Στο έργο «Το σχοινάκι», η Νάντια Δρακούλα ασχολείται με το επίκαιρο θέμα του σχολικού εκφοβισμού. Με άμεσο λόγο και συμβολικές αναφορές στο παραμύθι της Σταχτοπούτας, η συγγραφέας διερευνά τις ευθύνες και φωτίζει τις συνέπειες του εκφοβισμού στον ανθρώπινο ψυχισμό, ακόμη και όταν τα χρόνια του σχολείου έχουν περάσει.

Έχετε ένα εντυπωσιακό βιογραφικό που περιλαμβάνει σπουδές σε νομικά, δημοσιογραφία, θέατρο και συγγραφή θεατρικού έργου-σεναρίου στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Η συγγραφή ήταν για σας ένα “μικρόβιο” που είχατε από μικρή ηλικία ή μια ανάγκη που προέκυψε στη διαδρομή; Το «μικρόβιο» που αναφέρετε εισήλθε στον οργανισμό μου κάπου οκτώ-εννέα ετών όταν ανακάλυψα τη βιβλιοθήκη των γονιών μου και άρχιζα να σκαλίζω… Για κάποιο λόγο έβρισκα αποσπάσματα που μου άρεσαν και ζητούσα από τη μαμά μου να της τα διαβάζω. Καταναγκασμός! Εκείνη όμως είχε υπομονή… Στη συνέχεια δεν μου έφτανε αυτό, αλλά έγραφα τις δικές μου μικρές ιστορίες που είχα εμπνευστεί από τους ήρωες της κλασικής λογοτεχνίας και έπρεπε να τις μοιραστώ και με την υπόλοιπη οικογένεια. Έβρισκα δουλειά για όλους λοιπόν!

Θέλετε να μας μιλήσετε για “Το Σχοινάκι”; Έχει μια ενδιαφέρουσα διαδρομή από τη Νέα Υόρκη στην Ελλάδα ενώ αγγίζει ένα πολύ δύσκολο θέμα με το οποίο ερχόμαστε στις μέρες μας αντιμέτωποι όλο και πιο συχνά. Η διαδρομή του βιβλίου ξεκινάει από τη Νέα Υόρκη. Έμενα για ένα διάστημα στο Μπρούκλιν και παρατηρούσα καθημερινά τα παιδιά που έπαιζαν στις αυλές, στα σχολεία και στα γήπεδα. Υπάρχει ένα σκοτεινό παιδικό τραγούδι που τραγουδάνε παίζοντας σχοινάκι, τo Jumprope Song. Στο τραγούδι αναφέρεται η Σταχτοπούτα και η βίαιη πλευρά της ιστορίας. Αυτή η διάσταση ανάμεσα στην παιδική αθωότητα και στη σκληρότητα ενός παραμυθιού μέσα σε ένα παιχνίδι μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Κάπως έτσι γράφτηκε το «Σχοινάκι», αρχικά στα αγγλικά για ένα θεατρικό διαγωνισμό εκεί, όπου το ζητούμενό μας ήταν η αποδόμηση ενός παραμυθιού. Αυτό που χρησιμοποίησα στο έργο σαν συνθήκη, συνδέοντάς το με το παραμύθι, είναι η ενδοσχολική βία. Αλλά ο πυρήνας του έργου αφορά τους φόβους που έχουν χτιστεί μέσα μας και τους «δρόμους» που διανύουμε για να τους αντιμετωπίσουμε.

Πόσο δύσκολη είναι η διαδικασία συγχώρεσης όλων όσων καθημερινά μας πληγώνουν όπως και του ίδιου μας του εαυτού; Εσείς θα λέγατε ότι είστε από τους ανθρώπους που συγχωρείτε εύκολα; Καλή ερώτηση, δύσκολη η απάντηση. Έχω την εντύπωση ότι λέμε ότι συγχωρούμε ενώ στην πραγματικότητα παραμένει ένας ισχυρισμός που μας βοηθάει πρακτικά στο να συνεχίσουμε. Προσωπικά είμαι ένας άνθρωπος που ακούει και αναλύει την σκέψη του άλλου. Προσπαθώ να παραμερίσω τον θυμό ή τη λύπη όταν κάποιος με έχει αδικήσει «περπατώντας» στα παπούτσια του. Αλλά δεν είναι κάτι που το καταφέρνω πάντα. Μπορεί να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία. Αλλά αν νιώσω πως δεν εκτιμάται, φεύγω από τη διαδικασία ερμηνείας ή συγχώρεσης. Μαθαίνω και αποχωρώ.

Διακριθήκατε ως “Συγγραφέας του μήνα” από το Εθνικό θέατρο. Αλήθεια πως νοιώθει ένας δημιουργός όταν βλέπει το έργο του να παίρνει σάρκα και οστά πάνω στο σανίδι; Είναι ανάμεικτα τα συναισθήματα. Ανεβαίνει το έργο σου σε ένα θέατρο σαν το Εθνικό και ο πήχης είναι εξ’ αρχής ψηλά. Το κοινό που παρακολουθεί παραστάσεις του Εθνικού αγαπάει το θέατρο και έχει δικαίως προσδοκίες και αυστηρά κριτήρια. Οπότε, φέρεις αυτή την αγωνία τουλάχιστον στο ποσοστό που αφορά το κείμενο, γιατί η παράσταση είναι ένα σύνθετό έργο και κάθε συντελεστής έχει τη δική του σημαντική συμβολή. Σε κάθε περίπτωση όμως αισθάνομαι περηφάνια και χαρά.

Η σκηνοθεσία της παράστασης είναι του Κώστα Παπακωνσταντίνου οι υπόλοιποι συντελεστές της ποιοι είναι;

Συντελεστές: Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωνσταντίνου, Μουσική: Ιάκωβος Παυλόπουλος, Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης, Εικαστική επιμέλεια: Γιώργος Μαραζιώτης, Βοηθός σκηνοθέτη: Παναγιώτης Γεωργούλας

Διανομή (με αλφαβητική σειρά): Στέλλα Βογιατζάκη, Εύη Δόβελου, Ελεάνα Καυκαλά, Δήμητρα Μητροπούλου, Ελενα Μαρσίδου, Κώστας Τριανταφυλλόπουλος

Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο που θα αναμένουμε το επόμενο διάστημα από εσάς; Ναι. Ολοκληρώνεται ένα μυθιστόρημά μου για παιδιά σε λίγες μέρες, το «Κάμπινγκ» και καλώς εχόντων των πραγμάτων θα κυκλοφορήσει αρχές καλοκαιριού από τις εκδόσεις Πατάκη. Θεατρικά, γράφω μια μαύρη κωμωδία που σχετίζεται με το Facebook, την «Προσωποπαγίδα». Είχε παρουσιαστεί πέρυσι στο ΡΕΞ σαν μονόπρακτο, από τον Δημήτρη Καρατζά και ηθοποιούς του Εθνικού, στα πλαίσια του Στούντιο συγγραφέων του Εθνικού Θεάτρου μαζί με άλλα έργα των αποφοίτων. Ελπίζω να τη δούμε το χειμώνα σε κάποια θεατρική σκηνή.

Η Νάντια Δρακούλα γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά, διεθνές οικονομικό δίκαιο και δημοσιογραφία στην Αθήνα και στο Μάντσεστερ. Πήρε μαθήματα θεάτρου και συγγραφής θεατρικού έργου – σεναρίου στο Εθνικό Θέατρο και στη σχολή του David Mamet στη Νέα Υόρκη. Έχει εργασθεί ως δικηγόρος και δημοσιογράφος στην τηλεόραση και στον Τύπο, ως ερευνήτρια και σεναριογράφος σε ντοκιμαντέρ.

«Το σχοινάκι» της Νάντιας Δρακούλα, από 10 έως και 27 Μαϊου, στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος», σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σοκόλη και το Εθνικό Θέατρο.

Photo Credit: Kostis Sohoritis