Η Μαρίνα αποφασίζει να αφήσει πίσω το παρελθόν της στη Ρουάν της Γαλλίας και να ταξιδέψει στη χώρα που έχει μελετήσει και ονειρευτεί πιο πολύ από κάθε άλλη, την Ελλάδα. Κατεβαίνει στο λιμάνι και εκεί γνωρίζει το Γιάννη Ρεΐζη, τον εφοπλιστή που θα ερωτευτεί και θα ακολουθήσει στη Σύρο.

Η παράσταση Μεγάλη Χίμαιρα παίζεται για τρίτη χρονιά στο θέατρο Πορεία και είναι μέχρι τον Ιανουάριο 2017 sold out. Ναι, καλά διαβάσατε. Και δεν είναι κάτι πρωτοφανές για τη συγκεκριμένη παράσταση, αφού ανάλογη ήταν η επιτυχία της και τα δύο προηγούμενα χρόνια. Την περασμένη Κυριακή είχα την τύχη κι εγώ να την παρακολουθήσω, έχοντας διαβάσει το μυθιστόρημα και ανυπομονώντας να δω αυτή την ιστορία να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου. Δικαιολόγησα αυτή την τόσο ξεχωριστή επιτυχία της παράστασης στα τρία παρακάτω στοιχεία:

 Ευρηματική σκηνοθεσία

Ο Δ. Τάρλοου, εγγονός του Μ. Καραγάτση, σκηνοθετεί τη Μεγάλη Χίμαιρα με πιστότητα στο κλίμα της εποχής και στα γεγονότα του μυθιστορήματος, χωρίς πειραματισμούς σε σύγχρονες εκδοχές. Ο μυστηριώδης χορός του με την πρωταγωνίστρια, η ανεπαίσθητη μετάβαση από τη μία χρονική στιγμή στην άλλη, χωρίς να δημιουργείται ασάφεια, οι κινηματογραφικές σκηνές που προβάλλονται παράλληλα με τη δράση στη σκηνή, συνθέτουν πιο αληθοφανώς το πλαίσιο διαδραμάτισης των γεγονότων και κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον των ακροατών.

 Ερμηνείες

Η Αλεξάνδρα Αϊδίνη ενσαρκώνει τη Μαρίνα με μια ελληνογαλλική προφορά που σε κάνει να ξεχνάς πως είναι τεχνητή. Η φυσικότητα των εκφράσεων και των κινήσεών της και οι εντάσεις του ψυχισμού της δίνουν αυθεντικότητα και, ειδικά αν έχει διαβάσει κανείς το βιβλίο, μοιάζει με την ηρωίδα να ξεπηδά μέσα από τις σελίδες του. Εξίσου εξαιρετικές ήταν οι ερμηνείες ολόκληρου του cast. Η σκληρή αγάπη της Ρεΐζενας (Σοφία Σεϊρλή) και το μοιρολόι της Αννεζιώς (Αλίκη Αλεξανδράκη) εκπροσωπούν αρχετυπικά τον πόνο του αποχωρισμού και της απουσίας που βίωναν οι Ελληνίδες καπετάνισσες για τους άντρες τους. Ο Μάξιμος Μουμούρης (Γιάννης) και ο Δημήτρης Μοθωναίος (Μηνάς)ενσαρκώνουν τους αδελφούς Ρεΐζη με διαφορετικού είδους δυναμισμό, αναδεικνύοντας έτσι και τη διαφορετική ιδιοσυγκρασία των δύο ρόλων.

Μουσική

Τη μουσική του έργου υπογράφει η Κατερίνα Πολέμη. Συγκινεί και ταυτίζεται απόλυτα με τη μελαγχολική χροιά του έργου, με χαρακτηριστικό τον ήχο του βιολιού που μοιάζει να ‘κλαίει’ για τον τραγικό, φαύλο κύκλο στον οποίο εμπλέκονται οι πρωταγωνιστές.