Κάθε φορά που προκύπτει mission από το savoir, νιώθω σαν τον Μποντ που του αναθέτει mission η ¨Μ”.

ΟΚ, δεν θα κυνηγήσω κακούς-αν και ποτέ δεν ξέρεις με εμάς-, ούτε και θα έχω aston martin- εδώ και αν ελπίζω ότι”ποτέ δεν ξέρεις με εμάς”-, αλλά κάθε φορά που εμφανίζεται το “‘έχουμε mission” στην ομάδα εγώ δεν παύω να νιώθω σαν τον Μποντ.

Το τρέχον mission ήταν να βοηθάω για μια εβδομάδα.

Εύκολο. Είμαι Υδροχόος. Και θα ήθελα να είμαι ο Μπατμαν-που κι αυτός Υδροχόος είναι-.

Μπορεί να μη έχει πιάσει τόπο η υπογραφή μου στο να σωθούν τα δάση του Αμαζονίου ή στο να μην κάνει ο Μπεν Άφλεκ τον Μπάτμαν, αλλά γενικά πέρα από το να υπογράφω για να σωθεί κάποιος ή κάτι ή να βοηθηθεί, μου αρέσει και να βοηθάω έμπρακτα. Π.χ έχω βοηθήσει πολλές φίλες μου να κάνουμε παρακολούθηση στα αγόρια τους ή που νομίζουν ότι είναι “τους”. Ή θυμάμαι μια φορά ένα Πάσχα στο χωριό είχα πάει να βοηθήσω στον στολισμό του επιταφείου. Τώρα αν επειδή έχω δυσχρωματοψία η πλευρά που είχα αναλάβει βγήκε σαν την σημαία της Βραζιλίας, δεν φτάιω εγώ, εγώ πήγα να βοηθήσω.

Ξημέρωσε η πρώτη μέρα λοιπόν. Σηκώθηκα, έκανα καφέ- ο Άλφρεντ μπάτλερ είχε ρεπό-, έβαλα το παλτό μου-η κάπα ήταν στο καθαριστηρίο-, φόρεσα το βρακί μου κανονικά-όχι πάνω από το καλσόν σαν τους υπερήρωες-και βγήκα να βοηθήσω τον κόσμο. Με περίμενε. Δεν με περιμένει και κανένας άλλος άλλωστε. Ξεκίνησα να βοήθησω τον πλανήτη. Καλά οκ, τον κόσμο. Καλά οκ, όποιον μπρούσα να βοηθήσω μεταξύ Νίκαις-Αιγάλεω.

Στο φανάρι ο μπροστινός οδηγός άνοιξε το παράθυρο για να πετάξει το τσιγάρο του. Το πέταξε. Του κόρναρα. Βγήκε ο μισός από το παράθυρο και με κοίταξε. ‘Έτσι κάνεις στο σπίτι σου άνθρωπε μου;”, τον ρώτησα. “Άσε μας κοπέλα μου πρωί πρωί” μου απάντησε και ξεκίνησε αφού είχε ήδη ανάψει πράσινο. Ήμουνα πάρα πολύ εκνευρισμένη. Παρά τον εκνευρισμό μου όμως είδα πως ένας κύριος, από αυτούς που δε έχουν σπίτι για να μείνουν, έσκυψε και μάζεψε την γόπα του ασυνείδητου που άνοιξε το παράθυρο για να την πετάξει. Σκέφτηκα πως ίσως το έκανε για να την πετάξει, αλλά μόλις είδα πως την μάζεψε για να την καπνίσει, άνοιξα την τσάντα μου, έβγαλα ένα από τα δύο πακέτα που είχα και του το έδωσα. “Σε ευχαριστώ κορίτσι μου”, μου είπε συγκινημένος. “Δεν κάνει τίποτα”, του απάντησα, “Μόνο μην πετάξετε τις γόπες κάτω”, του είπα και έφυγα απορώντας αν τον βοήθησα πραγματικά δίνοντας του ένα πακέτο με τσιγάρα ή αν δεν τον βοήθησα δίνοντας του ένα πακέτο με πίσσα και νιοτίνη. “Τον βοήθησα”, κατέληξα. Του έδωσα κάτι που ήθελε, ενώ εγώ αυτό το κάτι το είχα περίσσευμα”, σκέφτηκα και τίναξα τα μαλλιά μου. Μπέρτα δεν είχα.

Κάπως έτσι ξεκίνησε η αποστολή μου. Το να βοηθάω. Δεν ξέρω αν ήταν καλή ή σωστή εκκίνηση.

Η αποστολή μου συνεχίστηκε εύκολα μπορώ να πω αλλά με κάποιες δυσκολιές. Δηλαδή παραχώρησα την σειρά μου στο σούπερ μάρκετ στην κυρία που μου είπε “να περάσω; Έχω μόνο ένα πράγμα”, ενώ ήθελα να της πω “να παίρνατε και άλλα”. “Κάνε το καλό”, σκέφτηκα. Και συνέχισα να προσπαθώ να το κάνω. Να βοηθάω.

Δεν ξέρω αν τα κατάφερα αρκετά. Ξέρω όμως πως όταν ένας συνάδελφος ήθελε να μου μιλήσει για ένα προσωπικό του ζήτημα κι εγώ τον άκουσα μου είπε “σε ευχαριστώ έστω και που με άκουσες” όταν τελείωσε η κουβέντα μας. Συμβουλή δεν του έδωσα, δεν θεωρώ βοήθεια την συμβουλή απαραίτητα. Καμιά φορά βοηθάει απλά και το να ακούς.

Ξέρω επίσης πως κατά την διάρκεια της αποστολής μου μπορεί και να φάνηκα ηλίθια όταν π.χ προσπάθησα να βοηθήσω έναν κύριο στην αποβάθρα του μετρό που δεν μπορούσε ταυτόχρονα να κρατάει το μωρό του και να σέρνει και το ποδήλατο του. “Nα σας βοηθήσω;”, του είπα κι εκείνος μου είπε “ναι, αν μπορείτε σας παρακαλώ” και μου έδωσε να κρατήσω το μωρό. “Θέλετε να πάρω το ποδήλατο καλύτερα;”, του απάντησα και πήρα το ποδήλατο. Τι να κάνουμε παιδιά; O καθένας βοηθάει όπως μπορεί.

Πέρα από την άβολη αυτή στιγμή, είχα και τα τυχερά μου κατά την διάρκεια της αποστολής. Μια μέρα όπως οδηγούσα στην εθνική από το μπροστινό φορτηγάκι έπεσαν κάτι κούτες. Ο οδηγός κατέβηκε για να τις μαζέψει. Ευσυνειδητος δεν μπορώ να πω. Σταμάτησε, έβαλε αλάρμ, τοποθέτησε και το σχετικό τρίγωνο και κατέβηκε για να τις μαζέψει. Σταμάτησα κι εγώ για να τον βοηθήσω”. “Μπες στο αυτοκίνητο σου κοπέλα μου και φύγε. Πέντε κούτες είναι, θα τις μαζέψω. Μπες μέσα και φυγε, δεν τους βλέπεις όλους πώς οδηγούν τρελαμένοι; Μπες μέσα και φύγε, μην πάθουμε και κανένα κακό”, μου είπε. “Αν σας βοηθλησω όμως θα τελειώσετε και εσεις πιο γρήγορα και θα είναι πιο πιθανό να μην έχουμε κανένα κακό”, του είπα και σήκωσα μια κούτα. Μην φανταστείτε πως το τυχερό ήταν ότι βγήκαμε κάποιο ραντεβού και ερωτευτήκαμε σφόδρα. Απλά οι κούτες είχαν μέσα πλέιμομπιλ και επειδή τον βοήθησα μου έδωσε μερικά από αυτά. “Να πάρτα να τα δώσεις στα παιδιά σου. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ”.  Τα πήρα με ευχαρίστηση για να τα βάλω στο κομοδίνο μου, παιδιά δεν έχω.

Γενικά είχα πολλές ευκαιρίες να βοηθήσω ενώ οδηγούσα. Ίσως γιατί οδηγώντας έχεις την ευκαιρία να παρατηρείς και να συναντήσεις αρκετούς  άλλους ανθρώπους, στα φανάρια, στον δρόμο, στα πεζοδρόμια. Ανθρώπους να περπατούν, να οδηγούν, να προσπαθούν να παρκάρουν. Σαν μια κοπέλα που προσπαθούσε να παρκάρει και δυσκολευόταν. Αρκετά. Πολύ. Τόσο πολύ αρκετά που είχε κλείσει την κυκλοφορία. Ήμουνα η πρώτη στην σειρά που είχε σχηματιστεί και περίμενα με υπομονή να παρκάρει ενώ οι από πίσω οδηγοί κόρναραν και έβριζαν “ΚΑΛΑ ΗΛΙΘΙΑ ΕΙΣΑΙ”, “ΤΡΑΒΑ ΠΛΥΝΕ ΚΑΝΑ ΠΙΑΤΟ”, της φώναζαν κι εκείνη αγχωνόταν παραπάνω. Κατέβηκα από το αμάξι. Γύρισα προς τα πίσω αυτοκίνητα και τους φωναξα “ΔΕΝ ΒΟΗΘΑΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΤΕ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΑΡΚΑΡΕΙ ΤΡΑΒΗΞΤΕ ΝΑ ΠΛΥΝΕΤΕ ΤΑ ΠΙΑΤΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΜΑΣ”. Πλησίασα την κοπέλα που είχε βάλει τα κλάματα και ήταν έτοιμη να εγκαταλείψει την προσπάθεια της να παρκάρει και να φύγει. “Μην αγχώνεσαι άλλο και μην τους κάνεις την χάρη να φύγεις. Θα σε βοηθήσω”, της είπα και της έδινα οδηγίες.”Έλα πίσω, έλα, κόφτο, κάνε δεξιά, κάνε αριστερά, ίσιωσε”. Δεν με πείραξε που έβριζαν και τις δυο μας, με χαροποίησε ότι η κοπέλα τελικά πάρκαρε. Κι ας φορτωθήκαμε με πέντε μούντζες η καθεμία.

Ήμουν ο μπάτμαν! Βοηθούσα τους άλλους. Πήρα τηλέφωνο την αστυνομία για ένα αμάξι που είχε παρκάρει πάνω σε πέρασμα αναπήρων, έφτιαξα τα μαλλιά της μαμάς μου γιατί δεν πρόλαβε να πάει κομμωτήριο κι ας μην ξέρω να φτιάχνω μαλλιά, πήρα το κινητό της φίλης μου για να μην στείλει μεθυσμένο μήνυμα, βοήθησα τον ανηψιό μου να λύσει μαθηματικά τρίτης δημοτικού-καλά βασικά τα γκούγκλαρα-, βοήθησα τον τρίχρονο ανηψιό μου να φτιάξει ένα καράβι πειρατών που ήθελε-καλά μια λεκάνη πήρα και τον έβαλα μέσα απλά-, δάνεισα τα τελευταία μου είκοσι ευρώ σε έναν φίλο μου, πήγα σε μια εκταφή επειδή μου ζητήθηκε να είμαι εκεί και να δω εγώ αυτά και όσα δεν μπορούσε να δει ο φίλος μου, και είπα την γνώμη μου-κι ας ήταν σκληρή-όταν μου την ζήτησε μια φίλη μου σχετικά με το τι θεωρώ λάθος στην συμπεριφορά της.

Αυτά έκανα σαν μπάτμαν. Μικρές ή μεγάλες στιγμές βοήθειας, είδα στα μάτια των ανθρώπων και άκουσα από το στόμα τους το “ευχαριστώ”.

Δεν είναι σπουδαίο πράγμα να κάνεις κάτι για κάποιον άλλο, κάτι που θα του δώσει χαρά ή θα τον ξαλαφρώσει από ένα βάρος. Σπουδαίο είναι να βλέπεις ότι κατάφερες να κάνεις κάποιον να κατλάβει ότι δεν είναι μόνος του σε αυτόν τον κόσμο. Είτε θέλει να φτιάξει ένα καράβι πειρατών, είτε να καπνίσει ένα τσιγάρο ολόκληρο.

Δεν είναι δύσκολο το να βοηθάς, ή να προσπαθείς να βοηθάς.

Ούτε είναι δύσκολο το να είσαι απλά εκεί για κάποιον.

Κι αφού δεν είναι δύσκολο για μια βδομάδα, μάλλον τελικά δεν είναι δύσκολο για μια ζωή.