Θυμάμαι διακοπές στην Πάτμο, πέντε μέρες με τοστ που φτιάχναμε στα ενοικιαζόμενα δωμάτια του πενταχίλιαρου και 12ωρη επιστροφή με το «Δημητρούλα». Θυμάμαι να περπατάω στην Αλεξάνδρας με τις μικρές αγγελίες παραμάσχαλα στη βροχή. Θυμάμαι τον εαυτό μου να θέλει να τα αλλάξει όλα, να τα μάθει όλα και να μην βλέπει πουθενά εμπόδια.

Η δεκαετία των 20 είναι η πιο όμορφη, η πιο ζωντανή και η πιο δημιουργική περίοδος του κάθε ανθρώπου. Είναι η περίοδος που όσα χρόνια και αν περάσουν, πάντα θα θυμάσαι κάτι από τότε. Εμείς ζητήσαμε από 20 φίλους, να μας πουν τις δικές τους αναμνήσεις και εμπειρίες από τα δικά τους 20. Voila!

Αμαλία Αγάθου, Δημοσιογράφος

Τα είκοσι είναι γεμάτα ιστορίες, φίλους, ξενύχτια αλλά και αγωνία, ειδικά για το τι θα κάνω όταν μεγαλώσω. Μέχρι σήμερα δεν έχω βρει κάποια δουλειά στέλνοντας βιογραφικό, αλλά στέλνοντας email (στο Glamour) και tweet (στο The Next Web). Φαντάζομαι αυτό προδίδει την ηλικία μου, αφού αν ήμουν νεότερη θα είχα βρει μέσω snapchat. Να λοιπόν πως βρήκα την πρώτη μου δουλειά. Περιμένοντας να παρουσιάσω τη διπλωματική μου, Οπτικοποίηση χωροχρονικών δεδομένων στον παγκόσμιο ιστό, αραχτή στην όμορφη Κέρκυρα, έπεσε στα χέρια μου το Glamour της αδερφής μου. Στην τελευταία σελίδα έγραφε: το επόμενο τεύχος μας θα είναι οικολογικό στείλτε μας κείμενα και ιδέες. Εντυπωσιάστηκα με αυτή την πρωτοβουλία και αποφάσισα να συνεισφέρω με ένα κείμενο για τα οικολογικά υφάσματα. Fast Forward 3 μήνες μετά ακριβώς την επομένη της ορκωμοσίας μου, λαμβάνω ένα τηλεφώνημα από το Glamour ζητώντας μου να περάσω για συνέντευξη για τη θέση editor, αφού είχαν κρατήσει το email μου που τους άρεσε πολύ. Πήγα περισσότερο από περιέργεια, με ένα βαλιτσάκι για μια βδομάδα, που κατέληξε σε περιπέτεια μιας ζωής.

Ζωή Δημητρίου, Δημοσιογράφος

Έχεις μια δεκαετία στην ζωή σου  #μόνο (δεν θα άντεχες παραπάνω) κατά την διάρκεια της οποίας οφείλεις στην ανθρωπότητα: να ταξιδέψεις για να ζήσεις περιπέτεια, να αλλάξεις αεροπλάνα, τρένα και βαπόρια για να βρεθείς  πχ σε ανεξερεύνητα νησιά (hint: Gozo). Να βγεις από κλαμπ – με λιγότερα ρούχα από όταν μπήκες- την επόμενη μέρα, φορώντας γυαλιά ηλίου, και να πας για μάθημα -στα καπάκια (hint: Fabric). Να ερωτευτείς, να χωρίσεις, να συγκατοικήσεις, να συζήσεις, να αλλάξεις χώρα – στο repeat. Να πάρεις όσα περισσότερα πτυχία μπορείς. Να δουλέψεις αμισθί (κουβαλάς από καφέ μέχρι φωτοτυπίες, αισθάνεσαι δούλος, κόψε την μίρλα,   ΑΥΤΗ είναι η μεγαλύτερη επαγγελματική προϋπηρεσία της ζωής σου). Να κάνεις μια/δυο/αναρίθμητες  part time δουλειά(ες) για να πληρώνεις λογαριασμούς. Να γίνεις καλύτερος άνθρωπος (hint: Πύλη Αξιού- Brixton Academy ένα τσιγάρο δρόμο). Μιλώντας εκ πείρας θα συμβούλευα να μην βάλεις στοίχημα να βάψεις, ξυρίσεις, τα μαλλιά σου και να τρυπήσεις οποιοδήποτε μέρος του σώματος σου, μεθυσμένος.

Γιώργος Παπαϊωάννου, GiPap, bowtie designer / journalist.

Faz στην πλατεία Μαβίλη, Αεροδρόμιο πίσω από το Ανατολικό, Κούκος πίσω από τον Όμιλο Αντισφαίρισης Αθηνών, τσιγάρα,  Stone Roses, Μπακάρντι κόλα, Kino και Portobello στο Κολωνάκι, Τζίμης τατού και Remember στην Πλάκα, Polo κολόνια, η Βαλέρια και μερικοί άλλοι ανεκπλήρωτοι έρωτες. Ωραία ήταν τα είκοσι στα ’90s.  

20 και κάτι ψιλά στη φωτογραφία σε ταξίδι στη Σαντορίνη με τις φίλες μου! Νιάτα! Τότε που τα καλοκαίρια ήταν μεγάλα και ξέγνοιαστα, τα ξενύχτα πολλά όσο και τα όνειρα. Από τα πιο όμορφα χρόνια μου, τα φοιτητικά, που περιμέναμε το διάλειμμα στη σχολή για να το σκάσουμε από το μάθημα για να πάμε για καφέ και να μιλάμε με τις ώρες! Δεν ξεχνώ ποτέ τα γέλια, τα “δράματα”, τις βόλτες και αυτή την αίσθηση που πολλές φορές μου λείπει τώρα πια: ότι μπορώ να κατακτήσω τον κόσμο!

Στα 20 έγινα για πρώτη φορά ξανθιά. Στα 20 έφυγα από τους δικούς μου και έμεινα μόνη. Στα 20 είχα την πρώτη μου μεγάλη ερωτική απογοήτευση, μετά από 2 χρόνια σχέση. Εννοείται είχα πιο σφιχτό κορμί, φορούσα τα μίνια μου χωρίς δεύτερη σκέψη, έβγαινα για ποτό μετά τις 12 τη νύχτα, έβγαζα φωτογραφίες στα μπουζούκια και πήγαινα πολλές φορές απευθείας στη δουλειά. Στα 20 ήμουν πωλήτρια σε αντρικά ρούχα και έντυνα γαμπρούς και νομίζω έχω ακούσει το ”και στα δικά σου” πιο πολύ από κάθε άλλον άνθρωπο. Στα 20 ξόδευα αλόγιστα τα λεφτά μου σε επώνυμα ρούχα και παπούτσια και ήθελα να οδηγεί ο άντρας καλό αμάξι. Ήμουν μια κλασική 20χρονη του 2005.

Νατάσσα Ράγιου, Δημοσιογράφος

Στα 20 ήμουν ένα ανήσυχο πλάσμα γεμάτο  ζωή, όρεξη και λάθη που  μόλις είχε πετάξει τα γυαλιά κι είχε βάλει φακούς επαφής. Από εκείνη τη χρονιά των 20, μία σκηνή μουσημάδεψε τη ζωή. Η μαμά ανεβαίνει  στην Αθήνα,  να με δει, να μου φέρει πενήντα τάπερ με φαγητά, να πλύνει, να  σιδερώσει ,να συμμαζέψει τα της φοιτήτριας κόρης. Εγώ στο Πανεπιστήμιο και στις βιβλιοθήκες όλη μέρα. Λίγο την είδα το πρωί . Γυρνώντας το βράδυ, είχε φύγει να πάρει το  ΚΤΕΛ για Αίγιο. Βρήκα ένα.. γράμμα  της. Η μαμά μου έγραψε γράμμα;;; : «Νατάσα μου, να προσέχεις παιδί μου….. μην παίρνεις και μην πίνεις ότι σου δίνουν…   Εδώ  δεν είναι σαν το Αίγιο, μην είσαι αυθόρμητη .. υπάρχουν κακοί άνθρωποι.. Μας λείπεις  πολύ… από τότε που έφυγες χάθηκε το φως απ το σπίτι μας κι απ τη ζωή μας..Λίγο πριν φύγω   κατέβασα τη  φωτογραφία σου απ τον τοίχο και την φίλησα  πολλές φόρες κλαίγοντας… σκεφτόμουν ότι θα γυρνάς μόνη σου κάθε βράδυ  και δεν θα έχεις κανέναν να σε περιμένει ..»  Ακόμα τρέχουν δάκρυα στα μάτια μου κάθε φορά που το θυμάμαι το γράμμα της ..Ήταν η πρώτη φορά στα είκοσι χρόνια που την ήξερα, όπου η «σκληρή» μαμά- Ελένη  άφησε να  ξεχυθεί τόσο έκδηλα και γραπτά  η ευαισθησία της…

Γιώργος Χατζηπαύλου, stand up comedian

Από τα 20 θυμάμαι το σοκ που έπαθα. Μεγάλωσα! Πλέον δεν υπάρχει το 1 μπροστά από την ηλικία μου αλλά το 2… Πού πήγε ο χαμένος χρόνος και πόσα δεν πρόλαβα να κάνω…! Επίσης θυμάμαι ότι το πιο εκπληκτικό γκάτζετ που είχα τότε ήταν ένας τηλεφωνητής – γιατί στα 20 δεν μπορείς να χάνεις τηλεφωνήματα – με κασέτα. Μικρή! Στον οποίο το μόνο μήνυμα που είχα ποτέ ήταν το “άντε ρε πήρες τηλεφωνητή” από ένα φίλο μου. Θυμάμαι το άγχος της επαγγελματικής αποκατάστασης και το πόσο χαλάρωσα βλέποντας τη νέα γενιά πολιτικών που ξεκινούσαν την καριέρα τους τότε. Αφού τα κατάφεραν με εφόδιο την προεδρία στο 15μελές και τα πάρτι λαϊκής πίστας τι μπορεί να πάει στραβά για μας; Με την ευκαιρία να πω ότι θυμάμαι και τον Μεϊμαράκη στο “Ερωτοδικείο”! Για την εποχή που ζούμε μια χαρά είναι τα 20. Κάποτε τόσο ήταν το προσδόκιμο ζωής… Αυτό σημαίνει ότι οι άντρες πέρναγαν κρίση μέσης ηλικίας στα 10! Μια χαρά είναι τα 20. Πάντα 20!

Παυλίνα Κωνσταντάρα, PR person

Από τα 20 μου μπορώ να θυμηθώ μόνο  αθλητισμό, γέλια και ωραίες παρέες με τις συμφοιτήτριες μου. Λόγω του ότι ήμουν κολυμβήτρια στον Πανελλήνιο, φοίτησα στην Γυμναστική Ακαδημία όπου πέρα από τα αυστηρώς θεωρητικά μαθήματα, βρεθήκαμε για τέσσερα χρόνια να δοκιμαζόμαστε σε όλα τα αθλήματα. Ωραία, ανέμελα και χρήσιμα χρόνια, με φιλίες που δημιουργήθηκαν και κρατούν έως σήμερα.

Δημήτρης Αθηνάκης, Concept developer-Editor

Πρώτες μέρες του 2002. Φοιτητές του τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, μια παρέα από «πουθενάδες», σπασίκλες και σνομπ. Βράδυ στην περιοχή της Μητρόπολης. Φαγητό, ποτό, κουβέντες, ΕΥΛΟΓΗCΟΝ. Ώρες μετά τα μεσάνυχτα, ζητάμε λογαριασμό. 52.000 δραχμές ή… 152,6 ευρώ. Τι; Βγάζω το πεντοχίλιαρο που μου αναλογούσε. Συμπληρώνω ψιλά. Μένουν ρέστα. Παίρνω ευρώ. Τα κοιτάζω. Τι να τα κάνω αυτά; Δεν θέλω. Θέλω. Παραθέλω. Περάσαμε τη δεύτερη ενηλικίωση όταν άλλαξε το νόμισμα. Ή πρώτη ― δεν θυμάμαι. Ένιωσα σαν να έλεγα «Τι κάνεις, Γιάννη;» και ν’ ακούω «Κουκιά σπέρνω». Έκτοτε, αυτά τα κουκιά έγιναν το αγαπημένο μου φαγητό. Κι ας έγινε το δεκαχίλιαρο τριαντάευρω. Κι ας κάναμε χρόνια να ξαναδούμε τόσο πολλά μηδενικά στο λογαριασμό μας. Κι ας είπα μια φορά: «Σε θέλω, όπως το ΚΚΕ τη δραχμή». Κι ας έχασα.