Στη Ρώμη πας για να χαθείς. Να χαθείς ανάμεσα στα μνημεία, την ιστορία, και στη σύγχρονη στυλάτη καθημερινότητά της. Ενδείκνυται να πας με το ταίρι σου, ιδανικά την άνοιξη (ή το φθινόπωρο) για να την περπατήσεις και να το ευχαριστηθείς. Έτσι πήγα κι εγώ. Η αλήθεια είναι πως εμείς την παραπερπατήσαμε! Το γνωστό mobile app μας μαρτύρησε πως κατά τη διάρκεια του τριήμερου ταξιδιού περπατήσαμε 40 χλμ (ε δεν τα λες και λίγα!). Μέναμε κοντά στο σταθμό Termini, δυστυχώς στην κακόφημη πλευρά του, περιοχή που θεωρείται κέντρο, αλλά δεν είναι το ιστορικό. Οπότε, ρωτώντας και με χάρτες αρχίσαμε την περιήγηση on foot φυσικά. Την πρώτη ημέρα της άφιξής μας, αφού τακτοποιηθήκαμε και πήραμε μια ανάσα, επισκεφθήκαμε το Κολοσσαίο, το Ρωμαϊκό Φόρουμ  και τον Παλατίνο Λόφο. Τα δύο τελευταία, θα σου φαίνονταν κι εσένα αρκετά γνώριμα στο μάτι, καθώς θυμίζουν πολύ αρχαιοελληνική αγορά. Το Κολοσσαίο όμως ξεχωρίζει για την επιβλητικότητά του. Πρόκειται για πολύ ξεχωριστό αρχιτεκτόνημα που αξίζει να το φωτογραφίσεις απ’ όλες τις γωνίες (βολτάροντας στα γύρω στενά θα το δεις πάντα από κάπου να προβάλλει, ανάμεσα σε δέντρα και νέα κτίρια), αλλά και να μπεις μέσα, να το παρατηρήσεις εσωτερικά. Εκεί κάπου μπορεί να θυμηθείς και την ταινία του ‘Μονομάχου’ και τον αδικοχαμένο Ράσελ Κρόου και στη συνέχεια δυστυχώς να συνειδητοποιήσεις πως όλα αυτά δε συνέβησαν μόνο στη μεγάλη οθόνη.. Το βράδυ βολτάραμε στην περιοχή της Πιάτσα Βενέτσια και μείναμε άλαλοι με το Βιτοριάνο, τόσο λόγω του τεράστιου μεγέθους του, όσο και της εντυπωσιακής διακόσμησής του με αγάλματα και φλόγες. Γυρίσαμε σχετικά νωρίς γιατί η επόμενη ημέρα ήταν μεγάλη. Στις 9μιση το πρωί ήμασταν έξω από το Βατικανό και κατά τις 10 συγκεντρωθήκαμε με το υπόλοιπο group και την ξεναγό. Μας μοίρασαν ακουστικά και, προσπερνώντας επιδεικτικά την ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ουρά, μπήκαμε.  Η ξενάγηση διήρκησε περίπου 4μιση ώρες και περιελάμβανε επίσκεψη στα μουσεία του Βατικανού και τη Βασιλική του Αγ. Πέτρου. Βγάλαμε κάλους εν ολίγοις, αλλά άξιζε τον κόπο, καθώς μάθαμε και δυο πράγματα παραπάνω, βρε αδελφέ! Αγάλματα και πίνακες παντού, με κορυφαία τη Σχολή των Αθηνών του Ραφαήλ και φυσικά, την Καπέλα Σιξτίνα με την τοιχογραφία της Δευτέρας Παρουσίας  και τη ζωγραφισμένη οροφή, έργα του Μιχαήλ Άγγελου.  Εντάξει, όλα αυτά μπορεί διαβάζοντάς τα τώρα να σου φαίνονται βαρετά, ειδικά αν δεν έχεις και ιδιαίτερο προσωπικό ενδιαφέρον προς τις τέχνες, αλλά νομίζω πως όποιος κι αν βρεθεί μπροστά από αυτά τα δημιουργήματα, δεν είναι εύκολο να μείνει ασυγκίνητος. Αφού κάναμε ένα μικρό διάλειμμα, κατευθυνθήκαμε προς την Βασιλική του Αγ. Πέτρου. Είναι πόλος έλξης για πολλούς τουρίστες, καθώς πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες εκκλησίες του κόσμου! Η ξενάγηση τελείωσε και σκεφτήκαμε να πάμε μια βόλτα στο Τραστέβερε που ήταν κοντά, να τσιμπήσουμε κάτι και να περπατήσουμε στα γραφικά στενά, που όλοι μας έλεγαν πως θυμίζουν Ψυρρή. Όντως. Πολλή όμορφη γειτονιά και με αρκετούς Ιταλούς πέρα από τουρίστες, οι οποίοι χρησιμοποιούν τα ποδήλατά τους για την καθημερινή τους μετακίνηση. Αφού ανακτήσαμε λίγο δυνάμεις, είχαμε όρεξη να περπατήσουμε στο κέντρο της Ρώμης και να γυρίσουμε τα στενά και τις δημοφιλείς Πιάτσες. Κάναμε και μια στάση στον Τίβερη με τα κανάλια. Δεν τον λες και πεντακάθαρο, αλλά σου εκπέμπει την ποταμίσια αύρα. Στις Πιάτσες λοιπόν. Ξεκινήσαμε με Πιάτσα Ναβόνα και την πανύψηλη Φοντάνα της, όπου είχε πάρα πολύ κόσμο, πιθανόν και λόγω μιας εκδήλωσης – συναυλίας που φαινόταν να ξεκινάει. Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς Πιάτσα ντι Σπάνια, της οποίας τα φημισμένα σκαλιά ανακαινίζονταν. Να σου πω επίσης, πως κάπου εκεί, ανάμεσα στη μία πιάτσα και την άλλη, συναντήσαμε δύο νεόνυμφα ζευγάρια (κανονικά, με νυφικά και κουστούμια) να διασκεδάζουν με street artist, σαμπάνιες και μπουγέλα (πόσο cool). Via del Corso. Η βόλτα σε αυτόν το δρόμο και στα γύρω στενά είναι οργασμός μόδας και στυλ. Οι Ιταλίδες πάντοτε καλοντυμένες σουλατσάρουν στα καταστήματα των πιο γνωστών οίκων μόδας (Gucci, Armani, Vuitton κλπ).  Απλησίαστες τιμές για μια μέση φοιτήτρια ή εργαζόμενη, αλλά υπάρχουν Outlet καταστήματα και ‘στοκατζίδικα’ άλλων επώνυμων brand, όπου μπορεί να νιώσεις ‘ευτυχία’ ψωνίζοντας πιο οικονομικά. Ανάμεσα σε αυτά τα στενά φάγαμε και υπέροχο παγωτό χωνάκι στο χέρι, όταν ήδη είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Τότε σκεφτήκαμε πως ήταν η κατάλληλη ώρα να για να θαυμάσουμε τη Φοντάνα ντι Τρέβι. Ίσως ο μεγαλύτερος συνωστισμός κόσμου που συναντήσαμε, και δικαίως αφού το θέαμα είναι όνειρο! Τα αγάλματα που συνθέτουν τη Φοντάνα είναι απίστευτα μεγάλα και όμορφα σμιλεμένα και σε συνδυασμό με το τρεχούμενο νερό και το νυχτερινό φωτισμό, σε μαγεύουν!  Η τελευταία ημέρα του ταξιδιού μας στη Ρώμη ήταν Κυριακή. Και την Κυριακή οι Ρωμαίοι, ειδικά αν έχει ζεστό καιρό, βολτάρουν με οικογένεια, μωρά, σκύλους κλπ στα πάρκα, κάνουν πικ νικ ή υπαίθρια γυμναστική, και απολαμβάνουν ηρεμία και χαλάρωση. Εμείς για την Κυριακή είχαμε κανονίσει να επισκεφθούμε τη Galleria Borghese, μέσα στο πάρκο της Villa Borghese, που βρίσκεται βόρεια της  Πιάτσα ντι Σπάνια. Στο πάρκο της Villa, φάγαμε σε ένα όμορφο καφέ το πιο νόστιμο ιταλικό πρωινό, με παραδοσιακά κρουασάν, μηλόπιτες και cappuccino! Η μέρα μας συνεχίστηκε με μερικά ψώνια, αναμνηστικά κλπ και με την βραδινή μας βόλτα στο λόφο Φρασκάτη, 20χλμ έξω από τη Ρώμη. (Είχαμε κανονίσει εξαρχής πως θα επισκεφθούμε αυτήν την περιοχή γι’ αυτό και φροντίσαμε να έχουμε αυτοκίνητο). Από εκεί λοιπόν είχαμε θέα όλη τη Ρώμη, φωτισμένη! Το πιο ενδιαφέρον αυτής της βόλτας και αυτό που θα θυμάμαι για πάντα, ήταν το φαγητό μας σε ένα μαγαζί-κελάρι! Υπόγειο και δροσερό με τέλειο κρασί και πεντανόστιμα αλλαντικά και τυριά, ήταν άλλο πράγμα! Μετά βολτάραμε στην πολλή όμορφη πλατεία με τα νεοκλασικά (απ’ ότι καταλάβαμε ήταν elite περιοχή με λιγότερο τουρισμό) και δροσιστήκαμε με παραδοσιακό παγωτό φυστίκι και σοκολάτα! Αυτό το ταξίδι στη Ρώμη με έκανε να αγαπήσω όλη την Ιταλία και να θέλω να τη γνωρίσω, όχι μόνο για την ιστορικότητά της, αλλά για τον στυλάτο τρόπο ζωής και τα όμορφα τοπία της, τα παραδοσιακά φαγητά της,  που δεν τα χάρηκα και που τόσο τα λαχταράω (το θέμα ‘πίτσες και μακαρονάδες στην Ιταλία’ μας βρήκε πολύ άτυχους – ευτυχώς δηλαδή που μας αποζημίωσε το κελάρι στη Φρασκάτη) και την τρέλα των ανθρώπων της, που δεν διαφέρει και πολύ από τη δική μας !