“Εννιάμιση το πρωί της Κυριακής, να είσαι εδώ”. Πάτησα το “εδώ” και βρέθηκα “εκεί”. Στην μαρίνα του Φλοίσβου.
Τις Κυριακές, οι μαρίνες και γενικά οι δρόμοι φοράνε τα αθλητικά τους. Σηκώθηκα πιο νωρίς απ’ ό,τι θα σηκωνόμουνα οποιαδήποτε μέρα της βδομάδας, μπορεί να σηκώθηκα πιο νωρίς και από την καμπάνα, φόρεσα τα ξεχασμένα μου αθλητικά και ξεκίνησα για την μαρίνα.
Για να συναντήσω αυτούς που αρκετοί λένε “τρελούς”, επειδή τρέχουν πρωινιάτικα. Επειδή μια Κυριακή τον μήνα σηκώνονται πιο νωρίς κι από την καμπάνα για να τρέξουν. Για να συναντήσω την ομάδα του #1morekm. Tην παρέα του #1morekm, όπως διαπίστωσα.
Δεν μπορείς παρά να είσαι ομάδα και παρέα όταν έχεις κοινό σκοπό, κοινή αγάπη, κοινό ενδιαφέρον, κοινό κίνητρο κι ας είναι διαφορετική η ταχύτητα, η αντοχή, ο αριθμός των χιλιομέτρων. Ο δρόμος είναι κοινός. Και σε αυτόν τον δρόμο έδωσαν ραντεβού το 2011 μέσα από τα σόσιαλ ο Σταύρος και ο Αντώνης με όλους εκείνους που τους έλεγαν “θα έρθω κι εγώ όταν θα τρέξετε” αλλά δεν πήγαιναν. Τελικά πήγαν, μαζεύτηκαν και πήγαν. Το # και η παρέα μεγάλωσε αν αναλογιστεί κανείς πως κάποια στιγμή στον Φλοίσβο μαζεύτηκαν και έτρεξαν 110 “τρελοί”.
Που συνεχίζουν να τρέχουν, είτε είναι περισσότεροι, είτε είναι λιγότεροι τρέχουν. Ο ένας δίπλα στον άλλο, μπροστά από τον άλλο, πίσω από τον άλλο. Όσο και όπως μπορεί ο καθένας. “Δεν κρίνουμε κανέναν, ούτε σνομπάρουμε κανέναν”, μου είπε η Ελισάβετ. “Έχουμε έναν κορμό 20-25 ατόμων και από εκεί και πέρα όποιος θέλει έρχεται και εμείς τον υποδεχόμαστε”. Και όντως έτσι γίνεται. Είδα ανθρώπους που τρέχουν μαραθωνίους, ανθρώπους που τρέχουν αβίαστα 32χιλιόμετρα να βρίσκονται μαζί στην εκκίνηση με ανθρώπους που τρέχουν δύο χιλιόμετρα. Κι αυτό είναι το σημαντικό, ότι τα δύο χιλιόμετρα αντικρύζουν με δέος τα τριανταδύο χιλιόμετρα, και τα τριανταδύο χιλιόμετρα συναγωνίζονται με τα δύο χιλιόμετρα. Γιατί ο ένας κοιτάει πού μπορεί να φτάσει και ο άλλος θυμάται από πού ξεκίνησε.
Και ξεκινάνε μαζί. Για να κάνουν κάτι για εκείνους, από εκείνους.”Τρέχω γιατί το τρέξιμο χωράει παντού. Απλά βγαίνεις έξω και τρέχεις”, μου είπε η Ελισάβετ στην λήξη της διαδρομής των οχτώ χιλιομέτρων. ‘Εξω, είναι διαφορετικό να τρέχεις έξω. Πάντα όλα είναι διαφορετικά όταν τα κάνεις κάπου έξω, κάπου αλλού. “Ήρθα από το Χαλάνδρι, και είναι η πρώτη φορά που έρχομαι και θα ξαναέρθω”, μου είπε η Χριστίνα, “συνήθως τρέχω σε γήπεδο αλλά το να τρέχεις έξω είναι διαφορετικό. Απλά βγαίνεις έξω και τρέχεις, φεύγει το μυαλό σου”. Και τα πόδια σου, φεύγουν όσο αργά ή γρήγορα αντέχουν για να φτάσουν εκεί που θα τα πάει το μυαλό σου.
Και κάποια στιγμή τα πόδια σταματάνε στα οχτώ χιλιόμετρα. Άλλα πόδια σταματάνε πιο μετά, άλλα -όπως τα δικά μου πχ- πιο πριν. Και η παρέα του #1morekm συγκεντρώνεται πάλι από εκεί που ξεκίνησε για τα καθιερωμένα και διάσημα χόμεϊντ lovebars που θα αναπληρώσουν τη χαμένη ενέργεια. Βέβαια, όπως έμαθα από τον Σταύρο στην αρχή, μετά το τρέξιμο τα παιδιά έφερναν τυροπιτάκια, κρουασανάκια, και γενικά τέτοια φαγώσιμα σε -άκια που όσο να το πεις δεν βοηθάνε ούτε συνιστώνται, για αυτό και αντικαταστάθηκαν από τα lovebars! Κι εκεί, κάπου μεταξύ νερού και lovebars, τα παιδιά που απαρτίζουν την ομάδα του #1morekm συζητάνε για την απόδοσή τους, μοιράζονται τα νέα τους, ρωτάνε και ενδιαφέρονται ο ένας για τον άλλο, θέτουν επόμενους στόχους. Όπως ακριβώς κάνουν οι φίλοι και οι παλιοπαρέες.
Επόμενος στόχος του #1morekm είναι κάποια στιγμή να διοργανωθεί ένας αγώνας από ανθρώπους που αγαπάνε το τρέξιμο, που μπορεί να είναι πρωτάρηδες και μη επαγγελματίες. Με συμμετοχή ανθρώπων που έχουν στόχο των στόχο του #1morekm, να σηκωθούν από τον καναπέ, να σβήσουν τον υπολογιστή και το κινητό, να κάνουν κάτι για εκείνους. Που έχουν στόχο να τρέξουν.
Με τη βοήθεια των lovebars, των διατάσεων, του νερού και της παρέας οι ρυθμοί και οι παλμοί επανήλθαν, η αναπνοές επέστρεψαν στα φυσιολογικά τους επίπεδα, ο ιδρώτας άρχιζε να στεγνώνει. Σιγά σιγά τα μέλη του #1morekm έφευγαν για να συνεχίσουν το καθημερινό “τρέξιμο” που έχει ο καθένας στην ζωή του. Χαιρετιόντουσαν και έφευγαν ανανεώνοντας το ραντεβού, το κίνητρο, την αγάπη για κάτι κοινό.
Όσο για εμένα; Έτρεξα λιγότερο από όσο θα ήθελα αλλά περισσότερο από όσο περίμενα μετά από αποχή τριών μηνών. “Πόσο έτρεξες;”, με ρώτησε ο Αντώνης που τρέχει μαραθώνιο. “Λίγο, πολύ λίγο, δύο χιλιόμετρα”, του απάντησα. “Δεν πειράζει, όσο και να έτρεξες, έτρεξες παραπάνω από όσο αν δεν ερχόσουνα”. Χαμογέλασα και έβαλα στόχο #1morekm με αυτούς τους “τρελούς” που μαζεύονται για να τρέξουν είτε πηγαίνοντας με το αυτοκίνητό τους, είτε με ποδήλατο, είτε διανύοντας 15χλμ με τα πόδια σαν τον Αντώνη και τον Τάσο. Με αυτούς τους “τρελούς” με τα “περίεργα ρούχα” που στις μεγάλες διοργανώσεις προσφέρουν ένα χρηματικό ποσό στον “Κ.Ε.ΘΕ.Α”, στο “Π.ΕΝ. Καλλιθέας”, στον σύλλογο “Πίστη”. Γιατί αυτοί οι “τρελοί” είναι λογικοί μέσα στην “τρέλα τους”. Γιατί άνθρωπος που κάνει κάτι καλό για τον εαυτό του και νοιάζεται για αυτόν, δεν μπορεί παρά να νοιάζεται και για τον συνάνθρωπό του.
Όσο περιμένω να βγει το πλυντήριο με τα αθλητικά μου, μπαίνω στο site του #1morekm και όσο περισσότερο το διαβάζω τόσο περισσότερο χαίρομαι που έκανα και θα κάνω κάτι για εμένα με εκείνους. Γιατί ο δρόμος και η αλήθεια είναι εκεί έξω.
Για να λαμβάνεις ενημερώσεις & όλα τα τελευταία του #1morekm νέα πατάς εδώ
