάμαι ότι θα μου ζητήσει μερίδιο απ’ τα δικαιώματα, όταν αυτό το post γίνει ταινία) για την «it’s complicated» σχέση της. Που δεν είναι ακριβώς σχέση -με τον συμβατικό όρο της λέξης- γιατί καμιά φορά μπορεί να περάσουν μεγάλα χρονικά διαστήματα χωρίς να έχει καμία επικοινωνία με «τον δικό της». Αφήνω στην άκρη (τουλάχιστον για σήμερα) την κουβέντα σχετικά με το τι είναι σχέση για τον καθένα από εμάς και δεν θ’ αναλύσω πάλι ότι η ζωή φέρνει στα πόδια μας αυτό που μπορούμε ν’ αντέξουμε και να διαχειριστούμε, γιατί αυτό που μ’ έβαλε περισσότερο σε σκέψεις απ’ αυτή μας την συζήτηση είναι ότι, ενώ η ιστορία τους μετράει ήδη κάποια χρόνια, εκείνος δεν την έχει πει ποτέ «σ’ αγαπώ». Ούτε κι εκείνη του το έχει πει. Και κάπως έτσι, ερχόμαστε στο αρχικό μου ερώτημα για την δυσκολία μας να πούμε αυτές τις τρεις συλλαβές.

Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να συμφωνήσουμε πως το να δυσκολεύεσαι ν’ αρθρώσεις τις συλλαβές αυτές, δεν σημαίνει πως δεν νιώθεις το συναίσθημα που περιγράφουν (όπως ακριβώς το να δυσκολεύεσαι να πεις «δεσοξυριβοζονουκλεϊνικό οξύ» δεν σημαίνει ότι δεν ξέρεις πως μιλάμε για το DNA!). Μπορεί να νοιάζεσαι πάρα πολύ για τον άλλον αλλά να μην έχεις τρόπο να το διατυπώσεις με λέξεις. Οφείλουμε επίσης, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, να παραδεχτούμε ότι, γενικά, μας είναι δύσκολο να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας λεκτικά ακόμα και στην οικογένειά μας ή σε φίλους μας. Δεν ξέρω για σένα αλλά, προσωπικά, δεν πιστεύω ότι έχω πει ποτέ στον κολλητό μου ότι τον αγαπάω –τουλάχιστον όχι νηφάλιος- παρ’ όλο που πιστεύω ότι του το δείχνω συχνά με διάφορους τρόπους! Έχοντας αυτό υπ’ όψιν, δεν φαίνεται τόσο παράλογο το ότι, το να ομολογήσεις στον άνθρωπο με τον οποίο είσαι ερωτευμένος, τα συναισθήματά σου, μπορεί να είναι ενδεχόμενο πιο τρομακτικό και από το να πας σε συναυλία εντεχνο-εναλλακτικού καλλιτέχνη (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε).

Το πρώτο που, σαφώς, σε φοβίζει είναι το ενδεχόμενο εσύ να «ξεδιπλώσεις τα φύλλα της καρδιάς σου», να παραδεχτείς πώς νιώθεις, να εκτεθείς όσο δεν πάει  και να μην λάβεις μία απάντηση που να σου επιβεβαιώσει ότι και η άλλη πλευρά νιώθει το ίδιο. Ή, ακόμα χειρότερα, να πάρεις σαν απάντηση κάτι του στυλ «κι εμένα μ’ αρέσει να περνάω χρόνο μαζί σου» που θα σε κάνει να θες να δώσεις ένα βασανιστικό τέλος στη ζωή σου –ίσως πηγαίνοντας στη συναυλία του ανώνυμου καλλιτέχνη από πάνω. Δεν λέω, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο τα συναισθήματα να είναι μονόπλευρα αλλά η ένστασή μου είναι ότι, δυστυχώς, δεν υπάρχει πιο εύκολος τρόπος για να το διαπιστώσεις. Εκτός αυτού, όσο μεγάλος κι αν είναι ο φόβος της απόρριψης, η λογική λέει ότι όταν εκφράζεις σε κάποιον τα συναισθήματά σου (ναι, ξέρω, έβαλα λογική και συναισθήματα στην ίδια πρόταση),  το κάνεις γιατί νιώθεις την ανάγκη να τα εκφράσεις και όχι, απαραίτητα, επειδή ελπίζεις σε μια κάποια ανταπόδοση και γι’ αυτό δεν θα έπρεπε ποτέ να πιέσεις μια τέτοια κατάσταση. Η ανταπόδοση είναι παράπλευρη… ωφέλεια.

Σίγουρα όμως, δεν φταίει μόνο το γεγονός ότι η σκέψη της απόρριψης σου παγώνει το αίμα περισσότερο και απ’ τα ζόμπι του Walking Dead για το ότι διστάζεις να πεις σε κάποιον ότι τον αγαπάς. Δεν ξέρω πώς ακριβώς έχει προκύψει αυτό, αλλά ειδικά τα τελευταία χρόνια, δεν είναι λίγοι αυτοί που συνδυάζουν μέσα στο μυαλό τους το «σ’ αγαπώ» με μια παραδοχή ότι η όποια σχέση τους μ’ έναν άλλον άνθρωπο έχει σοβαρέψει επικίνδυνα. Αν είσαι ένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους, το μόνο που έχω να σου πω είναι ότι το φυσικό συνεπακόλουθο του «σ’ αγαπώ» δεν (είναι λογικό να) είναι το «θες να με παντρευτείς». Μπορεί να σε τρομάζει η δέσμευση, μπορεί να σε τρομάζει και η σχέση αλλά –κρατήσου γιατί μπορεί να πέσεις απ’ τα σύννεφα μ’ αυτό που θα σου πω- αυτά τα δύο δεν είναι απαραίτητο να πηγαίνουν πάντα μαζί: μπορεί ν’ αγαπάς κάποιον με τον οποίο δεν έχεις σχέση και να έχεις σχέση με κάποιον που δεν αγαπάς!

Το οποίο μου υπενθυμίζει ότι, συχνά, δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε κι εμείς οι ίδιοι ότι στ’ αλήθεια αγαπάμε έναν άνθρωπο. Δεν είναι μόνο ότι είμαστε ερωτευμένοι μ’ αυτόν τον άνθρωπο ούτε ότι νοιαζόμαστε πολύ γι’ αυτόν και θέλουμε να είναι καλά ούτε ότι νιώθουμε πως η παρουσία του στην ζωή μας, μας είναι απαραίτητη. Είναι, λίγο πολύ, όλ’ αυτά μαζί και εμείς, φυσικά, δυσκολευόμαστε να το παραδεχτούμε. Το ότι ελάχιστοι από εμάς έχουμε μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον όπου μας ενθάρρυναν από μικρούς να μιλήσουμε ανοιχτά για τα συναισθήματά μας, απλώς επιδεινώνει το ήδη υπάρχον πρόβλημα!

Κλείνοντας, λέω να βάλω μέσα και τον παράγοντα «χρόνο». Καμιά φορά μας πιάνει το άγχος ότι ίσως να είναι πολύ σύντομα για να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας και ότι ίσως θα τρομάξουμε τον άλλον ή ότι τελικά θ’ αποδειχτεί «μάπα το καρπούζι» κι εμείς θα έχουμε εκτεθεί μόνο και μόνο για να φάμε τα μούτρα μας. Σ’ αυτό έχω μόνο ένα πράγμα να πω: δεν υπάρχει σωστός και λάθος χρόνος, δεν υπάρχει ένα «άνωθεν» καθορισμένο νωρίς και αργά και, αν δεν είσαι η Πυθία, δεν έχεις τρόπο να προβλέψεις αν κάτι αξίζει ή όχι. Το μόνο που μπορείς να κάνεις λοιπόν, είναι να είσαι ειλικρινής για να είσαι εσύ εντάξει με τον εαυτό σου και, από εκεί και πέρα… όσο αντέχει ο καθένας. Στην τελική, δεν θα σκας και γι’ αυτό!