Τελειώνει ο Μάιος κι έχουν αρχίσει να μονοπωλούν τη σκέψη μας οι παραλίες με όλα τα συνοδευτικά τους. Μαυρισμένα κορμιά, δροσιστικά ποτά, κρυστάλλινα νερά, καλαμπόκι, παγωτά, ξενύχτια κι άλλα πολλά που καθιστούν αυτό το τρίμηνο το ωραιότερο του χρόνου. Ο ελεύθερος χρόνος μας, συνήθως είναι πιο πολύς, οπότε κι ο χρόνος μας για ανάγνωση μάλλον αυξάνεται.

Λίστα λοιπόν με εφτά αγαπημένα μου βιβλία για τα μεσημεροαπογεύματα των διακοπών. Κι όχι μόνο.

1) Η Λέσχη των Αθεράπευτα Αισιόδοξων, Ζαν Μισέλ Γκενασιά, Εκδόσεις Πόλις.

Ένα από τα πιο δυνατά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει ποτέ. Πραγματεύεται τις ιστορίες διάφορων ανθρώπων που συναντώνται τακτικά στην πίσω αίθουσα ενός Παρισινού bistrot και παίζουν σκάκι, συνομιλούν, πίνουν αλκοόλ και τσακώνονται. Όλοι τους εξόριστοι -κατ’ ανάγκην ή εξ’ επιλογής- από τα σοσιαλιστικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης που βρήκαν καταφύγιο στο Παρίσι της δεκαετίας του ’60. Ένα βιβλίο που όταν φτάνεις στο τελευταίο κεφάλαιό του μπορεί και να μην συγκρατηθείς. Προσωπικά, μου άλλαξε λίγο τη ζωή. Όλοι οι φίλοι στους οποίους το δάνεισα ή το πρότεινα ενθουσιάστηκαν. Μένει ένας.

2) Τα Στοιχειώδη Σωματίδια, Μισέλ Ουελμπέκ, Εκδόσεις Εστία.

Περίπτωση. Δύσκολο. Οι περισσότεροι το παρατάνε πριν τη μέση μην αντέχοντας τις ωμές περιγραφές και τις ρεαλιστικές απεικονίσεις των κάθε είδους σεξουαλικών βίτσιων του Μπρυνό και του Μισέλ, πρωταγωνιστών αυτού του μυθιστορήματος. Όμως, αν αντέξεις, και φτάσεις στο τέλος, τότε διαπιστώνεις ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ένα από τα καλύτερα που έπεσαν ποτέ στα χέρια σου. Αριστούργημα.

3) Τρυποκάρυδος, Τομ Ρόμπινς, Εκδόσεις Αίολος.

Το αγαπημένο μου εφηβικό ανάγνωσμα. Η πιο περίεργη ιστορία αγάπης. Ένας τρομοκράτης, μια πριγκίπισσα, η σελήνη, οι πυραμίδες, ένα πακέτο τσιγάρα κάμελ κι ένα σπίρτο. Από την εισαγωγή, μέχρι την τελευταία σελίδα, διαβάζεις εικόνες, τραγούδια και αρώματα. Αν δεν το έχεις διαβάσει μέχρι τα 20, ίσως και να μην ενθουσιαστείς. Αν ναι, τότε ξέρεις.

4) Οιδίπους Σέντερ Μπακ, Κωνσταντίνος Καμάρας, Εκδόσεις Ωκεανίδα.

Ένα από τα πιο χιουμοριστικά και ρομαντικά βιβλία που έχω διαβάσει. Η σχέση ενός αγοριού με τον ημίθεο-στα μάτια των οπαδών και τα δικά του- πατέρα του, η συλλογική ψύχωση που λέγεται ποδόσφαιρο και ο Παναθηναϊκός. Θα μπορούσε να είναι απλά ένα βιβλίο για την μπάλα. Όμως είναι η ενδοσκόπηση μιας γεννιάς, η παρουσίαση της ελληνικής κοινωνίας από τη δεκαετία του ’80 μέχρι τα πρώτα ’00 και μια ολοκληρωμένη αφήγηση ενός ανθρώπου που μεγαλώνει και θυμάται τον εαυτό του με άξονα το ποδόσφαιρο, τη μουσική και τα κορίτσια. Διαβάζεται και από Ολυμπιακούς.

5) Ο θείος Πέτρος και η Εικασία του Γκόλντμπαχ, Απόστολος Δοξιάδης, Εκδόσεις Καστανιώτη.

Το βάζω στη λίστα για έναν απλό αλλά και πολύ σημαντικό λόγο. Το διάβασα μέσα σε πέντε ώρες. Παρόλο που οι γνώσεις μου στα μαθηματικά εξαντλούνται στην Λυκειακή Άλγεβρα, το συγκεκριμένο μυθιστόρημα δεν ήθελα να τελειώσει. Ο μαγικός κόσμος της -όποιας- επιστήμης, τα όνειρα και ο εγωισμός του επιστήμονα και τελικά η ματαίωση και η πτώση.

6) Κάιν, Ζοζέ Σαραμάγκου, Εκδόσεις Καστανιώτη.

Καταπληκτικό. Διαβάζοντάς το, δεν σταματάς να γελάς και να προβληματίζεσαι. Μια ανάποδη Βίβλος, μια χιουμοριστική και λίγο βέβηλη προσέγγιση στην Χριαστιανική ιστορία. Το τελευταίο βιβλίο που έγραψε ο σπουδαίος Νομπελίστας Πορτογάλος. Και μόνο γι αυτό αξίζει να το διαβάσετε.

7) Ο Διωγμός, Αλεσσάντρο Πιπέρνο, Εκδόσεις Πατάκη.

Στον “Διωγμό” ο Πιπέρνο μάς διηγείται την ιστορία ενός επιτυχημένου ανθρώπου που απροειδοποίητα και ξαφνικά βρέθηκε αντιμέτωπος με τον ναρκισσισμό του και με τις παιδικές του αδυναμίες· μας μιλάει για μια οικογένεια, για τις συνήθειές της, τα συναισθήματα και τα ταμπού της. Ο Πιπέρνο καταφέρνει να σε βάλει μέσα στην ιστορία, να ταυτιστείς με τον Λέο και να θες να αποδοθεί δικαιοσύνη.