Παραδέξου το. Όταν ήσουν παιδί ονειρευόσουν την ενηλικίωσή σου. Περίμενες όσο τίποτα την ελευθερία που θα είχες, τα προνόμια των ”μεγάλων”. Αλλά, όπως ξέρεις τώρα πια η ενηλικίωση φέρνει μαζί της έναν τόνο ευθυνών και προβλημάτων που δεν μπορούσε να χωρέσει στο παιδικό σου μυαλό.
Πέντε συντάκτριες αποφάσισαν να μοιραστούν μαζί σου αυτά που έφερε μαζί της η ενήλικη ζωή, και για τα οποία κανείς δεν τις είχε προετοιμάσει.
Δήμητρα Στέργιου
Για κάποιο λόγο ήμουν πεπεισμένη, μέχρι μεγάλη ηλικία, πως όταν τελειώσω το σχολείο δεν θα ξυπνάω νωρίς το πρωί. Ίσως το πρόγραμμα του Πανεπιστημίου που έγραφε ” τα μαθήματα ξεκινούν στις 08:15” – υπολόγισε και τη μία ώρα διαδρομής – να ήταν και το πρώτο χαστούκι που μου έδωσε η ενήλικη ζωή. Μετά ακολούθησαν πολλά άλλα χαστούκια βέβαια που κανείς δεν θα μπορούσε ούτως ή άλλως να με είχε προετοιμάσει. Ίσως αυτό που θα ήθελα να μου είχε πει κάποιος να ήταν να ζω περισσότερη στη στιγμή. Να μου είχε πει κάποιος πως όσο μεγαλώνεις θα είναι πολύ πιο λίγες οι στιγμές απόλυτης ανεμελιάς. Δεν ξέρω εάν θα τον είχα πιστέψει, αλλά ας μου το έλεγε!
Άννα Καϊτατζή
Σίγουρα δεν είχα φανταστεί πως θα έρθει όντως η στιγμή που θα πρέπει να διευθετώ τις ενήλικες υποχρεώσεις χωρίς την εμπλοκή και βοήθεια της μαμάς μου. Και ακόμα πιο σίγουρα , δεν είχα προετοιμαστεί για το γεγονός ότι εκείνη δεν θα μου κανονίζει όλα τα ραντεβού, δεν θα μου λύνει όλα τα προβλήματα και, – το χειρότερο- , δεν θα παίρνει εκείνη όλα τα τηλέφωνα που πρέπει. Με πόση νοσταλγία και γυαλάδα στα μάτια αναπολώ την παιδική μου ηλικία, την στιγμή που ψελλίζω στο τηλέφωνο «μαμά χάλασε το πλυντήριο» και εκείνη μου απαντάει «ε, πάρε έναν ηλεκτρολόγο να έρθει, και να ξέρεις χρεώνουν την επίσκεψη κανένα πενηντάευρω».
Έλενα Φάκου
Το μόνο που ήθελα όταν ήμουν μικρή, ήταν να γίνω 18 χρονών για να βγάλω δίπλωμα αυτοκινήτου, να μπορώ να εργαστώ ώστε να έχω δικά μου χρήματα και τέλος να μην είναι οι γονείς μου υπόλογοι για τις πράξεις μου. Κατά τα άλλα δεν ήμουν έτοιμη για κανένα άλλο πρόβλημα ενηλίκων που αντιμετώπισα, πόσο μάλλον για την ανεξάντλητη ενήλικη κακία και βλακεία. Όταν συνάντησα τα προβλήματα των ενηλίκων άλλαξα γνώμη για τους μεγάλους. ”Τα έχουν κάνει πραγματικά σκατά” σκέφτηκα, και σκέφτομαι ακόμα. Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω πίσω σε εκείνα τα χρόνια που μετρούσα μπάνια και παγωτά. Κι ας οδηγούσα ακόμα το ποδήλατό μου, ξόδευα το χαρτζιλίκι μου και η μάνα μου τραβούσε τα μαλλιά της με το πόσο άτακτη ήμουν. Ήταν όλα πολύ καλύτερα.
Έλενα Βλάχου
Για το πόσο δύσκολο είναι να μπορέσεις να χωρέσεις όλα όσα θέλεις να κάνεις μέσα στη μέρα σου, όταν δουλεύεις τουλάχιστον 8 ώρες. Είχα πάντα στο μυαλό μου την αρχή «όταν κάποιος θέλει κάτι θα βρει τον χρόνο και τον τρόπο να το κάνει». Τελικά, είναι λίγο πιο δύσκολο από όσο φαίνεται όταν οι μοναδικές σου υποχρεώσεις είναι το σχολείο και το φροντιστήριο.
Κέλλυ Σεφέρου
Πως το λένε όταν όλα πάνε καλά; Ψευδαισθήσεις; Ίσως. Μικρή πάντως το πίστευα όσο βαθιά πίστευα και στη καλοσύνη των ανθρώπων. Ποια από όλες τις ‘ψευδαισθήσεις’ των παιδικών μου χρόνων αλήθεια να ξεχωρίσω; Μάλλον αυτή με διαφορά: «Όλα θα πάνε καλά». Αφού όλα τα παραμύθια αλλά και οι συμβουλές των γονιών μου κατέληγαν σε ένα happy end, κι ας μην ισχύει στη πραγματικότητα.
Σκασίλα μου από τότε και που να δεις στο σήμερα! Και ας ξέρω πως τα προβλήματα δεν εξαφανίζονται με ένα ‘’μαγικό ξόρκι’’ και πως οι άνθρωποι είναι καλοί ιδιαιτέρως όταν νιώθουν καλά με τον εαυτό τους. Αφού και εγώ με την σειρά μου δεν νιώθω πάντα καλά. Αφού τα ‘’μαγικά ξόρκια’’ δεν υπήρξαν ποτέ και ας υπήρχαν από πάντα ‘’κακοί’’ δράκοι σε κάθε ιστορία.
Αλλάζω εγώ και αλλάζει ο κόσμος, κατάλαβες; Άργησα αλλά έμαθα πως έτσι έρχεται η χαρούμενη διαδρομή πριν φτάσει στο τέρμα της. Συνεχίζω να αργώ, να πληγώνομαι, να αποφεύγω μερικές φορές την αλήθεια, κι ας την βλέπω να έρχεται. Εμένα με νοιάζει που καταφέρνω να φτάνω. Στην καλοσύνη και στην ανεντιμότητα μαζί! Χωρίς φόβο και δίχως δειλία! Αγόρασα και μια χρωματιστή βαλίτσα και έγραψα πάνω της αυτό: «Στο τέλος όλα θα πάνε καλά γιατί αν δεν πάνε καλά, δεν είναι το τέλος».
