Στα τελευταία πέντε μηνύματα του κινητού μου έχω φίλες που έχουν νεύρα, δεν είναι ευχαριστημένες, παραπονιούνται ότι δεν ξέρουν τι θέλουν, εύχονται διακοπές. Μαζί εκεί υπάρχουν και οι δικές μου απαντήσεις για τις δικές μου γκρίνιες, για τις πολλές υποχρεώσεις. Μαζί εκεί υπάρχουν αστεία για την ίδρυση κάποιου ιδρύματος για 38χρονες που θα παίζουν όλη μέρα scrable και προτροπές να πάμε να ζήσουμε σε ένα νησί ανέμελες να καθαρίζουμε φασολάκια με παντόφλα διχάλα και κάλτσες αθλητικές και να μη μας νοιάζει. ‘Ένα σπιτάκι με αυλή και κληματαριά και τίποτα άλλο”. Kοινό σ όλα τα μηνύματα μια τάση φυγής, μια γκρίνια και μια γκρίνια ακόμα.

Αισθάνομαι ότι αυτό συμβαίνει στα μηνύματα των περισσότερων γυναικών εκεί μετά την φοιτητική ζωή που αρχίζει να προβληματίζεται για τη ζωή ή όντως έχει περισσότερες υποχρεώσεις και πριν την ηλικία που πλέον ξέρει καλά ότι δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα οπότε θα παίξει το βράδυ μπιρίμπα με τις φίλες της και θα συζητήσουν για τα παιδιά που έφυγαν από το σπίτι. Και βασικά ας μη βάζουμε τα στερεότυπα στη μέση. Μπορεί να προβληματιστεί εξίσου ”επιτυχημένα” και καταστροφικά και μια φοιτήτρια 20 χρόνων ή μια 65χρονη συνταξιούχος. Σ αυτό καταλήγω. Όμως υπάρχουν μερικές κατηγορίες – ρόλοι που δεν κατανοούν τον πόνο μας όπως:

Αν συζητήσω όλο αυτό με έναν άντρα θα μου πεις πως μάλλον πρέπει να κάνουμε παιδί.

Αν συζητήσω όλο αυτό με την μαμά μου θα μου πει πως δεν τρώω καλά και όλα σχετίζονται με την καλή διατροφή

Αν συζητήσω όλο αυτό με έναν ψυχολόγο θα μου αναλύσει τις συνέπειες του overthinking

Αν το συζητήσω με τη γιαγιά μου θα μου πει πως φταίει που δε ζήσαμε πόλεμο

Αν το συζητήσω με τον κρεοπώλη θα μου πει πως πρέπει να τρώω περισσότερο συκώτι και να του πω να μου κρατήσει όποτε θέλω

Αν το συζητήσω με τον εαυτό μου θα μου πει ότι είμαι κουρασμένη και να πάω διακοπές για έξι μήνες ή μάλλον όχι να κάτσω να στρωθώ στη δουλειά και ότι είμαι κακομαθημένη και τελικά δεν αποφασίζω.

Αν το συζητήσω με την αδερφή μου θα μου πει πως θεωρώ πως είμαι το κέντρο του κόσμο και να κοιτάξουμε τι γίνεται εκεί έξω στον κόσμο που οι άνθρωποι δεν περνάνε πραγματικά καλά.

Αισθάνομαι ότι εγώ και οι φίλες μου/συνεργάτιδες/συνάδερφοι είμαστε μόνες μας σ αυτό.

Μετά κάποιο τηλέφωνο θα χτυπήσει, κάτι θα χρειαστεί να κάνουμε και τα μηνύματα μένουν εκεί τα ίδια μέρες. Μέχρι να ξαναπιάσουμε την ίδια συζήτηση μια άλλη μέρα που κάποια θα έχει νεύρα με την καθυστέρηση της πληρωμής της, κάποια θα νιώθει μια χαρμολύπη χωρίς λόγο και αιτία, κάποια θα θέλει να τα παρατήσει όλα και να πάει σ ένα βουνό.

Ρωτάω:

• Είστε κι άλλες σαν εμάς;
• Φταίνει οι ορμόνες;
• Φταίει η διατροφη;
• Φταίει που δεν τρώμε αρκετό συκωτάκι;
• Φταίει που δε ζήσαμε πόλεμο και πείνα;