-Το ξέρεις οτι είσαι γυναίκα της ζωής μου έτσι;

-Καλέ τι λες; Τρελάθηκες;

–Ε πώς; Σε βλέπω το λιγότερο οχτώ ώρες την ημέρα, πολλές παραπάνω από όσες βλέπω την γυναίκα μου, με βλέπεις αγουροξυπνημένο, πολλές φορές πίνουμε μαζί τον πρώτο καφέ της μέρας, με βλέπεις νευριασμένο, θυμωμένο, χαρούμενο, λυπημένο, εμφανίζονται δυσκολίες στην δουλειά και τις αντιμετωπίζουμε μαζί, θα συμβεί κάτι ξαφνικό στην διάρκεια της μέρας και θα το μάθεις πρώτα εσύ και μετά η οικογένεια μου και οι φίλοι μου, θα με δεις να είμαι κάπως και θα με ρωτήσεις τι έχω, κι όταν θα έρθει η στιγμή που θα με πάρει η γυναίκα μου να μου πει οτι είναι έγκυος εσύ θα με ακούσεις πρώτη να ουρλιάζω από χαρά.

-‘Ετσι όπως το θέτεις…

– Το θέτω έτσι όπως είναι. Δεν είσαι η γυναίκα της ζωής μου, αλλά είσαι γυναίκα της ζωής μου. Και όσο και να μην με συμπαθείς είμαι κι εγώ άντρας της ζωής σου.

Αυτά μου είχε πει ο προϊστάμενος μου πριν δέκα χρόνια. Και είχε δίκιο. Όσο και να μην τον συμπαθούσα,-καλά όχι πάντα, αλλά συχνά- ήταν άντρας της ζωής μου και ήμουν γυναίκα της ζωής του. Με την απλή όσο και σύνθετη έννοια που κάποιος είναι άνθρωπος του άλλου για όσο κρατάει μια συνεργασία. Πέντε μέρες την βδομάδα, επί οχτώ ώρες τη μέρα χωρίς τις υπερωρίες, τρώει ο ένας στην μάπα τον άλλο. Είναι στον ίδιο χώρο, στον ίδιο χρόνο. Βλέπει ο ένας τον άλλο με χειμωνιάτικα, με καλοκαιρινά, με παλιό κούρεμα, με νέο κούρεμα, με πετυχημένο χτένισμα, με αποτυχημένο χτένισμα. Βλέπει ο ένας τον άλλο να έχει σχέση, να χωρίζει, να είναι μαλωμένος, να είναι συμφιλιωμένος, να μην έχει λεφτά, να έχει λεφτά, να έχει όρεξη για πλάκα, να μην έχει κέφι για τίποτα, να βήχει, να του τρέχουν οι μύξες, να αρρωσταίνει, να περιμένει πώς και πώς την άδεια του, να βρίζει που γύρισε απο την άδεια του. Να έχει προβλήματα που θα τα μοιραστεί με τον άλλο γιατί «έσκασα, κάπου να τα πω», να μοιράζεται κάτι σημαντικό γιατί «θα το πω σε εσένα, δικός μου άνθρωπος είσαι», να βρίζει με τον άλλο τους υπόλοιπους συναδέλφους. Για πέντε μέρες την βδομάδα συμφωνούν, διαφωνούν, μαλώνουν, τα ξαναβρίσκουν, πίνουν καφέ μαζί, ίσως και καμιά μπύρα, αγωνιούν μαζί, συμπαθιούνται, αντιπαθιούνται. Και για αυτό είναι η γυναίκα ή ο άντρας της ζωής του άλλου.

Τον τελευταίο καιρό έχω δεκαπέντε άντρες της ζωής μου. Τριάντα @ρχίδια με την κυριολεκτική έννοια. Μία μου και όλοι τους. «Τυχερή», λένε οι φίλες μου. «Όχι πάντα», λέω εγώ. Θα μου πουν «έκανες κάτι; Φαίνεσαι διαφορετική», όταν από καστανή θα έχω γίνει πλατινέ. Θα με ρωτήσουν σαράντα φορές που έχω βάλει το σελοτέιπ ενώ θα το έχουν βάλει εκείνοι σε οποιοδήποτε απίθανο μέρος. Θα αργήσουν να έρθουν γιατί «έχει μπάλα» ή γιατί «κάτι έπαθε η γαμωμηχανή». Δεν θα καταλάβουν γιατί έχω νεύρα επειδή αργεί να μου απαντήσει ο άλλος. Θα μιλάνε για κάποια αποκαλώντας την «γκόμενα» και θα τους διορθώνω λέγοντας τους «ΚΟΠΕΛΑ». Θα μου λένε «έλα ρε μαλάκα», και θα τους κουνάω υποτιμητικά το κεφάλι.

Αλλά από την άλλη καταλαβαίνουν πια πότε τα νεύρα είναι από την περίοδο και όχι επειδή αργεί να μου απαντήσει ο άλλος, και όταν έχω περίοδο μου συμπεριφέρονται σαν να είμαι άρρωστη χωρίς να παραλείπουν βέβαια το «έλα ρε μαλάκα». Από την άλλη θα μου εξηγήσουν γιατί ένας άντρας μπορεί να φέρεται σαν μαλάκας και θα τους εξηγήσω γιατί μια γυναίκα μπορεί να φέρεται σαν μαλάκω. Θα τύχει να πιούμε σαν άντρες, αλλά και να με ρωτήσουν αν «παχαίνει αυτό;» που τρώνε. Καμιά φορά θα με ρωτήσουν τι δώρο να πάρουν στην «γκόμενα» που έγινε «κοπέλα» και θα τους ρωτήσω τι να απαντήσω στον άλλο που απάντησε μετά από πέντε ώρες. Και αρκετές φορές θα πούμε ιστορίες από τον στρατό εκείνοι, από το κέντρο αισθητικής εγώ. Θα πουν «θέλω ξύρισμα» και θα πω «κι εγώ». Θα με δουν καμιά φορά βαμμένη και φτιαγμένη και θα κάνουν «ωωωωωωωωω» σαν δεκαπεντάχρονα που πειράζουν την συμμαθήτρια  και θα τους δω κι εγω καμία φορά με πουκάμισο και θα τους πω «να φοράς πιο συχνά πουκάμισο σου πάει», και θα απλώσουν το χέρι για να τους γυρίσω τα μανίκια. Και θα μου πουν «ευχαριστώ ρε», κι εγω θα τους κουνάω υποτιμητικά το κεφάλι.

Θα μαλώσουμε για πράγματα σοβαρά και ανούσια, για πράγματα σημαντικά για μια γυναίκα και ασήμαντα για έναν άντρα. Και θα τα ξαναβρούμε. Μέχρι να ξαναμαλώσουμε για πράγματα σημαντικά για έναν άντρα και ασήμαντα για μια γυναίκα. Και θα τα ξαναβρούμε. Και θα ξαναμαλώσουμε, για τον Ολυμπιακό. Και θα τους πω «άντε γεια, με ανώμαλους δεν μιλάω» και θα μου πούνε «έλα ρε μαλάκα».