Ξημερώνει Πέμπτη και το κρύο έχει κάνει την εμφάνισή του για τα καλά. Έτος 2021 και εμείς παρά είμαστε χαρούμενοι για τον χειμώνα που πρόκειται να έρθει. Τουλάχιστον έτσι παρατηρώ εγώ. Παρά είχαμε και καιρό να τα πούμε, να βγούμε, να διασκεδάσουμε. Βλέπεις η πανδημία κράτησε τόσο καιρό που θα ήταν αδύνατον να μην κυριαρχούσε ένας μεγάλος ‘καθρέφτης’ σε κάθε γωνιά της υπάρχουσας ζωής μας.

Οι καθρέφτες λοιπόν επέστρεψαν δυναμικά. Οι καθρέφτες υπήρχαν πάντα.

Οι καθρέφτες της γενιάς μας

Σήμερα που λες πήγα να πάρω τον καθιερωμένο πρωινό καφέ μου. Η κοπέλα που μου πήρε την παραγγελία, πολύ όμορφη, πολύ νέα, πολύ χαριτωμένη, με πολύ make up. Τα χέρια της σχεδόν με μάγεψαν καθώς κοιτούσα τη γρηγοράδα με την οποία είχε τον επαγγελματισμό να φτιάξει τους καφέδες. Η δύναμη της συνήθειας βλέπεις, αυτό σκέφτηκα και ύστερα πρόσεξα τα εντυπωσιακά – μακριά της νύχια. Πήρε την παραγγελία μου, μου έδωσε τον καφέ και έφυγε σιγοτραγουδώντας και κοιτάζοντας τον εαυτό της στον απέναντι καθρέφτη. Επιθεώρησε την εικόνα της, το ίδιο ασυναίσθητα έκανα και εγώ και ύστερα έφυγα.

Η βελτίωση του ‘’έξω’’

Ομολογώ πως αυτός ο καφές με οδήγησε σε αυτό εδώ το κείμενο. Η τελική μου σκέψη ήταν αυτή που θα σου παραθέσω και εδώ.

Αυτή η κοπέλα μου επιβεβαίωσε κάτι που καιρό τώρα παρατηρώ να συμβαίνει τριγύρω μου. Γιατί αυτή η γλυκιά σερβιτόρα, είμαι και εγώ με τον τρόπο μου. Ίσως και εσύ, ίσως και ολόκληρη η κοινωνία μας.

Είμαστε που λες η γενιά που ασχολείται περισσότερο με τη βελτίωση της ‘’έξω’’ εικόνας, έναντι του τι πραγματικά συμβαίνει στο ‘μέσα’ μας. Μια γενιά γεμάτη ναρκισσιστικές τάσεις, λογοδοσμένη σε μια αιώνια εφηβεία, σε πλήρη αναζήτηση, αδιάκοπη και επίμονη. Κι όσο κι αν μας κουράζει, ακόμα κι αν δεν μας ταιριάζει, οι ναρκισσιστικές μας τάσεις έχουν τη δύναμη να μας νικάνε τελικά. Και ξέρεις κάτι; Αυτό θυμίζει κάτι σαν θρίλερ, λίγο.

Ο πειρασμός του καθρέφτη

Θα το έχεις παρατηρήσει πως όση ώρα κοιτιόμαστε, ο καθρέφτης πολλές φορές αποτελεί έναν τεράστιο πειρασμό και για τον ανδρικό πληθυσμό αλλά και για τον γυναικείο. Μήπως μας έφυγε το κραγιόν; Μήπως φαίνεται άσχημα η κοιλιά μας; Το μαλλί μας να κάθεται καλά; Μια καθόλου ενοχική ματιά στο σύνολο. Ή μήπως όχι; Η μήπως από το πρωί έως το βράδυ όλο αυτό θα συμβεί ανεξήγητα πολλές φορές;

Έχει λοιπόν τόση σημασία το πως φαινόμαστε στους άλλους ώστε να το επιβεβαιώνουμε και στον εαυτό μας όσες φορές μας δίνεται η ευκαιρία ή μήπως τελικά το πως νιώθουμε είναι το μόνο που έχει ουσιαστική σημασία;

Η αλήθεια είναι πως μετά από τόσες selfies στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης και άλλες τόσες που γεμίζουν καθημερινά την παγκόσμια ναρκισσιστική φύση μας, δεν θα έπρεπε να αναρωτιέμαι, αφού την απάντηση την ξέρω ήδη. Ξέρεις και ξέρω επίσης πως κάτω από αυτό το κείμενο κρύβονται αρκετοί ορκισμένοι στην politically correct νοοτροπία τους, οι οποίοι θα μας ενημερώσουν να αφήσουμε τις γυναίκες και τους άνδρες να κάνουν όπως αγαπάνε. Το θέμα μας όμως εδώ δεν πρόκειται περί φεμινισμού, ούτε και ισότητας των δύο φύλων. Το όλο ζήτημα είναι πρακτικό. Έτσι και αλλιώς, το κυνήγι της ‘τελειομανίας’ και της ‘αψεγάδιαστης’ ομορφιάς δεν θα τα έβαζε με κείμενα σαν και το δικό μου.

Αλλά να.. Το να κοιταζόμαστε την ώρα που μας μιλάνε, το να ρωτάμε πως δείχνουμε την ώρα που βγήκαμε για να διασκεδάσουμε, το να βαφόμαστε στο φανάρι, το να φοβόμαστε ή να ντρεπόμαστε να φάμε, να χαρούμε, να κινηθούμε ή και να χορέψουμε, αποτελούν τρανά παραδείγματα μιας εμμονικής κατάστασης με την εικόνα μας. Κι αν αυτό θεωρείται κουλ, άνεση ή τέλος πάντων ένα ακόμη προσόν που έχει την δύναμη να γοητεύσει, όχι δεν είναι.

Εν γνώσει μας όλα, και όλα δεκτά

Όταν οι επιλογές μας προκύπτουν εν γνώσει μας, τότε αυτομάτως δεν γίνεται παρά να είναι και δεκτές. Πώς να προσπεράσεις την έλλειψη φυσικότητας όμως; Τον πανικό στην έκφραση της φίλης όταν αναφωνεί πως τίποτα δεν της ταιριάζει; Τον ίδιο σου τον εαυτό όταν άθελα σου καταλαβαίνεις πως αν τυχόν ζήσεις χωρίς όλα αυτά τότε αυτομάτως βρίσκεσαι ‘εκτός αγοράς’;

Εν γνώσει μας λοιπόν συντηρούμε ότι είναι ‘στη μόδα’. Εν γνώσει μας ταΐζουμε την υπερβολή, συναινούμε στη σύγκριση, την μελαγχολία και τελικά στην επιφανειακή διάσταση των πραγμάτων. Και αυτό είναι εντάξει. Αρκεί το ‘’έξω’ να προσθέτει ομορφιά στο ‘’μέσα’’ μας. Αρκεί το ‘’μέσα’’ μας να μην ακούει στη λέξη χάος. Κατάλαβες;