Πόσες φορές έχουμε προσπαθήσει να κάνουμε διατροφή και σαμποτάρουμε τον ίδιο μας τον εαυτό; Υπάρχουν μοτίβα στη διατροφική μας συμπεριφορά, βαθιά ριζωμένα στον εγκέφαλό μας, που μας οδηγούν σε συγκεκριμένες ενέργειες. Είναι απλά συνήθειες που μέσα στα χρόνια μάθαμε (ή μας τις έμαθαν) και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε:
- «αφού έχω αρχίσει να τρώω νιώθω πως δεν μπορώ να σταματήσω» και δεν είσαι ο μόνος. Πολύς κόσμος αισθάνεται έτσι και μάλιστα οι περισσότεροι από αυτούς, δεν μπορούν να σηκωθούν από το τραπέζι αν δεν έχουν φτάσει σε σημείο να ξεκουμπώσουν το κουμπί από το παντελόνι τους. Χρειάζεται να μας θυμίσω την πίεση που έχουμε δεχτεί να καθαρίσουμε το πιάτο μας; Η τελευταία μπουκιά είναι η δύναμή σου έλεγε η μητέρα μου και αυτό με στοιχειώνει ακόμα. Για να μη μιλήσουμε για τις τύψεις για τα καημένα τα παιδάκια που πεινάνε και εμείς πετάμε φαγητό (είναι να απορεί κανείς που έγινα διαιτολόγος;). Στο θέμα μας όμως, αυτή η συνήθεια δε μας βοηθάει, όχι μόνο στο να διατηρήσουμε το διατροφικό μας πλάνο, αλλά και στο να έχουμε ένα υγιές στομάχι. Για να την καταπολεμήσουμε είναι σημαντικό να μη χάνουμε γεύματα μέσα στην ημέρα, ώστε να μη φτάνουμε πολύ πεινασμένοι στο κυρίως γεύμα και να γνωρίζουμε πως δε θα κάνουμε 10 ώρες μέχρι το επόμενο. Από εκεί και έπειτα, πρέπει να ακούμε το σώμα μας και να φτάσουμε σε μια «συνειδητή» διατροφή, στην οποία τρώμε μόνο όποτε και όσο πεινάμε. Αφήνουμε λοιπόν, συχνά κάτω το πιρούνι και δίνουμε χρόνο για να αντιληφθούμε τα σημάδια του κορεσμού. Αναρωτιόμαστε αν χρειαζόμαστε κι άλλο και συνεχίζουμε σιγά σιγά.
- «όταν στεναχωριέμαι/ αγχώνομαι/ πιέζομαι κλπ. τρώω ή δεν τρώω». Το σενάριο χιλιοειπωμένο. Οι γονείς μας φταίνε και πάλι, λυπάμαι. Από το άστο το παιδί να φάει ό,τι θέλει έχει εξετάσεις, μέχρι το μη στεναχωριέσαι θα σου πάρω εγώ μια σοκολάτα, μια ολόκληρη γενιά (μπορεί και δύο) κάνει δίαιτα. Πρέπει να σημειώσουμε ότι ακόμα και τα άτομα που δεν τρώνε όταν είναι στεναχωρημένα, είναι πολύ πιθανό να κάνουν κάποιο υπερφαγικό επεισόδιο όταν περάσει η μπόρα. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να ανεξαρτητοποιήσουμε τα συναισθήματά μας από τη διατροφή μας. Το πιο σημαντικό είναι να βρούμε κάποιον άλλο τρόπο να διαχειριζόμαστε την όποια κρίση ή ακόμα και την ευτυχή στιγμή μας. Να συνειδητοποιήσουμε ότι με το φαγητό δε λύνουμε τίποτα και ότι το να χαλάσουμε τη δίαιτά μας είναι απλά αυτοκαταστροφικό.
- «δεν τρώω αλλά τσιμπολογάω». Το έχουμε ξαναπεί, τα μικρά και συχνά γεύματα δεν είναι ένα συνεχές τσιμπολόγημα. Συχνά η ανησυχία ή και η βαρεμάρα μας οδηγούν σε μια κατάσταση συνεχούς φαγητού χωρίς να κάνουμε γεύματα κανονικά. Καλό είναι τα γεύματα να είναι ξεκάθαρα και διακριτά μεταξύ τους. Στο σύνολο της ημέρας το ιδανικό είναι να τρώμε μέχρι 6 φορές με κενό ανάμεσα στα γεύματα 2-3 ώρες. Ένα ημερολόγιο καταγραφής του τι καταναλώνουμε θα μας βάλει στη θέση μας.
- «όλη μέρα μένω νηστικός και το βράδυ τρώω τα πάντα». Ίσως βέβαια, ακριβώς επειδή έχουμε μείνει νηστικοί να τρώμε τα πάντα το βράδυ. Είναι διπλή η εξήγηση. Πρώτον τρώμε επειδή έχουμε ξελιγωθεί και δεύτερον τρώμε επειδή θεωρούμε πως μας αξίζει, εφόσον τόσες ώρες μείναμε χωρίς φαγητό. Κάτι τέτοιο όμως, πιθανώς να αυξάνει το βάρος μας, διότι όλη τη μέρα ο μεταβολισμός κοιμάται και το βράδυ ο οργανισμός δεν μπορεί να διαχειριστεί όλη αυτή την τροφή. Συνήθως, μέσα στη μέρα δεν πεινάμε γιατί έχουμε βάλει τον οργανισμό μας σε άλλο mode και προέχουν άλλα πράγματα πχ. δουλειά., ενώ το βράδυ επιτρέπουμε στις φυσιολογικές βιολογικές μας λειτουργίες να επανέλθουν. Μήπως ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να προσέχουμε λίγο παραπάνω τον εαυτό μας και να του αφήσουμε το ανθρώπινο περιθώριο να πεινάει και να το εκδηλώνει μέσα στη μέρα;
