Ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες και σεναριογράφους του 21ου αιώνα, έχει φροντίσει να μας αποδεικνύει με κάθε ευκαιρία πως δεν αξίζει κάποιος να μένει στις ταινίες του(οι οποίες είναι γαμάτες μία ή άλλη) μα και στις μουσικές του επιλογές. Γενικά, δεν είμαι άνθρωπος που θα δώσει credits σε κάποιο σκηνοθέτη απλώς γιατί η μουσική ήταν καλή, πρέπει να είναι εξαιρετική. Γιατί αν το παρατηρήσεις λίγο καλύτερα, στα θρίλερ δε κλείνεις ποτέ μάτια αλλά αφτιά (σχεδόν σε άκουσα εσένα που διαφώνησες και δεν είσαι μέτρο σύγκρισης, καλησπέρα). Ο Nolan είναι λοιπόν, από τους εκλεκτούς που οι μουσικές επιλογές που έχει κάνει όχι μόνο ταιριάζουν με το σενάριο, μα θα έλειπαν αν δεν ήταν εκεί.
Οι ταινίες του Nolan είναι βαθιά ριζωμένες σε φιλοσοφικά, κοινωνικά, και ηθικά ζητήματα καθώς και στην έρευνα της θνητότητας, την δημιουργία του χρόνου και στην ελατή φύση της μνήμης και της προσωπικότητας. Κοινώς, εξετάζει τα πάντα που απασχολούν έναν καθημερινό άνθρωπο, ο οποίος δεν συμβιβάζεται πλέον με την απλή ύπαρξή του, μα ψάχνει να εξηγήσει το κάτι παραπάνω. Οι μουσικές του επιλογές, πηγαίνουν πολύ έντονα από το ατμοσφαιρικό σε ένα πλάνο γεμάτο θυμό. Εξ’ άλλου δεν είναι τυχαίο που υπάρχει μια συνεχής συνεργασία του με τον Hans Zimmer, ο οποίος διακρίνεται για την μουσική μεγαλοφυΐα του μέσα από ήχους ηλεκτρονικής μουσικής σε συνδυασμό με τα κλασσικά παραδοσιακά μοτίβα.
Ο Christopher Nolan ξεκίνησε με το “Following” (1998), το οποίο κέρδισε όλη την προσοχή που χρειαζόταν για το επόμενο, το “Memento” (2000). Από τότε είναι κοντά μας και μας εκπλήσσει κάθε μα κάθε φορά που παράγει ένα καινούργιο έργο. Θέλεις να πούμε μήπως για το Inception; Ή μήπως για τη μόνη ταινία που εύχομαι να ξεχάσω ώστε να μπορέσω να την δω από την αρχή, το «Interstellar»; Ό,τι και να σου πω θα είναι λίγο, γι’αυτό καλύτερα άκου.
Dream is Collapsing – Hans Zimmer (Inception, 2010)
No time for Caution – Hans Zimmer (Interstellar, 2014)
Something in the Air – David Bowie (Memento, 2000)
Why so Serious? – Hans Zimmer (The Dark Knight, 2008)
Blonde – David Julyan (Following, 1998)
Sparks – Coldplay (Insomnia, 2002)
Analyse – Thom York (The Prestige, 2006)
