Συναντήσαμε την Άρτεμη Γρύμπλα στην Quinta. Μας κέρασε τον πιο ωραίο καφέ και μας μίλησε για το θέατρο, το παρόν και το μέλλον. Με ειλικρινές, φωτεινό βλέμμα, με δημιουργική διάθεση και γενναιοδωρία, με προσδοκίες που κινητοποιούν και γεμίζουν ελπίδα. Μεγάλες και μεσαίες.
Η παράσταση Μεσαίες Προσδοκίες «δεν είναι αυτό που περιμένεις». Τι είναι; Είναι μία ιστορία μίας κυρίας, η οποία έχει ένα ενεχυροδανειστήριο με το όνομα “Μεσαίες Προσδοκίες” κατά το έτος 2031 και ενώ κανείς πια δεν χρειάζεται να δανειστεί χρήματα, γιατί βρισκόμαστε σε φάση οικονομικής ακμής. Εκείνη για να προσελκύσει κόσμο στο κατάστημά της, διοργανώνει ένα πάρτυ και εμείς συναντάμε το ενεχυροδανειστήριο εκείνη τη βραδιά. Δεν έρχονται όμως αυτοί που έπρεπε να έρθουν, αλλά κάποιοι άλλοι. Δεν ξέρω αν μπορώ να πω περισσότερες λεπτομέρειες γιατί θα χαλάσω την έκπληξη.
Ακούγεται αστείο. Είναι αστείο. Είναι εξωπραγματικό, περίεργο και αστείο.
Οι προσδοκίες τελειώνουν ποτέ; Όχι. Υπάρχει μία ωραία φράση στο έργο που λέει πως «δεν είμαστε τίποτα από αυτά που νομίζουμε ότι είμαστε. Ούτε το τι δουλειά κάνουμε, ούτε το τι φοράμε, αλλά είμαστε οι προσδοκίες μας». Δεν τελειώνουν ποτέ. Πάντα κάτι θέλεις, πάντα σε κάτι ελπίζεις. Και αλίμονο αν τελείωναν. Τι θα κάναμε μετά; Δεν είναι στην φύση του ανθρώπου η πληρότητα.
Το έργο διαδραματίζεται στο μέλλον. Πως το φαντάζεσαι; Δεν νομίζω ότι θα έχει πολλές διαφορές από αυτό που ζούμε σήμερα. Ελπίζω να είμαστε σε καλύτερη οικονομική κατάσταση και με καλύτερες κοινωνικές δομές. Στην παράσταση το μέλλον παρουσιάζεται πολύ διαφορετικά! Και αυτό έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Μιλάει για κάποιους όρους πραγματικότητας γνώριμους, οι οποίοι όμως, είναι πιο σκληρά δοσμένοι. Για παράδειγμα υπάρχει η “κάρτα διαβιώσεως του καθεστώτος”. Πρόκειται για μια κάρτα με την οποία κάνεις όλες τις συναλλαγές σου και ελέγχεται πλήρως από το καθεστώς και καθορίζει στην ουσία το ποιος είσαι. Είναι τρομακτικό, αλλά δεν είναι και πάρα πολύ μακρινό. Ούτως ή άλλως, ούτε το 2031 είναι πολύ μακριά. Εμείς, η οικογένεια που έχει το ενεχυροδανειστήριο, είμαστε μία ιδιαίτερη οικογένεια. Ο χαρακτήρας ο δικός μου, που είναι άνεργος, έχει υιοθετηθεί από αυτήν την οικογένεια και δουλεύει στην επιχείρηση. Αυτός είναι ο τρόπος της συγκεκριμένης κοινωνίας για την αντιμετώπιση της ανεργίας.
«Αν δεν ήσουν αυτή που είσαι, ποια θα ήθελες να είσαι;» Δεν ξέρω! Δεν λέω τι λέω στο έργο, γιατί όλοι οι χαρακτήρες απαντούν κάποια στιγμή σ΄ αυτό το ερώτημα. Μάλλον θα ήθελα να είμαι μία γυναίκα που να έχει εμπνεύσει κάποια δημιουργία!
Ποιο κομμάτι από το κείμενο του έργου σου αρέσει περισσότερο; Το πιο αγαπημένο μου είναι στο τέλος του έργου και δεν μπορώ να το αποκαλύψω. Μ΄ αρέσει πολύ αυτή η φανταστική κοινωνία που παρουσιάζει. Έχει πολύ ενδιαφέρον.
Πως είναι η εμπειρία του παιδικού θεάτρου με την παράσταση Η Μάγια στην Ονειροχώρα; Είναι βάλσαμο. Μ΄ αρέσει πάρα πολύ. Τα παιδιά εκφράζουν τα πάντα αμέσως. Είναι αναζωογονητικό. Η Μάγια δεν ξέρει τι είναι ο φόβος, είναι ατρόμητο κορίτσι. Το όνειρό της είναι να γίνει μάγισσα και πρέπει για να το καταφέρει, να ξεπεράσει τον μεγαλύτερό της φόβο. Έτσι, ταξιδεύει στην Ονειροχώρα για να μάθει τι είναι φόβος και να τον ξεπεράσει. Στο ταξίδι αυτό βοηθάει και τους κατοίκους της Ονειροχώρας να απελευθερωθούν από τα μάγια του Εφιάλτη.
Τι σου αρέσει στην δουλειά σου; Μου αρέσει η ασταμάτητη αναζήτηση. Μόλις τελειώνει κάτι, ξεκινάει αμέσως ένα άλλο ταξίδι. Μου αρέσει που σε κάθε παράσταση ανακαλύπτεις κάτι. Νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτήν την ωραία, δημιουργική αγωνία που σου προκαλεί το θέατρο. Αυτό που ταυτόχρονα με κάνει να αγωνιώ, μου αρέσει γιατί με κινητοποιεί.
Πες μας για την Quinta! Η Quinta είναι ένα πολύ ωραίο μικρό μπαρ στο Θησείο το οποίο λειτουργεί εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο και είναι το νέο πολυαγαπημένο μου μέρος. Είμαστε μαζί με τον Γιώργο Σύρμα και προσπαθούμε να κάνουμε ότι καλύτερο γίνεται για τους φίλους μας και όλους όσους έρχονται!
Τι σε χαλαρώνει; Ο Ξάπλας και οι βόλτες που πάμε! Η οικογένειά μου και η καινούργια μπέμπα που έχει έρθει είναι το καλύτερο μου! Επίσης, μου αρέσει πολύ να διαβάζω.
Ποιο είναι το τελευταίο ωραίο βιβλίο που διάβασες; Το 32 Δεκέμβρη της Κατερίνας Έσσλιν. Μικρά, απολαυστικά διηγήματα. Το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Επόμενα σχέδια; Επόμενα σχέδια για του χρόνου πια. Συζητάω διάφορα. Κυρίως με παιδιά που έχουμε συνεργαστεί και στο παρελθόν και θέλουμε να δημιουργήσουμε εμείς τις συνθήκες για να δουλέψουμε.
Συμβαίνει πολύ αυτό τώρα τελευταία. Όταν οι μεγάλοι οργανισμοί δεν ανοίγουν τις πόρτες τους σε νέους ανθρώπους, η ανάγκη του να δουλέψεις δεν μπορεί να καλυφθεί διαφορετικά. Είναι δημιουργική ανάγκη, όχι ανάγκη ματαιοδοξίας. Δεν είναι η αδράνεια στην φύση του επαγγέλματος μας. Έχουμε επιστρέψει σε μία συνθήκη που κοιτάμε τι μπορούμε να κάνουμε με τους ανθρώπους που επικοινωνούμε. Οι δυσκολίες είναι απεριόριστες, αλλά η χαρά που παίρνεις πολλές φορές από αυτό δεν συγκρίνεται με τίποτα.
Συγγραφέας: Νικόλας Ανδρουλάκης Σκηνοθέτης: Νικόλας Ανδρουλάκης Παίζουν: Λένα Γιάκα, Στέφανος Μουαγκιέ, Άρτεμις Γρύμπλα, Ναταλία Δήμου, Κωνσταντίνος Πλαγιανός, Δώρα Παρδάλη, Νικόλας Ανδρουλάκης
Κείμενo έργου: Σταύρος Στάγκος, Περσέας Αρκομάνης, Έρση Νιαώτη, Κώστας Παντελιάς Σκηνοθεσία παράστασης: Σταύρος Στάγκος Σκηνικά έργου: Κωνσταντίνος Ζαμάνης Κοστούμια παράστασης: Βασιλική Σύρμα Χορογράφος: Στέλλα Κρούσκα Μουσική παράστασης: Μαρίνα Χρονοπούλου Παίζουν (αλφαβητικά): Βαγγέλης Αμπατζής, Περσέας Αρκομάνης, Άρτεμις Γρύμπλα, Κώστας Παντελιάς, Βαγγέλης Στρατηγάκος, Βαλέρια ΧριστοδουλίδουΕυχαριστούμε την Quinta για την φιλοξενία της συνέντευξης και της φωτογράφισης.
