Τα αγαπάω τα παιδιά, αλήθεια. Αλλά ξέρω –καθησυχαστικά- πως πρόκειται για τα παιδιά κάποιου άλλου. Πάντα θαύμαζα τα κορίτσια που έλεγαν «Θέλω να κάνω τρία παιδιά, 2 αγόρια και ένα κορίτσι». Εννοείται ήξεραν και ονόματα, μη λέμε τα αυτονόητα τώρα. Πάντα έπιανα τον εαυτό μου να χάνει τη φωνή του σε τέτοιες συζητήσεις. Πώς γίνεται να ξέρεις σίγουρα ότι θα είσαι έτοιμη να κάνεις παιδιά;
Η σχέση μητέρας-παιδιού είναι καθοριστική. Σύμφωνα με ψυχολόγους, η προσωπικότητα του ατόμου καθορίζεται κατά ένα μεγάλο ποσοστό από τη συμπεριφορά της μητέρας του απέναντί του κατά τους πρώτους 6 μήνες της ζωής του. Σκέψου το λίγο: έχεις περάσει 9 μήνες με ένα πλάσμα να μεγαλώνει μέσα σου, έχεις βιώσει έναν από τους μεγαλύτερους πόνους που αντέχει να υποστεί το ανθρώπινο σώμα, ενδέχεται να περνάς και επιλόχειο κατάθλιψη –δεν κάνει διακρίσεις- και παρόλα αυτά η συμπεριφορά σου περνάει από ένα αόρατο κόσκινο, επηρεάζοντας τη «μαγιά» της προσωπικότητας και του μελλοντικού ρόλου στην κοινωνία ενός αθώου πλάσματος -μιας tabula rasa- με το οποίο δεν μπορείς να συνεννοηθείς καλά καλά.
Στο μεταξύ, η αναπαραγωγική σου ηλικία, συμπίπτει με τη φάση της ζωής σου κατά την οποία παλεύεις να προσδιοριστείς. Να αποκτήσεις ταυτότητα σαν άνθρωπος, φίλος, σύντροφος, επαγγελματίας, σεξουαλικός παρτενέρ αλλά κυρίως να βρεις τον δρόμο σου. Να ενώσεις το παζλ μιας καθημερινότητας που θα σε ολοκληρώνει, μπαίνοντας σε μια ενηλικίωση απόλυτα προσωπική. Δοκιμάζεις, πειραματίζεσαι, απολαμβάνεις μια μοναξιά ολόδική σου και τη μοιράζεσαι άμα θέλεις, όταν θέλεις, με όποιον θέλεις. Δεν ξέρω πώς σου φαίνονται όλα αυτά, αλλά εγώ έτσι όπως τα βλέπω, δε βρίσκω χώρο να στριμώξω ένα μωρό.
Έχουμε μεγαλώσει με μια γενιά γονιών που μας κακόμαθαν άπληστα. Πάλεψαν κι αυτοί για αυτό το χάιδεμα. Ο,τι στερήθηκαν μας το προσέφεραν. Με κόπο και πολύ δουλειά, θυσιάζοντας άθελά τους άλλες –σημαντικότερες ίσως- πτυχές της σχέσης γονέα-παιδιού. Κι έτσι έχουμε συνδέσει τα πάντα με τον καταναλωτισμό –πρώτη μέρα στο σχολείο, Πάσχα, γενέθλια, γιορτή, εκδρομές, τσακωμούς, τελευταία μέρα στο σχολείο- καλύπτοντας οικογενειακά, επικοινωνιακά κενά. Δεν πρόλαβε ο μπαμπάς να μας μάθει ποδήλατο γιατί δουλεύει 15 ώρες αλλά δεν πειράζει, θα μας αγοράσει το καινούριο κουκλόσπιτο της Barbie. Και όλα θα είναι εντάξει. Γιατί η αγάπη εξαγοράζεται. Νομίζουμε πως τα παιδιά χρειάζονται χρήματα για να είναι χαρούμενα. Και καλά κάνουμε. Έτσι μεγαλώσαμε κι εμείς και ήμασταν χαρούμενα. Τι; Δεν ήμασταν;
Για να κάνεις παιδιά, με τον κλασικό τουλάχιστον τρόπο, πρέπει να είσαι ντουέτο. Πρέπει δηλαδή δυο άνθρωποι γαλουχημένοι με παρόμοια διαβρωτική αγάπη, τροφοδοτημένοι με τόση προσοχή, να υποχωρήσουν μπροστά στην επιταγή για υποβιβασμό των δικών τους αναγκών, στο βωμό των αναγκών κάποιου άλλου. Σε μια εποχή που οι άνθρωποι είναι αναλώσιμοι ο ένας για τον άλλο. Σαν ανέκδοτο ακούγεται. Καταλήγουμε στο ότι δεν μπορούμε. Τελεία.
Ξέρεις κάτι; Ενδέχεται να υποκύπτουμε σε αυτή την παραίτηση για καιρό. Είναι πιο εύκολο το να ζεις «χωρίς» παρά «με». Η απουσία μιας κατάστασης είναι πιο εύκολη αφού η παρουσία απαιτεί προσπάθεια. Προσπάθεια διατήρησης, βελτιστοποίησης, συνεννόησης, οπισθοχώρησης και άλλων υποβιβαστικών του μεγάλου μας «εγώ» κινήσεων. Είναι πιο εύκολο να μεμψιμοιρείς για την ανεπάρκεια των δικών σου γονιών που έκαναν κι εσένα ανεπαρκή, είναι πιο εύκολο να επικαλείσαι την οικονομική κρίση όταν μέσα σου ξέρεις ότι ένα παιδί χρειάζεται την αγάπη σου, μια αλλαξιά ρούχα, ένα μολύβι και ένα τετράδιο για να είναι χαρούμενο. Είναι πιο εύκολο να αγαπάς τα παιδιά των άλλων τελικά.
Σε αυτή την ευκολία συνεχίζω να υποκύπτω γιατί διαμορφώθηκα από γονείς που επέτρεπαν στους εαυτούς τους να είναι –κανονικοί- άνθρωποι σε μια εποχή που δεν είχε χώρο για ανθρώπινες υποστάσεις και ντεμέκ ηθικά σπασίματα.
