Στο θρίλερ το σωστό η πόρτα για το υπόγειο είναι ξύλινη. Και η σκάλα που ακολουθεί την πόρτα τρίζει. Ο διακόπτης για το φως είναι κρυμμένος ανάμεσα σε περίεργων σχημάτων σκονισμένα αντικείμενα κι όταν τελικά βρεθεί και πατηθεί, το φως δεν ανάβει σταθερά αλλά τρεμοπαίζει. Κι όπως τρεμοπαίζει, περισσότερη ώρα μένει σβηστό, παρά αναμμένο. Μετά, σβήνει και τελείως.

Και ξεκινά το μουσικό χαλί το γνωστό. Για να βοηθήσει τον πρωταγωνιστή να κατέβει κάτω, να ανακαλύψει κάτι που θα κάνει τα ποπ-κορν σου να πεταχτούν παντού και δυο-τρεις μικρές γλυκούλικες βρισιές να σου ξεφύγουν. Και του το είχαν πει. «Ό,τι και να γίνει, ό,τι και να ακούσεις, μην κατέβεις ποτέ εκεί κάτω».

Το ακριβώς αντίθετο από εκείνο που συμβαίνει σε μεγάλες αλυσίδες επίπλων και ειδών σπιτιού. Που στην έκθεσή τους έχουν ένα σκασμό ταμπέλες «άνοιξέ με» σε ντουλάπια, ραφάκια και κάθε λογής κουτιά. Να δεις και την οργάνωση εκ των έσω. Έλα που εσένα ήδη πιάστηκε η μέση σου προσπαθώντας να τριγυρίσεις όλους τους χώρους για να δεις τα βασικά, όρεξη που την είχες τώρα να επιμηκύνεις το χρόνο ορθοστασίας.

Ακούγεται ανέκδοτο αλλά ναι, πρέπει να βρεις τρόπους να χαλαρώσεις

Μας λες και αντιδραστικούς, ε; Ο ένας κατέβηκε εκεί που δεν έπρεπε να κατέβει και ο άλλος δεν άνοιξε αυτά που του πρότειναν να ανοίξει. Όπως και στην καθημερινότητα, με τα καλά και τα πιο δύσκολα. Που σε φορτώνουν και σε αγχώνουν και όλο και κάτι σου ξημερώνει στο σώμα ή στο πνεύμα και σου λένε τις μαγικές λεξούλες «Πρέπει να βρεις τρόπους να διώξεις το άγχος σου. Εκεί οφείλονται όλα». Και τώρα εσύ, στην καλύτερη το καταλαβαίνεις ότι είναι ανάγκη, αλλά δεν έχεις ιδέα πώς να το καταφέρεις. Στη χειρότερη, ακόμα και η ίδια η πρόταση ότι πρέπει να διώξεις το άγχος σου, σε αγχώνει. 

Και δε μιλάμε για το στιγμιαίο οξύ άγχος που μπορεί να νιώσεις πριν από εξετάσεις, μια συνέντευξη ή μια σημαντική συνάντηση. Εκείνο είναι αρχέγονο και λογικά θα το κουβαλάμε πάντα ως είδος. Είναι το ίδιο που ένιωθε ο πρωτόγονος εαυτός μας όταν εμφανιζόταν το άγριο θηρίο. Αυτό είναι εντάξει, μας βοηθά να επιβιώσουμε, ό,τι κι αν αφορά η επιβίωση εκείνη τη στιγμή.

Μιλάμε για το άλλο, το χρόνιο. Που διαρκεί ώρες ή και μέρες και νύχτες ατέλειωτες και νιώθεις πως δεν μπορείς να το ελέγξεις. Αλλά με καρδιαγγειακά προβλήματα, πονοκεφάλους, αϋπνίες, πόνους στη σπονδυλική στήλη, στομαχικά και εντερικά προβλήματα και στυτική ανικανότητα στη φαρέτρα του, ναι, το άγχος δεν έχει θέση στη ζωή σου.

1. Κάνε την ώρα χαλάρωσής σου τελείως εσκεμμένη

Για να μπορέσει η χαλάρωση να σου ‘ρθει, θα πρέπει να δεσμευτείς προς εκείνη. Να ορίσεις το χρόνο στον οποίο θέλεις να χαλαρώσεις και να προσπαθήσεις να μείνεις συγκεντρωμένος σε αυτό. Κάποια ειδοποίηση θα χτυπήσει στο κινητό και θα σε βάλει στον πειρασμό να τσεκάρεις τα e-mail της δουλειάς ή τις ειδοποιήσεις στα social. Αυτό όμως δεν είναι χαλάρωση. Είναι μια ενδιάμεση κατάσταση στην οποία και έχουμε αφήσει πίσω το υπόλοιπο πρόγραμμά μας, αλλά και δεν επιδιώκουμε όντως τη χαλάρωση. Αργά ή γρήγορα, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να αγχωθούμε κι άλλο, αφού όλα θα έχουν πάει πίσω χρονικά και μάλιστα για το τίποτα.

Για να σε βοηθήσει να έχεις μια κατεύθυνση, μπορείς στην αρχή αυτού του χρόνου να σκεφτείς από τι έχεις ανάγκη να ανακουφιστείς ή να ξεφύγεις. Από την τοξικότητα μιας σχέσης, από το πρόβλημα στη δουλειά, από εκείνη την ανησυχία που έχεις για το παιδί σου; Επικεντρώσου εκεί. Και άσε και το κινητό σου μακριά. Στο αθόρυβο.

2. Βρες τι είναι αυτό που πραγματικά σε χαλαρώνει

Μπορεί να μοιάζει προφανές, αλλά ούτε κατά διάνοια δεν είναι. Συχνά θεωρούμε ότι χαλαρώνουμε επειδή κάνουμε αυτά που έχουμε δει σε εικόνες ή σε ταινίες ότι χαλαρώνουν άλλους. Η ζεστή κούπα καφέ ανάμεσα στις παλάμες, μπορεί να μη λειτουργεί για σένα. Να σου προκαλεί εκνευρισμό ή καφεΐνη. Μπορεί το σκρολάρισμα στο Twitter ή στο Instagram να το θεωρείς καλή ιδέα, μόνο που δεν μπορείς να ελέγξεις τι ειδήσεις και τι εικόνες θα εμφανιστούν μπροστά σου. Ούτε βέβαια και τον αντίκτυπο που θα έχουν εκείνη την ώρα στον ψυχισμό σου.

Οπότε πιάσε το νήμα από την αρχή. Η χαλάρωση δεν είναι μια διαδικασία, είναι το αποτέλεσμα της διαδικασίας αυτής. Ψάξε λοιπόν να βρεις τι σε χαλαρώνει εσένα. Κάποιο χόμπι, κάποια φυσική δραστηριότητα, ένα βιβλίο, η self-care ρουτίνα σου, η μουσική; Δοκίμασε. Ό,τι δε σου κάνει, πάει περίπατο. Ό,τι σου κάνει, κράτα το για όσο σου κάνει. Μπορεί σε λίγο καιρό να μη σε εξυπηρετεί πια και να χρειαστείς κάτι άλλο.

3. Εξασκήσου σε τρόπους διαχείρισης των συναισθημάτων σου

Όταν το σώμα έρχεται από την κίνηση στην αδράνεια, το μυαλό κάνει το ανάποδο ακριβώς. Την ώρα που έχεις αποφασίσει να χαλαρώσεις, αρχίζουν τα παιχνίδια. Πιθανόν ενοχές που κάνεις αυτό για τον εαυτό σου, αντί να συνεχίζεις να φροντίζεις τους γύρω και το σπίτι. Κριτική στον εαυτό σου για το πώς έφτασες να είσαι τόσο στρεσαρισμένος και δεν έκανες έγκαιρα κάτι για αυτό. Και πολλές φορές θυμός, αδικία, απογοήτευση, ή θλίψη για ό,τι συνέβη στη μέρα σου ή στην τρέχουσα συνθήκη της ζωής σου.

Εδώ θα χρειαστείς το διαλογισμό. Να σε βοηθήσει να βρεις τα κουμπιά σου και να αποκτήσεις την ικανότητα να αφήνεις όλα όσα νιώθεις κατά μέρος για λίγο. Για να κάνεις χώρο για τη χαλάρωση να έρθει.

4. Μην εκβιάζεις όμως τη χαλάρωση

Μικροδουλειές που έμειναν στη μέση, προθεσμίες, αποφάσεις που πρέπει να πάρεις και δεν είσαι καν κοντά σε κάτι τέτοιο, κοινωνικές υποχρεώσεις, μεγαλύτερες δουλειές, καλώς ορίσατε στο μυαλό. Μόνο που κανείς δε σας κάλεσε.

Και σκέφτεσαι τώρα, πώς θα γίνει αυτή την ώρα να έχω τελειώσει από όλα και να μην έρθει καμία από αυτές τις σκέψεις σα μεγάλη ομπρέλα που δεν θα αφήσει τη βροχή χαλάρωσης να φτάσει πάνω μου; Μήπως να τσεκάρω όλη την do-list πριν μπω στη διαδικασία; Σχεδόν ανέφικτο, οι λίστες συνήθως εμπεριέχουν προσδοκίες που δεν είναι ρεαλιστικές χρονικά. Οπότε αν περιμένεις να καταφέρεις αυτό, η ηρεμία θα αργήσει αρκετές μέρες.

Μήπως να φροντίσω να καταφέρω πολλά μέσα στη μέρα μου ώστε μετά να μου αξίζει να μου αφιερώσω αυτό το χρόνο; Μπα. Σου αξίζει έτσι κι αλλιώς, αφού αυτό νιώθεις να χρειάζεσαι. Αλλά με το να το σκέφτεσαι σαν έπαθλο άλλων πραγμάτων, το μόνο που καταφέρνεις είναι να σου προσθέτεις άγχος και για τα άλλα που πρέπει να πετύχεις ώστε να κερδίσεις τελικά αυτό.

Προσάρμοσε λοιπόν τις προσδοκίες σου. Δύσκολα θα μπορέσει το μυαλό να αδειάσει, αλλά υπάρχει ένα όμορφο κενό ανάμεσα στις διάφορες σκέψεις. Ιδανικό είναι όσο περνάει ο καιρός να μεγαλώνει το κενό αυτό. Χωρίς δεσμεύσεις και μυστήριους στόχους. Όχι το κενό να γίνει 2 λεπτά αντί για 2 δευτερόλεπτα που είναι τώρα, κι όχι αυτό να το έχεις καταφέρει μέχρι τον επόμενο μήνα. Όσο και όποτε. Όλοι δεν μπουσουλήσαμε πριν περπατήσουμε;