Οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες : 1) σ’ αυτούς που αφήνουν και 2) σ’ αυτούς που τους αφήνουν. Ανάθεμα αν ανήκεις στους δεύτερους. Σ αυτούς που επενδύουν, που δίνουν που ελπίζουν και που συχνά πυκνά και αθόρυβα σωριάζονται κατάχαμα και μαζεύουν τα κομμάτια τους. Σίγουρα θα έχεις ζήσεις περισσότερα, θα έχεις αφήσει τις όποιες άμυνες κατά μέρος και θα έχεις φάει σφαλιάρες από παντού. Και συχνά θα περιμένεις ένα θαύμα. Αυτό που γίνεται στο τέλος και από αδιέξοδο σε βάζει και πάλι στο δρόμο. Ναι, αποφάσισες να φύγεις.
Καμιά φορά και να το να φύγεις ταλέντο είναι. Άλλες είναι δύναμη που κυριάρχησες στα συναισθήματά σου και έφυγες από κάπου που ήθελες να μείνεις πολύ. Ενώ άλλες φορές δείχνει την αδυναμία να μείνεις και να δεις το τέλος που έρχεται.
Πάντως δε χρειάζεται να μετανιώνεις αν είσαι αυτή που φεύγει πρώτη. Αρκεί να ξέρεις πότε πρέπει να φύγεις. Το παν είναι να φύγεις στη σωστή στιγμή.
Όταν η δουλειά σου έχει κάνει τον κύκλο της
Δεν έχει σημασία αν βρίσκεσαι στην ίδια θέση, στις ίδιες οικονομικές απολαβές ή αν υπάρχει σταθερότητα. Το θέμα είναι πώς φαντάζεσαι το μέλλον. Αν δεν αντέχεις να κάθεσαι στην ίδια καρέκλα και να βλέπεις τους ίδιους φακέλους για τα επόμενα χρόνια, πρέπει να φύγεις. Πρέπει να κυνηγήσεις το διαφορετικό, αυτό που θα σε γεμίσει με εμπειρίες και γνώση. Ακόμα κι αν δε σου εγγυάται κανείς ότι ισοδυναμεί με περισσότερα χρήματα.
Όταν οι άνθρωποι σε πληγώνουν τόσο που ακόμα κι αν τους συγχωρήσεις, η σχέση σας δε σώζεται
Και σε αυτό το σημείο γενικότητας όσο κι αν κινδυνεύω να χαρακτηριστώ σκληρή συμπεριλαμβάνω όλους τους ανθρώπους που επένδυσα. Αυτούς που γνώρισα και έγιναν φίλοι, αυτούς που εμπιστεύτηκα και τελικά με πρόδωσαν. Αυτούς που περίμενα να με στηρίξουν αλλά με άφησαν να πέσω. Τα βράδια που αναρωτιόμουν πώς γίνεται οι πιο ειλικρινείς άνθρωποι που θαύμασα να έγιναν αυτοί που με γέμισαν με ψέματα και ενοχές. Ναι τότε να φεύγεις και να το κάνεις πρώτη. Να τους συγχωρήσεις και να φύγεις. Γιατί εκείνοι δε θα το κάνουν ποτέ. Θα υπάρχουν πάντα ακίνητοι στο ίδιο σημείο να σε γεμίζουν με αυτό το συναίσθημα της απογοήτευσης. Με αυτά τα γιατί και «πώς γίνεται» που δεν θα απαντηθούν ποτέ.
Όταν ξέρεις πως δε θα έρθει ποτέ το timing για σας
Ο κολλητός μου κάθε φορά που έμπλεκα σε μια αδιέξοδη ιστορία και άρχιζα τις διηγήσεις ήταν λακωνικός: «Έφυγες» μου έλεγε και άλλαζε συζήτηση. Πάντα είναι δύσκολο να φύγεις αλλά απ’ αυτό που δε μπορείς να ζήσεις είναι ακόμα δυσκολότερο. Μοιάζει λίγο σαν ναρκωτικό που πάντα λες «άλλη μία φορά» και ξέρεις πως δε θα ναι η τελευταία. Αλλά πρέπει γιατί το «λάθος timing» είναι η πιο γελοία δικαιολογία στη μαγεία που πρεσβεύει ο έρωτας.
Όταν η φιλία γίνεται μια τοξική συνήθεια
Και πλέον δεν αναγνωρίζεις ποιον έχεις απέναντί σου. Είστε σίγουρα φίλες γιατί γνωριστήκατε στην Α’ Δημοτικού αλλά από τότε έχουν περάσει δεκαετίες. Εξελιχθήκατε, νιώσατε, δουλέψατε, ερωτευτήκατε, πετύχατε κάποιους στόχους σας. Μπορεί στα περισσότερα απ’ όσα περιγράφω να ήσασταν μαζί και μπράβο. Μπορεί να στηρίζατε και να χαιρόσασταν η μία για την άλλη. Αν αυτό όμως δε συμβαίνει τώρα πια δεν βρίσκω το λόγο να συνεχίζεται αυτή η φιλία. Οι άνθρωποι αλλάζουν, τα συναισθήματα μεταβάλλονται και δυστυχώς όλα μας τα προβλήματα στις σχέσεις δε διορθώνονται αν κρατήσουμε μούτρα και χωρίσουμε το θρανίο στη μέση για ένα δίωρο. Ίσως γιατί δεν υπάρχει θρανίο και ίσως γιατί τώρα που το σκέφτομαι το δίωρο σιωπής δε θα φέρει κάποιο αποτέλεσμα.
Ναι να φεύγεις όπως έφυγα κι εγώ γιατί οι φιλίες αλλάζουν. Αλλοιώνονται και καταστρέφουν τις παιδικές μας αναμνήσεις. Φυσικά και συγχωρώ αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω και δε μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω. Γι’ αυτό φεύγω. Φεύγω για να μη θυμάμαι ή για να μπορώ να θυμάμαι με χαμόγελο.
Όταν τα συναισθήματά σας δεν είναι αρκετά για να επιβιώσει η σχέση
Όχι δε θα καθίσω να ψάξω ποιος ένιωσε περισσότερα. Ούτε αν ζήτησε χρόνο για τον εαυτό του/την ομάδα του/ τη δουλειά του κλπ. Ο στόχος στη ζωή και στον έρωτα και σε αυτό το τέλος πάντων το συνεχόμενο κυνηγητό με την ευτυχία είναι το Μαζί . Όχι το σκέτο Μαζί το Μαζί σε όλα. Το να μπορείς να μοιράζεσαι όχι μόνο να νιώθεις. Αλλιώς να φεύγεις να φεύγεις με ότι κινείται πιο γρήγορα. Με ότι δημιουργεί τις λιγότερες εικόνες, τις λιγότερες σκέψεις. Θες αυτοκίνητο, ταξί, αεροπλάνο δεν έχει σημασία. Αρκεί να μην κοιτάξεις πίσω, να μη μετανιώσεις και να μην σκεφτείς ποτέ τι θα γινόταν αν είχες μείνει. Γιατί για να έφτασες στο σημείο να φύγεις προφανώς δεν είχες κάτι δυνατό να σε κρατήσει πίσω.
Ναι το να φεύγεις τρομάζει, αλλά καμιά φορά το να μένεις είναι τρομάζει περισσότερο..
Αλλά το να μην ξέρεις τι θέλεις μοιάζει να είναι το πιο τρομακτικό απ’ όλα.
