Κάποιες φορές η καθημερινότητα μου πετάει στη μούρη μια μη διαχειρίσιμη πραγματικότητα: Πώς θα αγκαλιάσουμε την παντελή διαφορετικότητα όταν καλά καλά δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τους «κλώνους» μας;
Κάνουμε πραγματικά βήματα: Τα «ανθρώπινα δικαιώματα» έχουν γίνει καραμέλα –επιτέλους, διοργανώνουμε pride, κάνουμε παρέα με swingers, ψηφίσαμε Antetokounmpo στο NBA. Και έχοντας κάνει μια τίμια προσπάθεια να λύσουμε τα βαριά ρατσιστικά –διχοτομικά συνήθως- θέματα, έχουμε αρχίσει να το χάνουμε στα απλά. Γιατί αν δεν μπερδευόμαστε και κάπου, τι να την κάνουμε μια ζωή βαρετή ρε φίλε; Γινόμαστε ρατσιστές με φίλους, αδέρφια, συνεργάτες, περαστικούς, γνωστούς και αγνώστους. Με άτομα που μας μοιάζουν τόσο πολύ, που οι ζωές μας προχωρούν σχεδόν παράλληλα και που η πιο συχνή φράση που ανταλλάσσουμε μαζί τους είναι «been there, done that”. Ξανά και ξανά. Κι όμως, τους περιθωριοποιούμε «με αγάπη», για μικρά ζητήματα καθημερινής τρέλας και η πλάκα είναι ότι δεν το καταλαβαίνουμε.
Ο συνάδελφος που καπνίζει
Είναι πολύ σημαντική η προσπάθεια που κάνεις να επισημαίνεις στον συνάδελφό σου τις βλαβερές επιπτώσεις του καπνίσματος. Και κακά τα ψέματα, όντως μυρίζει άσχημα ολόκληρο το γραφείο κάθε φορά που μπαίνει μετά το διάλειμμά του –και αφού έχει «ταΐσει» το διαβολικό τερατάκι στο κεφάλι του. Ωστόσο, την τελευταία φορά που τσέκαρα τα ξεφυσίματα, τα επιδεικτικά ανοίγματα παραθύρων και οι γκριμάτσες δεν αποτελούσαν μέθοδο διακοπής του τσιγάρου. Το μόνο που προκαλούν είναι ενοχικά συναισθήματα, αδυναμία του καπνιστή να κάνει “fit in” και στην τελική ΑΦΗΣΕ ΤΟΝ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙ.
Η κοπέλα με τα ψηλοτάκουνα στο μετρό
Όλη αυτή η κουλτούρα του tomboy coolness και της μη ανοχής σε όλα αυτά τα κορίτσια που μπαίνουν το πρωί στο μετρό με τα 14ποντα γοβάκια τους –με τη χοντρή φιάπα. Δεν κατάλαβα, απαγορεύεται;- μου θυμίζει την μέχρι προ λίγων χρόνων κατακραυγή των UGG και των oxford παπουτσιών με κατηγορίες ότι σκοτώνουν τη θηλυκότητα και «γιατί τα φοράνε αυτά τα χοντροπάπουτσα». Με το να την κοιτάζεις από πάνω μέχρι κάτω και να ψιθυρίζεις με τη φίλη σου σαν παλιάς κοπής κουτσομπόλα στην πίσω σειρά στην εκκλησία, το μόνο που καταφέρνεις είναι να δείχνεις το πόσο -14 πόντους- μειονεκτικά νιώθεις. Και αυτό δεν είναι cool.
Στον φίλο που δεν πίνει και δεν καπνίζει
– Καλά ρε φίλε δεν πίνεις, δεν καπνίζεις και τι κάνεις; Ζωή είναι αυτή; – Πάω γυμναστήριο, παίζω μπάσκετ, ξεκινάω καταδύσεις μέσα στον μήνα, προσπαθώ να διαβάζω δύο βιβλία τον μήνα, κάνω δεύτερο μεταπτυχιακό και μαθαίνω Σουηδικά. Εσύ τι κάνεις;
Το ανηψάκι σου που φωνάζεις «χοντρούλι»
Να ξεκαθαρίσουμε ότι με το να μετατρέπεις έναν χαρακτηρισμό σε υποκοριστικό δεν μειώνεις την αρνητική χροιά του. Πέραν του ότι είναι λάθος να αποκαλείς με οποιονδήποτε καθοριστικό χαρακτηρισμό ένα παιδί –άνοιξε ένα βιβλίο να διαβάσεις τι ακριβώς είναι το υποσυνείδητο- δεν υπάρχει και λόγος. Ένα παιδί μπορεί να είναι όμορφο, έξυπνο για την ηλικία του, ίδιο η μάνα του, ίδιο ο πατέρας του, χαμογελαστό, ακομπλεξάριστο, τρυφερό. Δηλαδή από όλες τις ποιότητες της παιδικής ηλικίας, τα κιλά είναι το πρώτο πράγμα που σου τράβηξε την προσοχή;
Η φίλη που ακούει ελληνική μουσική
Όλοι έχουμε αυτή τη φίλη που ακούει –άγνωστους σε όλους- ραδιοφωνικούς σταθμούς με τραγούδια που δεν έχουμε ξανακούσει στη ζωή μας, και εκείνη όχι μόνο τα ξέρει,αλλά μπορεί να τα τραγουδήσει και ανάποδα. Είναι κατανοητό το να έχεις διαφορετικό γούστο, να μην μπορείς να συναισθανθείς τους στίχους ή να διαφωνείς με την όλη κουλτούρα. Δεν είναι καθόλου okay το να της απαγορεύεις να διαλέξει το μέρος που θα βγείτε για ποτό, το να επιλέξει μουσική για το επόμενο road trip ή να αλλάζεις τον ραδιοφωνικό σταθμό που έχει διαλέξει. Στην τελική, θέλεις να τα έχεις καλά μαζί της αφού όταν χωρίσεις από εκείνη θα ζητάς playlists με τραγούδια του Καρρά.
Η μητέρα με τα ζωηρά παιδιά στο εστιατόριο
Έχεις βγει να φας ήρεμη το φαγητό σου και να πιεις ένα κρασί. Θέλεις ησυχία, το καταλάβαμε. Η μανούλα όμως με τα δύο έξαλλα –όμορφα ωστόσο- παιδάκια στο διπλανό τραπέζι μη νομίζεις ότι θέλει κάτι λιγότερο. Δεν χαίρεται να μαζεύει τα δίδυμα 8χρονα από το τραπέζι σου την ώρα που προσπαθούν να φάνε το ψωμί σου πιστεύοντας ότι έχει κάτι διαφορετικό από το δικό τους. Ντρέπεται, κουράζεται και σίγουρα το υφάκι σου δεν βοηθάει στην ανακούφιση κανενός από τα δύο.
