Στα 10 σου το μόνο που σε νοιάζει είναι να κάνεις συλλογή απο χαρτάκια κι αυτοκόλλητα. «Έλα να ανταλλάξουμε όσα έχεις διπλά». Μαζεύεις ψιλά για χαρτάκια με ποδοσφαιριστές, ηθοποιούς και αγαπημένα καρτούν. Στα 20 θες να αλλάξεις τον κόσμο. Που είναι κακός, άδικος και γεμάτος ανισότητες. Κυνηγάς ακόμα χαρτάκια. Τα κυνηγάς και τα κορνιζάρεις κιόλας. Πλέον με την μορφή πτυχίου, πιστοποίησης, ξένων γλωσσών, σεμιναρίων. Στα 30 προσπαθείς να αλλάξεις τον εαυτό σου. Ο κόσμος είναι ακόμη γεμάτος ανισότητες, αλλά υπάρχει ακόμα ελπίδα. Συνεχίζεις να μαζεύεις χαρτάκια. Μοιάζουν με επιταγές, ληξιπρόθεσμες οφειλές, κάρτες, λογαριασμούς και κοινόχρηστα. Στα 40, επίσης ακόμα προσπαθείς να αλλάξεις τον εαυτό σου. Παραγγελίες, λογαριασμοί, φυλλάδια απο το γυμναστήριο που δεν πηγαίνεις ποτέ και διαφημιστικά απο ταξιδιωτικά είναι τα χαρτάκια αυτής της δεκαετίας. Και των κοινοχρήστων, μη ξεχνιόμαστε. Στα 50 προσπαθείς να αλλάξεις αυτοκίνητο. Κουρτίνες. Παθολόγο. Εννοείται ότι ξερνάς όταν ακούς για χαρτάκια που είναι και κακογραμμένα. Γιατί είναι απ’ τον γιατρό σου. Στα 60 αλλάζεις μόνο πλευρό. Δεν έχεις κουράγιο ν αλλάξεις τίποτα. Θες να τα αφήσεις όλα όπως είναι. Σκέφτεσαι τα χαρτάκια της ζωής σου, κοιτάς τα προσκλητήρια των παιδιών σου, τα κηδειόχαρτα στις κολόνες, τα ένσημα, τα χαρτιά της τράπεζας για τη σύνταξη.

Στα 70 -αφού επιμένεις να συνεχίσω- θα θελες να είχες άλλη μια ευκαιρία ν αλλάξεις και να κάνεις τα πράγματα αλλιώς. Για αυτό αν είσαι άντρας και πολύ γκαντέμης, ερωτεύεσαι μήπως έτσι κερδίσεις την αθανασία. Αν είσαι πολύ τυχερός σ αυτό το σημείο δεν αντέχεις τον έρωτα και τραβάς ένα έμφραγμα πάνω στην καψούρα και πηγαίνεις ευτυχής. Αφήνεις πίσω σου τα χαρτάκια. Και ησυχάζεις.

Είσαι πολύ μικρός θέλεις να μεγαλώσεις, είσαι πολύ μεγάλος αναπολείς όταν ήσουν μικρός. Έχε τα χαρτάκια σου να απασχόλησε γιατί το overthinking δεν είναι καλό πράγμα.