Σήμερα που το ρετρό είναι πιο πολύ από ποτέ στη μόδα, θυμήθηκα τη σειρά του παλιού, καλού Mega, «Λόγω Τιμής», που προβαλλόταν τη σεζόν 1996-1997. Η ιστορία της Μιρέλλας Παπαοικονόμου, είχε να κάνει με μια παρέα νέων από την Πάτρα και τη μετάβασή τους, από την εφηβική ανεμελιά, στη φοιτητική ζωή της Αθήνας. Μια δυνατή φιλία, μεγάλοι έρωτες, οικογενειακοί δεσμοί και ένα καστ ανερχόμενων τότε ηθοποιών, που μας δίδαξαν πως «… χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε…».

• Οι αληθινοί φίλοι παραμένουν στη ζωή μας, όπως και να τα φέρουν τα πράγματα.
• Η ζωή χωρίς κινητά ήταν τελείως διαφορετική και μπορούσε να δημιουργήσει μέχρι και παρεξηγήσεις (2 χρόνια χωριστά έμειναν η Ηρώ και ο Μάνος, επειδή άργησε αυτή στο ραντεβού τους).
• Ο θάνατος μπορεί να είναι ξαφνικός και απρόσμενος, αλλά ο πόνος απαλύνεται αν έχεις δίπλα σου αγαπημένα πρόσωπα που σε στηρίζουν.
• Τα φοιτητικά σπίτια δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που παρουσιάζονται στη σειρά. Ούτε τότε, ούτε τώρα (ποιος φοιτητής μένει στον Πύργο Απόλλων, έστω και με συγκάτοικο;)
• Μέχρι και η μόδα κάνει κύκλους. Τα ρούχα που φορούσαν οι πρωταγωνίστριες, το 1996, είναι ξανά in και σήμερα.
• Η μοίρα πάντα σου επιφυλάσσει κάτι καλύτερο, από εκεί που δεν το περιμένεις. Μπορεί ο Τσίου να πληγώθηκε από την Ηρώ, αλλά γνώρισε τη Χλόη.
• Εσύ διαλέγεις αυτό που θέλεις να κάνεις στη ζωή σου, παρά τις αντιρρήσεις των γονιών σου. Αμαρτίες γονέων παιδεύουσιν τέκνα ΚΑΙ σε αυτή τη σειρά.
• Οι άνθρωποι 20 χρόνια πριν, ήταν πιο απλοί, πιο αληθινοί και με περισσότερη μπέσα.
• Οι παρεΐστικες μαζώξεις σε ταβερνάκια και τσιπουράδικα, ήταν ανέκαθεν αγαπημένος τρόπος διασκέδασης των Ελλήνων.
• Οι ανθρώπινες σχέσεις περνάνε καθημερινά από δοκιμασίες. Είτε οικογενειακές, είτε ερωτικές, είτε φιλικές. Η συγχώρεση, η ειλικρίνεια και η κατανόηση μόνο, μπορούν να τις κρατήσουν δεμένες για πάντα.