Αφού περάσαμε από Χρυσές Σφαίρες, είχαμε εναποθέσει όλες μας τις ελπίδες στα Όσκαρ και τα BAFTA. Και πάλι απογοητευτήκαμε. Η φετινή κινηματογραφική χρονιά ήταν γεμάτη από εξαιρετικές ταινίες. Και όταν λέμε γεμάτη, εννοούμε υπερβολικά γεμάτη. ΟΚ, ξέρουμε. Δεν μπορούν όλες να βραβευθούν. Κάπου όμως οι περισσότερες από αυτές άξιζαν έστω μια υποψηφιότητα. Να μην μιλήσουμε για τους 5 αποκλειστικά άντρες υποψήφιους στην κατηγορία Καλύτερου Σκηνοθέτη από την Ακαδημία. Και όλα αυτά, ενώ η Greta Gerwig με το Little Women υπήρχε ανάμεσα μας.
Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να δώσουμε σε αυτές τις πέντε ταινίες που τα βραβεία αγνόησαν τελείως, λίγη αγάπη και θαυμασμό. Είναι όλες τους ταινίες που συζητήθηκαν και σίγουρα έχουν πολλά να πουν.
Honey Boy
Ο Shia LaBeouf έγραψε μια ιστορία για τη δική του ζωή και τη σχέση του με τον πατέρα του. Ανέλαβε μάλιστα να παίξει τον ρόλο του πατέρα του και η Alma Har’el ανέλαβε να τον σκηνοθετήσει. Όλα αυτά για να δείξει πόσο πιεστική και τοξική μπορεί να γίνει μια σχέση πατέρα-γιου όταν περιστρέφεται γύρω από τη δόξα, τη φήμη και την αναγνώριση. Κι ενώ όταν η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ του Sundance όλοι αναγνώρισαν το ταλέντο και την προσπάθεια του Shia LaBeouf, εκεί σταμάτησαν όλα. Καμία υποψηφιότητα, κανένα βραβείο. Ούτε καν μια αναγνώριση για την συμμετοχή της FKA Twigs. Τέλος πάντων.
Waves
Το Waves είναι η ταινία που μιλά για κάθε οικογένεια που ξέρεις εκεί έξω και μεγαλώνει παιδιά στην εποχή μας. Με όλες τις όχι τόσο όμoρφες αλλά και πολύ γλυκές στιγμές της να ισορροπούν σε ένα πολύ τεντωμένο σχοινί. Είχε πολύ καλές ερμηνείες, υπέροχα τραγούδια από τον Frank Ocean κι εμάς με πολλά πακέτα χαρτομάντιλα στο πλάι. Και τελικά μείναμε να απορούμε πως κανείς τελικά δεν την πρόσεξε.
Midsommar
Εδώ πρέπει να συμβεί μια μικρή παρατήρηση αρχικά. Η φετινή κινηματογραφική χρονιά σνόμπαρε ΚΑΙ τις ταινίες που ανήκουν στην κατηγορία του θρίλερ/τρόμου. Εδώ ανήκουν ταινίες σαν το Midsommar ή το Us. Το Midsommar συγκεκριμένα έδωσε στην Florence Pugh έναν λόγο να λέει ότι έκανε καταπληκτικό breakthough στον χώρο. Κι αν δεν υπήρχε κάποια αναγνώριση για την ερμηνεία της, έστω μια αναγνώριση για το ευφυέστατο σενάριο θα τη δεχόμασταν.
Uncut Gems
Ο Adam Sandler αναγεννάται από τις στάχτες του. Κυριολεκτικά. Ψάξε μόνο να δεις πόσα εκατομμύρια tweets γράφονται για το Uncut Gems καθημερινά και θα καταλάβεις. Μαζί με αυτή την ταινία, μπορούμε πραγματικά να παρατηρήσουμε ότι κάθε παραγωγή της A24 μάλλον δεν είναι καλή αρκετά για το υπόλοιπο Hollywood. Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται. Το Uncut Gems, είναι περίεργο, γρήγορο και ίσως από τα καλύτερα που είδαμε αυτή τη δεκαετία. Κρίμα που δεν το είδαν και κάποιοι άλλοι.
The Lighthouse
Πιθανοί λόγοι σνομπαρίσματος (πολύ επαγγελματικά τοποθετημένοι): Robert Pattinson. Πέρα από αυτό δεν μπορούμε να σκεφτούμε κάτι άλλο. Αλλά μέχρι και ο Robert Pattinson στον Φάρο είναι καλός. Είναι πολύ καλός. Βασικά, κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Να είναι λίγο παραπάνω νευρικός και να δρα από ένστικτο. Ασπρόμαυρη κωμωδία σε συνδυασμό με δράμα και τρόμο. Άξιζε ένα βραβείο, είναι ξεκάθαρο.
