Από το πρώτο της σκηνοθετικό ντεμπούτο το 1999 με το ‘The Virgin Suicides’, η Sofia Coppola έχει αναγνωριστεί από κριτικούς και κοινό για την stylish ματιά και συμβολή της στο σύγχρονο σινεμά. Λυρική στο να εξετάζει και να παρουσιάζει κατα τ’ άλλα μπανάλ καταστάσεις που σε φέρνει αντιμέτωπη η ζωή -κι ας είναι η κόρη του πιο διάσημου σκηνοθέτη όλων των εποχών- η Coppola έχει αφήσει τη δική της σφραγίδα ως ξεχωριστή δημιουργός, με τελείως διαφορετικό ύφος και στυλ από τον πατέρα της Francis.
H τελευταία της ταινία The Beguiled τη βρίσκει να παίρνει ρίσκα σε σχέση με τις προηγούμενες παραγωγές της, απογυμνώνοντας την ίδια της την τεχνική και το χαρακτηριστικό στυλ που την έκαναν διάσημη. Έτσι, καθώς κινείται σε μια νέα δημιουργική περίοδο, σκεφτήκαμε να ρίξουμε μια ματιά και να σου παρουσιάσουμε κοιτώντας πίσω στο πλούσιο βιογραφικό της, τις πέντε πιο στυλιστικά απολαυστικές σκηνές των προηγούμενων ταινιών της.
The Virgin Suicides – Playground love
Η διασκευή του βιβλίου του Jeffrey Eugenides την έβαλε στην λίστα -αν όχι στην κορυφή – ως μία από τις καλύτερες stylist δημιουργούς του σύγχρονου κινηματογράφου. H ταινία πραγματεύεται την τραγική ιστορία της συντηρητικής καθολικής οικογένειας Lisbon και των αυτοκτονιών των πέντε θυγατέρων της, και χαρακτηρίζεται από μια ονειρική ατμόσφαιρα καταπιεσμένης σεξουαλικότητας και απώλειας της αθωότητας, στο οποίο συμβάλλει και το εξαιρετικό soundtrack του συγκροτήματος Air. Στο συναισθηματικό κορύφωμα της οι νεαροί πρωταγωνιστές Lux και Trip απομακρύνονται από τον σχολικό χορό και ο Trip πείθει τον χαρακτήρα της Kirsten Dunst να κοιμηθεί μαζί του στο γήπεδο ποδοσφαίρου. Ξυπνώντας η Lux βρίσκεται μόνη της, και η τραγωδία της σκηνής υπογραμμίζεται από τους μουσικούς τόνους του κομματιού “Playground Love” των Air καθώς και από τους γαλάζιους υποτόνους της φωτογραφίας. Η επιστροφή της Lux στο σπίτι είναι ένα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα του ταλέντου της Coppola στο να συνδυάζει ήχο και εικόνα με στυλ.
Lost in Translation – Η σκηνή karaoke
Το κατά πολλούς αριστούργημα ΄Χαμένοι στη Μετάφραση’ εξερευνά τη σχέση που δημιουργείται μεταξύ ενός ξεχασμένου ηθοποιού του Hollywood -εκπληκτικός Bill Murray- και της μοναχικής απόφοιτου φιλοσοφίας και νεόνυμφης Charlotte (η Scarlett Johansson). Ξεκινώντας με την συνάντησή τους στο ξενοδοχείο Park Hyatt του Τόκυο, η ταινία ακολουθεί αυτούς τους δύο μοναχικούς, βαρεμένους, προνομιούχους ανθρώπους, καθώς σχηματίζουν σιγά-σιγά έναν μοναδικό δεσμό, με εσωτερικευμένη συναισθηματική ασάφεια. Αυτή η ασάφεια φτάνει στο ζενίθ στην σκηνή όπου η Charlotte πηγαίνει με τον Bob και τους Ιάπωνες φίλους του άντρα της σε ένα καραόκε bar. Στην iconic πια σκηνή όπου τραγουδάει με μία neon ροζ περούκα απευθυνόμενη στον Bob, αποπνέοντας ταυτόχρονα ερωτισμό αλλά και αθωότητα. Αυτό που θα μπορούσε να είναι μία κατα τ’ άλλα γλυκανάλατη στιγμή, εδώ λόγω της σκηνοθετικής ματιάς της Coppola και των άψογων ερμηνειών κάνει establish τα συναισθήματα των δύο πρωταγωνιστών.
Marie Antoinette – Πάρτυ Γενεθλίων
Aυτό το wannabe ιστορικό δράμα εποχής, που η Coppola μετατρέπει με ιδιαίτερα pop στοιχεία, σε μία ταινία για την εφηβεία και την δύσκολη μετάβαση στην ενηλικίωση, ιδιαίτερα αν είσαι και η μέλλουσα βασίλισσα της Γαλλίας. H σκηνή του party των 18ων γενεθλίων της Marie Antoinette δίνει πνοή στους χαρακτήρες και την ιστορία ενώ μας δείχνει την κενότητα και την ελαφρότητα της ζωής της πρωταγωνίστριας και πώς θα προσπαθήσει να της δώσει νόημα ξοδεύοντας ασσύστολα. Όλα αυτά βέβαια φορώντας εκείνη και οι κυρίες της αυλής της, εκπληκτικά φορέματα εποχής, ειδικότερα μετά το πάρτυ όπου βγαίνουν στους κήπους των Βερσαλλιών να παρακολοηθήσουν την ανατολή του ήλιου, όπως θα έκανε κι ένας σημερινός 18χρονος στα γενέθλιά του.
The Bling Ring – H διάρρηξη
H Coppola είχε ήδη κάνει αισθητή την αγάπη και την προτίμησή της στο one-shot πλάνο (μία σκηνοθετική τεχνοτροπία η οποία γυρίζεται χωρίς cut) από το Virgin Suicides αλλά στην ταινία του 2013 The Bling Ring πραγματικά το έκανε να ξεχωρίσει.
Η ταινία η οποία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, αφηγείται την ιστορία μιας ‘μοντέρνας’ συμμορίας προνομιούχων εφήβων ανωτέρας τάξης του Los Angeles, που ξεκινούν να διαπράττουν διαρρήξεις στα -τότε- αφύλακτα σπίτια διάφορων celebrity, όπως η Paris Hilton. Στη σκηνή όπου πραγματοποιούν διάρρηξη στο σπίτι μιας πρώην reality star, η Coppola δείχνει το όλο συμβάν σε ένα αδιάκοπο κι εξαιρετικά μεγάλο πλάνο άψογης αισθητικής, από τα sound effects μέχρι τη φωτογραφία, που κρατάσει σχεδόν δύο λεπτά. Η συγκεκριμένη τεχνική δίνει τη δυνατότητα στο θεατή να δει την όλη κλοπή σαν κυριολεκτικά σιωπηλός μάρτυρας που βρίσκεται έξω από τη βίλλα όπου παρακολουθεί τους νεαρούς διαρρήκτες ν’ αρπάζουν ό,τι βρεθεί μπροστά τους από designer ρούχα και παπούτσια μέχρι πιάτα.
The Beguiled – Η αποπλάνηση
Η τελευταία ταινία της, η οποία διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου την βρίσκει ν’ απομακρύνεται από πολλά στυλιστικά σκηνοθετικά της χαρακτηριστικά που την είχαμε συνηθίσει. Με ένα μινιμαλιστικό soundtrack από το συγκρότητα του άντρα της, Phoenix, που αντικατέστησε τα συνηθισμένα pop μουσικά στοιχεία που τόσο αγαπάει και ένα ονειρεμένο αλλά ταυτόχρονα ατμοσφαιρικό setting αντί για τη γεμάτη λάμψη και pop αισθητική με την οποία έγινε γνωστή. Η ταινία σηματοδοτεί την στροφή της προς μία νέα δημιουργική και πιο ώριμη περίοδο, αφήνοντας κατά μέρος τα αγαπημένα ‘παιχνίδια΄της κινηματογραφικής της νεότητας, βρίσκοντας καινούρια για να πειραματιστεί μαζί τους.
Η ταινία μιλάει για την ιστορία μιας ομάδας από καθηγήτριες και μαθήτριες σε ένα οικοτροφείο θηλέων στη Βιρτζίνια που, ενώ ο εμφύλιος πόλεμος μαίνεται, βρίσκουν έναν τραυματισμένο στρατιώτη της Ένωσης (Colin Farrell) και τον περιθάλπουν. Η παρουσία του στρατιώτη σε ένα σπίτι γεμάτο από γυναίκες, οι οποίες έχουν στερηθεί και λιμοκτονούν για λίγη αρσενική προσοχή, σύντομα οδηγεί σε σύγκρουση, τόσο μεταξύ των ίδιων των γυναικών όσο και μεταξύ αυτών και του στρατιώτη.
Η ένταση μεταξύ των χαρακτήρων αυξάνεται σκόπιμα σταδιακά καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, με την σκηνοθέτη αριστοτεχνικά να μεγιστοποιεί το κομμάτι της πίεσης και της αγωνίας από σκηνή σε σκηνή, και όταν τελικά η αγωνία κορυφωθεί, όλα πάνε κατά διαόλου.
Είναι κατά τη διάρκεια αυτής της διάσπασης χαλαρά όταν έχουμε την σκηνή της αποπλάνησης μεταξύ του στρατιώτη και της δάσκαλος Edwina (Kirsten Dunst). Η αγάπη που μοιράζεται μεταξύ τους δεν είναι γλυκιά και τρυφερή, αλλά ωμή και παθιασμένη, θολώνοντας τη γραμμή μεταξύ έλξης και επιθετικότητας. Η Coppola καταγράφει τη στιγμή λαμπρά, επιτρέποντας στις ερμηνείες και των δύο να λάμψουν με ελάχιστη μουσική ή παράταιρη σκηνοθετική παρέμβαση, βρίσκοντας μια συναισθηματική μεγιστοποίηση στον κομψό μινιμαλισμό της.
Δες επίσης: Όλα τα covers τραγουδιών των ταινιών της Sofia Coppola σ’ ένα playlist
