Τέτοιες μέρες ήταν το 2003 όταν έφτασε επιτέλους στις ελληνικές αίθουσες η ταινία Lost In Translation. Περίπου 16 χρόνια πέρασαν από τότε που το βλέμμα της Charlotte συνάντησε αυτό του Bob σε εκείνο το lobby ξενοδοχείου στο Τόκιο. Και όλα αυτά για να είμαστε εδώ εμείς σήμερα και να τους συζητάμε.
Είναι από τις ερωτήσεις που θες να ρωτήσεις την Sofia Coppola αν την συναντήσεις μια μοναδική φορά στην ζωή σου:
Πώς κατάφερες να βλέπουν άνθρωποι την ταινία σε κινηματογραφικές αίθουσες που ασφυκτιούν από κόσμο και τελικά ο καθένας να αισθάνεται τόσο μόνος; Είναι επίσης απορίας άξιο πως η μοναξιά των δύο πρωταγωνιστών, αλλά και ολόκληρης της γενιάς του αποτυπώθηκε σε 1 ώρα και 45 λεπτά.
Η ίδια η Coppola έχει αποκαλέσει την ταινία “ένα ερωτικό γράμμα προς το Τόκιο”, αναφερόμενη και επηρεασμένη πάντοτε από την παραμονή της εκεί. Κι έτσι μέσα από αυτό το γράμμα δημιουργήθηκε μία ταινία που ο καθένας μας ερμηνεύει όπως θέλει ανάλογα με τις ανάγκες του και το πόσες φορές την έχει δει. Σε κάποιους κάνει εντύπωση η απεικόνιση του Ιαπωνικού λαού στην οθόνη – που δεν ξέρεις πότε αγγίζει τα όρια της καρικατούρας και πότε όχι. Άλλοι θεωρούν ότι γεννήθηκε ένας μεγάλος έρωτας στην ιστορία που ξεδιπλώνεται μπροστά τους. Και άλλοι συνειδητοποίησαν πως τελικά η μοναξιά ίσως να μην είναι σημείο των καιρών μας. Ή και να είναι. Αυτό θα το υποστηρίξουν κάποιοι άλλοι.
Όπως και να έχει, η ταινία αφήνει στον καθένα μια γλυκόπικρη γεύση
Αυτό είναι και ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της που την διατηρούν μέχρι σήμερα σημείο αναφοράς. Άλλο ένα από αυτά είναι βασικά το ότι είναι πλέον διαθέσιμη στο Netflix. Το “να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούργιοι” δεν υπήρξε ποτέ πιο εύστοχο. Ίσως και το ότι ακόμα δεν καταλάβαμε και προσπαθούμε να μαντέψουμε τι ψιθύρισε ο Bill Murray στο αυτί της Scarlett Johansson στο τέλος της ταινίας. Αν προσέξεις, είτε σε σχόλια στο Youtube είτε οπουδήποτε αλλού, οι μαντεψιές πάνε κι έρχονται.
Όλα αυτά τη στιγμή που το 2003 η Coppola πήρε το διαζύγιο της από τον σύζυγο της Spike Jonze. Δεν ξέρουμε αν η συγκεκριμένη ταινία ήταν η απάντηση της Coppola στον συγκεκριμένο χωρισμό, σίγουρα όμως το Her του Spike Jonze 10 χρόνια αργότερα, ήταν. Και ήταν προφανές. Απαντήσεις όμως δεν δίνουμε σε ερωτήματα που δεν θέλησαν ποτέ να απαντηθούν. Δεν ξέρουμε πως συνέχισαν τις ζωές τους μετά το Τόκιο οι δύο χαρακτήρες. Δεν θα μάθουμε ποτέ τι ψιθύρισε ο Bob στο αυτί της Charlotte. Αυτή είναι και η μαγεία στη σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Οι μικρές λεπτομέρειες που υπάρχουν μόνο μέσα στο δικό τους μικρόκοσμο. Και θα ζούμε περιμένοντας λίγο ακόμα την νέα συνεργασία της Coppola με τον Murray στο On the Rocks.
