Mάθαμε από παιδιά, μέσα από τα παραμύθια ότι η αλεπού είναι πονηρή.

Μάθαμε από παιδιά, μέσα από τα παραμύθια ότι η αλεπού θα μπει το βράδυ στο κοτέτσι για να κλέψει κότες.

Μάθαμε από παιδιά, μέσα από τα παραμύθια ότι η αλεπού με τεχνάσματα και “κόλπα” θα πετύχει αυτό που θέλει.

Μάθαμε από παιδιά, μέσα από τα παραμύθια ότι η αλεπού θα πει αυτό που θέλει να ακούσει εκείνος που θέλει να χρησιμοποιήσει για να πετύχει τον σκοπό της.

Μάθαμε από παιδιά, μέσα από τα παραμύθια ότι η αλεπού θα πει ψέματα και κολακείες για να πάρει αυτό που θέλει.

Μάθαμε από παιδιά, μέσα από τα παραμύθια ότι η αλεπού αφού πετύχει αυτό που θέλει θα πει την αλήθεια στον άλλο ίσως με κυνισμό, ίσως με ειρωνεία.

Μάθαμε από παιδιά, μέσα από τα παραμύθια για αυτούς τους λόγους να φοβόμαστε την αλεπού, ίσως και να την αντιπαθούμε.

Μάθαμε από παιδιά, μέσα από τον “μικρό πρίγκηπα” ότι η αλεπού δεν είναι επικίνδυνη για τον άνθρωπο και πως μπορεί να εξημερωθεί και να ζήσει αρμονικά μαζί του.

Αλλά αυτό το τελευταίο τελικά, ίσως να μην το μάθαμε από παιδιά μέσα από τον μικρό πρίγκηπα, αλλά να το μάθαμε μεγάλοι, όταν διαβάσαμε για πολλοστή φορά τον μικρό πρίγκηπα γυρνώντας τις σελίδες του με τα χέρια των μεγάλων και διαβάζοντας τις γραμμές του με τα μάτια των μεγάλων.

Ίσως τελικά να μάθαμε από μεγάλοι ότι η αλεπού μπορεί να είναι πονηρή, να “κλέβει”, να χρησιμοποιεί τεχνάσματα, “κόλπα”, ψέματα, κολακείες, για να πάρει αυτό που θέλει ίσως επειδή δεν έχει πάρει το μοναδικό και το πιο ουσιαστικό από όσα θέλει.

Μάθαμε από μεγάλοι, μέσα από την ζωή ότι η αλεπού το μόνο που θέλει είναι να εξημερωθεί.

“Τότε ήταν που παρουσιάστηκε η αλεπού: – Καλημέρα, είπε η αλεπού. – Καλημέρα, απάντησε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας, που γύρισε προς το μέρος απ’ όπου ακουγόταν η φωνή, μα δεν είδε τίποτε. – Εδώ είμαι, είπε η φωνή, κάτω από τη μηλιά … – Ποια είσαι συ; είπε ο μικρός πρίγκιπας. Είσαι πολύ όμορφη … – Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού. – Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος … – Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού, δεν είμαι εξημερωμένη. – Α! συγνώμη, έκανε ο μικρός πρίγκιπας. Μα, αφού σκέφτηκε λίγο, πρόσθεσε: – Τι πάει να πει «εξημερωμένη»; – Δεν θα είσαι από ‘δω, είπε η αλεπού, τι ψάχνεις να βρεις; – Ψάχνω να βρω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι σημαίνει εξημερωμένη; – Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούν. Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό. Ακόμη ανατρέφουν κότες. Είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Μήπως ψάχνεις για κότες; – Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας, ψάχνω για φίλους. Τι σημαίνει «εξημερώνω»; – Είναι κάτι ξεχασμένο για τα καλά, τώρα πια, είπε η αλεπού. Αυτό σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς». – Δημιουργώ δεσμούς; – Ναι, βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα εσύ δεν είσαι ακόμη παρά ένα αγοράκι όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν έχω την ανάγκη σου. Κι εσύ το ίδιο δεν έχεις την ανάγκη μου. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Μα, αν εσύ με εξημερώσεις, θα ‘χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα ‘σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα ‘μαι για σένα μοναδική στον κόσμο… – Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Υπάρχει ένα λουλούδι… νομίζω πως μ’ έχει εξημερώσει… – Καθόλου απίθανο, είπε η αλεπού. Πάνω στη Γη βλέπει κανείς κάθε λογής πράματα … (…)– Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους κι όλοι άνθρωποι μοιάζουν το ίδιο. Λοιπόν, κι εγώ κάπως βαριέμαι. Όμως, αν με εξημερώσεις, η ζωή μου θα μοιάζει σαν να την πλημμύρισε ο ήλιος. Θα γνωρίσω ένα θόρυβο από βήματα διαφορετικά απ’ όλα τ’ άλλα. Τα άλλα βήματα με κάνουν να καταχωνιάζομαι μέσα στη γη. Το δικό σου θα με φωνάζει να βγω έξω από την τρύπα μου, σαν να ‘ναι μια μουσική. Κι ύστερα, κοίταξε! Βλέπεις εκεί κάτω τα σταροχώραφα; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Για μένα, το σιτάρι δεν χρησιμεύει σε τίποτε. Κι αυτό είναι θλιβερό! Μα εσύ έχεις χρυσαφένια μαλλιά. Θα ‘ναι υπέροχα όταν θα μ’ έχεις εξημερώσει! Το στάρι που είναι χρυσαφένιο, εσένα θα μου θυμίζει. Και θ’ αγαπώ το θόρυβο του ανέμου καθώς θα περνάει ανάμεσα από τα στάχυα του σταριού. Η αλεπού σώπασε και βάλθηκε να κοιτάζει το μικρό πρίγκιπα για πολλή ώρα. – Σε παρακαλώ, εξημέρωσε με, είπε! – Πολύ το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν έχω καιρό. Έχω ν’ ανακαλύψω φίλους και να γνωρίσω πολλά πράγματα. – Δεν ξέρουμε παρά εκείνα που μας δίνουν την δυνατότητα να δημιουργούμε δεσμούς, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να μάθουν κάτι. Αγοράζουν πράγματα ετοιματζίδικα, φτιαγμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια από τους εμπόρους. Και καθώς δεν υπάρχουν ποτέ έμποροι που να γίνονται φίλοι, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με! – Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας. – Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα πρέπει να καθίσεις κάπως μακριά από μένα, όπως κάνω τώρα εγώ, πάνω στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου και συ δεν θα λες τίποτε. Η κουβέντα γίνεται αιτία να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Όμως, κάθε μέρα, θα μπορείς να ‘ρχεσαι και να κάθεσαι κάπως πιο κοντά σε μένα … Την άλλη μέρα, ο μικρός πρίγκιπας ξαναγύρισε. – Θα ‘ταν καλύτερα να ‘ρχεσαι την ίδια ώρα, είπε η αλεπού. Αν, για παράδειγμα, πρόκειται να έρθεις στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις κιόλας εγώ θ’ αρχίσω να ‘μαι ευτυχισμένη. Όσο θα προχωρεί η ώρα, τόσο περισσότερο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις κιόλας θ’ αρχίσω να εκνευρίζομαι και ν’ ανησυχώ. Θα ‘χω ανακαλύψει το τίμημα της ευτυχίας! Μα όταν εσύ θα ‘ρχεσαι μια οποιαδήποτε ώρα, δεν ξέρω ποια, ποτέ δεν θα ξέρω πότε να φορέσω στην ψυχή μου τα καλά της… Χρειάζονται ορισμένα τυπικά.

– Τι είναι ένα τυπικό; ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας. – Είναι κι αυτό κάτι ξεχασμένο από πολύν καιρό, είπε η αλεπού. Κάτι που κάνει κάποια μέρα να ‘ναι διαφορετική από τις άλλες μέρες, μια ώρα διαφορετική από τις άλλες ώρες. Για παράδειγμα, υπάρχει μια τυπικότητα στους κυνηγούς. Την Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Τότε, η Πέμπτη είναι μια μέρα υπέροχη! Κατηφορίζω για περίπατο μέχρι τ’ αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν κάθε φορά που θα τους ερχόταν το κέφι, οι μέρες θα ‘μοιαζαν όλες ίδιες, με αποτέλεσμα να μην έχω εγώ ποτέ διακοπές. Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίαζε να ‘ρθει η ώρα του αποχωρισμού: – Αχ! είπε η αλεπού … Θ’ αρχίσω τα κλάματα. – Δικό σου είναι το λάθος, είπε ο μικρός πρίγκιπας. – Ναι, σωστά, είπε η αλεπού. – Μα συ θα βάλλεις τα κλάματα, είπε ο μικρός πρίγκιπας. – Και βέβαια, είπε η αλεπού. – Τότε, από αυτό, δεν κερδίζεις τίποτε! – Κάτι κερδίζω, είπε η αλεπού είναι το χρώμα του σταριού. Ύστερα πρόσθεσε: -Πήγαινε πάλι να δεις τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο. – Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις κι εγώ θα σου κάνω δώρο ένα μυστικό. Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε για να πάει να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα: – Δεν είναι ολότελα όμοια με το δικό μου, ακόμη δεν είσαστε, τους είπε. Κανείς δεν σας έχει εξημερώσει και σεις δεν έχετε εξημερώσει κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Κι εκείνη δεν ήταν παρά όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες. Όμως εγώ την έχω κάνει φίλη μου κι είναι τώρα μοναδική στον κόσμο. Και τα τριαντάφυλλα έδειξαν να τα ‘χουν πειράξει πολύ τα λόγια του μικρού πρίγκιπα. – Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, πρόσθεσε. Κανείς δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας. Σίγουρα, κάποιος τυχαίος περαστικός, βλέποντας το δικό μου λουλούδι θα νόμιζε πως σας μοιάζει. Μα, από μόνο του αυτό, είναι πιο σημαντικό από όλα εσάς, γιατί εγώ το ποτίζω, το προφυλάσσω κάτω από ένα γυάλινο δοχείο. Γιατί είναι αυτό που εγώ προφύλαξα με το παραβάν. Γιατί αυτό είναι που του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο ή τρεις που τις άφησα για να γίνουν πεταλούδες). Γιατί αυτό είναι εκείνο που το άκουσα να παραπονιέται ή να περηφανεύεται ή, μάλιστα, μερικές φορές να σωπαίνει. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου. Και γύρισε προς την αλεπού. – Γεια σου, είπε … – Γεια σου, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό:δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά. Ότι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια. – Ότι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται. – Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου και που το κάνει τόσο σημαντικό. – Είναι ο χρόνος που έχω χάσει για το τριαντάφυλλό μου … έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται. – Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού. Όμως εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Να γίνεις υπεύθυνος για πάντα εκείνου που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου … – Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου… επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να μην το ξεχάσει.”

Μάθαμε από μεγάλοι τελικά μέσα από την ζωή πως είμαστε η αλεπού.

Η αλεπού που ψάχνει έναν “μικρό πρίγκηπα” για να την εξημερώσει.

Και για να τον εξημερώσει.

Για να αναπτύξουν σχέση.

Για να ξέρει ο ένας πότε θα έρθει ο άλλος. Πότε θα είναι εκεί. Πότε θα είναι μαζί. Κι ας είναι χώρια. Θα είναι μαζί, γιατί θα έχουν υπάρξει μαζί. Και αν ακόμα χαθούν, ή σταματήσουν να εξημερώνονται ίσως γιατί ο ένας από τους δύο ή και οι δύο ακόμα είναι αρκετά άγριοι, πάντα κάτι θα θυμίζει τον ένα στον άλλο. Ένα στάχυ, ένα τραγούδι, μια μυρωδιά, μια κουβέντα από κάποιο άλλο στόμα, ένα σύνθημα στον τοίχο, κάτι…

Για να αναπτύξουν και να μάθουν ο ένας τον άλλο.

Για να παρατηρήσει ο ένας τον άλλο από απόσταση, μέχρι η απόσταση αυτή να γίνει τόσο μικρή που να βγεί ο καθένας από την τρύπα που έχει κρυφτεί.

Για να μάθει ο ένας τον άλλο.

Ποιος είναι, τι είναι, τι θέλει, τι ελπίζει, τι φοβάται, τι νιώθει, πόσο θέλει να εξημερωθεί, πόσο ανάγκη έχει τους δεσμούς.

Για να μάθει ο καθένας γιατί είναι μοναδικός στον κόσμο ο άλλος που φαινομενικά μοιάζει τόσο ίδιος με τους άλλους.

Για να μάθουν και οι δύο πόσο μοναδικοί είμαστε ανάμεσα στους πολλούς, πόσο ξεχωριστοί και ιδιαίτεροι είμαστε ανάμεσα σε όλους αυτούς που φαινόμαστε ίδιοι.

Για να μάθουν και οι δύο πως μπορεί όλοι οι άνθρωποι να φαινόμαστε ίδιοι αλλά δεν είμαστε. Πως μπορεί να έχουμε 206 κόκκαλα σαν άνθρωποι και 32 δόντια, αλλά αυτά που έχουμε μέσα μας μας κάνουν μοναδικούς, ξεχωριστούς.

Για να μάθουν αφού αλληλοεξημερωθούν, να αλληλοεξημερώνονται και με άλλους ανθρώπους.

Για να μάθουν και οι δύο πως όταν θα έχουν εξημερωθεί  θα είναι εύκολο να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεων τους απέναντι στον άλλο και απέναντι στον εαυτό τους.

Θα είναι εύκολο να πουν”θ’αρχίσω τα κλάματα”, “σε έχω ανάγκη”, “με στεναχώρησες”, “πληγώθηκα”, “σε αγαπάω”.

Γιατί όλα αυτά θα τα έχουν νιώσει για κάποιον που αλληλοεξημερώθηκαν, για κάποιον που ανέπτυξαν σχέση,  για κάποιον που έμαθαν και τους έμαθε, για κάποιον που περίμεναν να έρθει, για κάποιον που ανέπτυξαν “τυπικά” και κώδικες επικοινωνίας. Για κάποιον που κατάλαβε την μοναδικότητα τους.

Για κάποιον που τελικά δεν έχασαν χρόνο μαζί του αλλά κέρδισαν.

Τόσο χρόνο όσο μπορεί να κερδίσει κάποιος που εξημερώνεται και εξημερώνει.

Μάθαμε τελικά από παιδιά μέσα από τα παραμύθια να φοβόμαστε και να αντιπαθούμε την αλεπού.

Ίσως γιατί δεν την εξημερώσαμε αρκετά ή και καθόλου, ίσως γιατί δεν την μάθαμε και δεν την αγαπήσαμε.

Παρά την παρατηρήσαμε επιφανειακά χωρίς να την γνωρίσουμε και χωρίς να καταλάβουμε πως φέρεται όπως φέρεται επειδή δεν έχει εξημερωθεί.

Όπως ακριβώς κάνουμε και με τους άλλους.

Όπως ακριβώς κάνουμε και με τον εαυτό μας.

Χάνοντας χρόνο χωρίς να καταλάβουμε πως είμαστε η αλεπού, χωρίς να εξημερωνόμαστε, χωρίς να αναπτύσσουμε σχέση με τους άλλους και με τον εαυτό μας.

Και ίσως για αυτό να φεύγουν οι “μικροί πρίγκιπες”, γιατί δεν γνωρίσαμε ουσιαστικά εκείνους αλλά και τον εαυτό μας για να αναλάβουμε την ευθύνη να τους πούμε “μείνε”.