Πίστευα ότι τώρα που είναι 70, που έχει εγγόνι, θα λειανθούν οι γωνίες της. Θα μαλακώσει, θα γλυκάνει. Ναι, το πίστευα, πραγματικά. Το ξέρω ότι παραξενεύουν οι άνθρωποι όταν μεγαλώνουν, αλλά μαθαίνουν και πολλά από τη ζωή. Όπως το να επιλέγεις τις μάχες σου. Και μια μάχη με το παιδί σου δε σε βγάζει πουθενά.

Ρε μαμά, μια ζωή θυμάμαι να τσακωνόμαστε. Και να μου μιλάς άσχημα, με λόγια που πληγώνουν βαθιά, όχι μόνο ένα παιδί, αλλά και έναν ενήλικα. Έχεις ταλέντο σε αυτό, μπορείς να πεις κάτι με το χειρότερο τρόπο που μπορεί να ειπωθεί. Ναι, φυσικά μου έχεις πει και πολλά καλά πράγματα, με έχεις στηρίξει και έχεις κάνει ότι πίστευες καλύτερο για εμένα. Θυμάσαι όμως την ιστορία που πάντα μου λες με την αγελάδα που χύνει την καρδάρα με το γάλα; Το ίδιο κάνεις. Περισσότερο από όλα θυμάμαι τις προσβολές. Ξέρω ότι δεν είναι δίκαιο, ξέρω ότι η ζωή σου ήταν τα παιδιά σου, ότι μας έκανες μικρή και έχασες πολλά ωραία πράγματα που θα μπορούσες να είχες κάνει, αλλά αυτό ήταν δική σου επιλογή  και δεν πρέπει να νιώθω άσχημα γι αυτό. Όπως δική σου επιλογή είναι να με πληγώνεις.

Δε μοιάζουμε, δε μοιάζαμε ποτέ. Δε μας αρέσουν τα ίδια πράγματα, δε ντυνόμαστε με τον ίδιο τρόπο, δεν κατανοούμε με τον ίδιο τρόπο τους επιθετικούς προσδιορισμούς και τις αξίες. Αλλά είσαι μοναδική, διαφορετική,  μου έχεις μάθει πολλά και σ’ ευγνωμονώ που μου τα έμαθες με το δύσκολο τρόπο. Ότι είμαι σήμερα οφείλεται σε εσένα και στο μπαμπά, αλλά, μαμά:

Βρισκόμαστε σε μια πολύ σημαντική μας στιγμή. Βρισκόμαστε στη χρονική στιγμή που με έχεις περισσότερη ανάγκη από ότι σε έχω εγώ αλλά δεν θες να το καταλάβεις γιατί είσαι περισσότερο περήφανη από όσο πρέπει. Δε σ αγαπώ λιγότερο από οτι θα σ αγαπούσα αν ήσουν γλυκομίλητη ή αν συνειδητοποιούσες ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν καλές πλευρές και δε χρειάζεται να βλέπεις μόνο τα αρνητικά τους. Και δεν τα ξέρεις όλα. Ούτε εγώ. Ούτε κανείς. Θα σ αγαπούσα το ίδιο. Αλλά θα ήθελα να σε κάνω περισσότερη παρέα.