Όχι αυτά που υπόσχεσαι κάθε Σεπτέμβρη, όχι. Τα άλλα. Που αλλάζεις, όπως τινάζεις τη στάχτη που έπεσε στο πουκάμισο σου. Αποφασιστικά και αμέσως (και που οι άλλοι αναρωτιούνται τι σε έπιασε!). Αυτό υπενθυμίζω στον εαυτό μου, κάθε χρόνο στις 31 #ψυχαναγκασμός. Μάλιστα, λίγες μέρες πριν μπει ο χρόνος με βρίσκει το ξημέρωμα ψάχνοντας σε άρθρα, βιβλία και στο pinterest (πάντα κάτι βρίσκεις εκεί) τον πιο εύκολο τρόπο να σχεδιάσω και κυρίως να τηρήσω τα «resolutions». Γιατί αν δεν γεμίσουν πολλές κόλλες χαρτιού, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να ακολουθήσω έστω ένα.

«Όσα θέλεις να πετύχεις πρέπει να τα λες φωναχτά, να τα μοιράζεσαι με τρίτους και τέταρτους και να τα σχεδιάζεις με τη παραμικρή λεπτομέρεια αν είναι δυνατόν», σύμφωνα δηλαδή με όσα συνοψίζει ένα απ’τα τελευταία βιβλία του Jack Canfield (ε ποια είμαι εγώ, να μη τον πιστέψω;)

Έτσι κάθε φορά η έκθεση σε μεγαλύτερο κοινό, από εκείνο των τριών, είναι ακόμα μία δοκιμασία.

Και ενώ πολλές γενναίες αποφάσεις παίρνονται καιρό πριν, αυτή που είσαι ικανός να γεμίσεις ποστ ιτ στη τσάντα, στην οθόνη του κινητού, στο καινούριο ημερολόγιο και γενικά σε κάθε μαγνητικό πίνακα (είπαμε #ψυχαναγκασμός) που θα βρεθεί στο διάβα σου, είναι εκείνη που θες να «πίνεται» το πρωί με τον καφέ και το βράδυ όταν γυρνάς πλευρό να λες «μπράβο μου».

Για εμένα, είναι ο,τι αμέλησα επιδεικτικά όλη τη προηγούμενη χρονιά. Να πάω τον σκύλο μου βόλτα εγώ και όχι να παρακαλάω τον υπόλοιπο κόσμο -θέλω να γράψω για αρχή, αλλά θα μιλήσω πιο σοβαρά, διαλέγοντας αυτό που τα εμπεριέχει σχεδόν όλα. Να με προσέξω. Να ασχοληθώ περισσότερο με μένα. Με τα «μέσα και τα έξω» μου, με όσα θέλω επιτέλους να αλλάξω και όσα θέλω να κρατήσω, με όσα μ’ αρέσουν και δεν μ΄αρέσουν, να κάνω focus μόνο σε όσα επιθυμώ να αποκτήσω και όχι σε όσα φοβάμαι μήπως συμβούν, να έχω τον έλεγχο και να είμαι υγιής με ο,τι άλλο μπορεί να σημαίνει αυτό. Να δίνω χρόνο σε μένα, περισσότερο απ΄οτι πήραν οι άλλοι τους προηγούμενους μήνες, να γράφω συχνά, να διαβάζω πολύ, να μαθαίνω νέα πράγματα και να ξεκαθαρίζω. Υποθέτω λοιπόν, πως ξέρεις πόσο πολύτιμα μοιάζουν αυτά, όταν ξαφνικά δεν σου φτάνει το 24ωρο ή έχει γεμίσει με «άχρηστα» πράγματα..

*πάει να βγάλει τον σκύλο βόλτα μιας που το θυμήθηκε*